Αποχαιρετισμός σε ένα δάσκαλο

Αναζητώντας στο facebook συμμαθητές από τη σχολή (ΑΠΘ, Μαθηματικό 1991 -1995), έμαθα με λύπη μου, για το θάνατο, ενός από τους καλύτερους καθηγητές που είχα ποτέ: του Νίκου Δανίκα.

Τα μαθηματικά είναι μια ιδιαίτερη επιστήμη, και στη διδασκαλία τους, ο παράγοντας δάσκαλος/καθηγητής είναι πάρα πολύ σημαντικός. Ο δάσκαλος αυτός, με πάθος, κέφι και υπομονή, ζούσε το μάθημά του, απαντούσε σε όλες τις απορίες (δεν θεωρούσε καμία ερώτηση χαζή), κάνοντας και το πιο δυσνόητο αντικείμενο κατανοητό.

Η επιρροή του, στο δικό μου τρόπο διδασκαλίας ήταν τεράστια. Προσπάθησα να ακολουθήσω το τρόπο διδασκαλίας του, σε κάθε περίπτωση, είτε διδάσκοντας το όριο σε παιδιά της τρίτης λυκείου, είτε εξηγώντας τη χρήση ασυρμάτου, κατά τη θητεία μου.

Αντίο δάσκαλε και σε ευχαριστώ.

Χώρα σε κατάσταση μόνιμης ευφροσύνης

Λαός και ηγέτες ναρκωμένοι, βρίσκονται σε χρόνια κατάσταση ευφροσύνης. Για άλλη μια φορά η χώρα καίγεται, ότι έχει απομείνει δηλαδή, οι γείτονές μας, ξεπερνούν σε επιθετικότητα τους εαυτούς τους, ενώ η οικονομία είναι σχεδόν σε μόνιμη κρίση. Γενικά τα προβλήματα του τόπου, συνεχίζουν να υπάρχουν και με το καιρό να επιδεινώνονται.

Και ενώ ο λαός κάνει τα τελευταία του μπάνια, οι πολιτικοί μας εκτοξεύουν απίστευτες αλληλοκατηγορίες, τόσο στα αντίπαλα κόμματα, αλλά και στους εσωκομματικούς αντιπάλους.

Ασχολούμαστε τουλάχιστον με την νέα γρίπη, βάζοντας λυτούς και δεμένους να μας βρουν κανένα φάρμακο, στερόντας το από αυτούς που τα χρειάζονται.

Άραγε πόσο κοντά είμαστε στον πάτο;

Ζόμπι και Στατιστική!

Κάποιο συνάδελφοι από το Πανεπιστήμιο της Οττάβα, στα πλαίσια κάποιας εργασίας, δημιούργησαν στατιστικά μοντέλα, για την αντιμετώπιση επιδημία Ζόμπι! Με δεδομένα από σχετικές ταινίες και βιβλία, αντιμετώπισαν ένα από τα κλασσικότερα σενάρια ταινιών τρόμου, ως επιδημία.

Λέτε να πιστεύουν ότι υπάρχει τέτοιος κίνδυνος; Δεν νομίζω, μάλλον προσπαθούν να βρουν τρόπους, ώστε να διδάξουν τις σχετικές μεθόδους, με ευχάριστο τρόπο.

Στη διδασκαλία των μαθηματικών, ο δάσκαλος παίζει σημαντικότατο ρόλο, και ίσως πρέπει να παραδειγματιστούμε, από τους τρελούτσικους συναδέλφους στην Οττάβα!

Για όσους ενδιαφέρονται, ορίστε και η εργασία!

Περιμένοντας τις Περσείδες...

Όπως κάθε χρόνο, αυτές τις βραδιές του Αυγούστου, τις περνάω, κοιτάζοντας τον ουρανό, για να δω τη βροχή των πεφτάστερων, δηλαδή των Περσείδων. Τι και αν φέτος είμαι στην Αθήνα, με τον αβάστακτα φωτισμένο ουρανό. Α, κάνω και ευχές αν και δεν πιστευω ότι πιάνουν.

Είδα ήδη το πρώτο...

Ατιμώρητα Εγκλήματα

Αναγνωρίστηκαν με τη μέθοδο του DNA, οι σωροί πέντε ελλήνων (ή ελληνοκυπρίων αν θέλετε) στρατιωτών που είχαν αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους, κατά την εισβολή στην Κύπρο, το 1974. Μάλιστα η στιγμή της αιχμαλωσίας τους, έχει αποθανατιστεί, σε φωτογραφία τούρκου δημοσιογράφου, και είναι μια από τις γνωστές, που απεικονίζουν αγνοούμενους. Οι σωροι βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο μαζί με άλλους 14 ανθρώπους.

Πρόκειται για έγκλημα, με τους γνωστούς ενόχους. Πιστεύω, πως κατά πάσα πιθανότητα και οι υπόλοιποι αγνούμενοι δολοφονήθηκαν από τους τούρκους.

Θα υπάρξει τιμωρία; Θα κάνει έρευνες ο ΟΗΕ, και όλες οι άλλες οργανώσεις που πολεμούν, για το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Οι έλληνες πολιτικοί θα αντιδράσουν, θα φέρουν το θέμα στα διεθνή φόρα; Οι ντόποιοι υπερασπιστές των διακαιωμάτων του ανθρώπου, θα πάρουν τα ταμπούρλα και τις σφυρίχτρες για να διαμαρτυρηθούν; Θα απασχολήσει, εν τέλει τον ελληνικό λαό το θέμα;

Όχι, τα γεγονότα του 1974 έγιναν πολύ παλιά, όπως η Κύπρος ήταν πολύ μακρυά. Η Τουρκία είναι πολύτιμος σύμμαχος, και σημαντικός πελάτης των ισχρών της γης. Οι πολιτικοί μας προσπαθούν να εξευμενίσουν το θηρίο, που μέρα με την ημέρα εξαγριώνεται και ζητά περισσότερα. Και όλοι εμείς, περιορίζουμε τις σκέψεις μας στις ατομικές μας επιδιώξεις, αδιάφοροι για το που πάει ο ταλαίπωρος αυτός τόπος....

Πυρηνική απειλή

Πριν από 64 χρόνια, η Χιροσίμα είχε την φρικτή ατυχία να είναι η πρώτη πόλη που δέχθηκε πυρηνικό πλήγμα. Τα αποτελέσματα ήταν και είναι τρομακτικά: 70.000 χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν αμέσως, ενώ άλλοι τόσοι έσβησαν από τα συμπτώματα της έκθεσής τους στην φονική ακτινοβολία. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από τα αποτελέσματα της επίθεσης.

Μεγαλώνοντας στην δεκαετία του 80, όπου ο φόβος ενός παγκόσμιου πυρηνικού ολοκαυτώματος ήταν έντονος, η συγκεκριμένη επετείος με επιρέαζε. Τα σχετικά ντοκιμαντέρ με τρόμαζαν, δημιουργώντας μου εφιάλτες σχετικούς με το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου.

Ευτυχώς ο ψυχρός πόλεμος έληξε, και η πιθανότητα του πυρηνικού ολέθρου απομακρύνθηκε. Γλυτώσαμε άραγε οριστικά; Αντί απάντησης, σας προτείνω να επισκεφθήτε το σχετικό site , που μας πληροφορεί πως, για παράδειγμα η Αθήνα, βρίσκεται εντός του βεληνεκούς, περισσοτέρων από 6.000 πυρηνικών όπλων!