Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

10 χρόνια!

Το blog μου έκλεισε 10 χρόνια λειτουργίας! Έχει παρακμάσει, δεν το αρνούμαι, άλλωστε η μόδα των blogs έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Όπως έχω γράψει ξανά, δεν θέλω πλέον να λέω δημοσίως τις περισσότερες σκέψεις μου. Δεν είναι μόνο ότι δεν αισθάνομαι ελεύθερος να γράψω τι πιστεύω, από το φόβο μήπως το παρεξηγήσει η Αστυνομία της Σκέψης. Απλά, αποφάσισα να γίνω ξανά εσωστρεφής....

Να πω την αμαρτία μου, είχα σκοπό να κατεβάσω ρολά στην δέκατη επέτειο. Αλλά, αποφάσισα να το αφήσω να ζήσει για τις στιγμές που νοιώθω την ανάγκη να εκφραστώ δημοσίως.

Να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά, όσους διάβασαν έστω και ένα κείμενό μου. Θεωρώ ότι με τίμησαν αφιερώνοντας λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους.

Υ.Γ. Ζαφείρη σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά, καθώς το δικό σου blog ζήλεψα και άρχισα το δικό μου.

Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017

Ο σκοπός

Υπάρχουν στιγμές που σηκώνω τα χέρια ψηλά. Κάνω τον απολογισμό της ζωής μου και το αποτέλεσμα δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν είμαι αχάριστος, βλέπω τι γίνεται στον κόσμο. Γνωρίζω ότι είμαι τυχερός σε σχέση με εκατομμύρια άλλους συνανθρώπους μου...

Εκείνες τις στιγμές, ψάχνω ένα σκοπό, ένα λόγο σημαντικό ή έστω ασήμαντο ώστε να με βοηθήσω να προχωρήσω λίγο παρακάτω. Πολλές φορές το βρίσκω και είναι κάτι μικρό και κάτι που δύσκολα το προσέχεις. Μπορεί να είναι ένα παλιό τραγούδι, μια ανάμνηση ή το βλέμμα ενός ζώου...

Και κάπως έτσι προχωρώ...

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

Μια τυχαία συνάντηση με την Πολιτική Ορθότητα.

Πριν δυο καλοκαίρια, είμαι σε ένα beach bar ενός όμορφου ελληνικού νησιού. Ο παγωμένος καφές πίνεται πολύ ευχάριστα σε μια παραλία που την λούζει ο καλοκαιρινός ήλιος.

Πλησιάζω την κυρία στο bar, και κάνω την παραγγελία μου: "Δυο φρέντο καπουτσίνο, γλυκά, με μαύρη ζάχαρη". Δεν είχα κόψει τη ζάχαρη ακόμα...

Η κυρία με κοιτά και αυστηρό τόνο μου λέει: "Μην αποκαλείς τη ζάχαρη μαύρη: Είναι ρατσιστικό".
Αν και συνήθως ετοιμόλογος, ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα. Πρόσβαλλα τη ζάχαρη; Κάνω διακρίσεις βάσει χρώματος στα γλυκαντικά; 
Αναδιατυπώνω την παραγγελία: "...με καφέ ζάχαρη." Μάταια, η κυρία με το ίδιο αυστηρό ύφος, με κατηγορεί και πάλι για ρατσισμό...

Τρίτη προσπάθεια: "με σκούρη ζάχαρη.". Επιτυχία, η κυρία δέχεται την παραγγελία μου, αφού την κρίνει ότι είναι αρκετά Πολιτικά Ορθή (Politically Correct).

Θα το θυμόμουν ως μια γελοία αντιπαράθεση με ένα μάλλον παράξενο άτομο. Αλλά, η πνευματική ασθένεια της πολιτικής ορθότητας έχει ήδη μολύνει πολλές Δυτικές χώρες, και σιγά-σιγά έρχεται και στα μέρη μας. Και αυτή η γελοία ιδεολογία, δυστυχώς προκαλεί προβλήματα σε πολλούς που δεν δέχονται να την ασπαστούν.

Δεν το πιστεύετε; Για προσέξτε λίγο περισσότερο την επικαιρότητα και τον τρόπο που αυτή παρουσιάζεται στα ΜΜΕ...