Δεν είμαι πλέον ξέφρενος!

Διαβάζοντας τον τίτλο, κάποιος μπορεί να υποθέσει, πως καθώς μεγαλώνω, ο παρορμητισμός μου μειώνεται, και γενικά δρω με μεγαλύτερη σύνεση. Μπορεί μεν, να ισχύει αυτό, όμως ο τίτλος δεν αναφέρεται στην εν' γένει ωρίμανση μου. Αξιώθηκα και άλλαξα τα τακάκια των φρένων του αυτοκινήτου μου, τα οποία είχαν χάσει κάθε ίχνος λάστιχου. Πλέον μπορώ και φρενάρω κανονικά!

Είμαι απαράδεκτος, το γνωρίζω.

Η υπόσχεση του κυρίου Ομπάμα

Μια απο τις προεκλογικές υποσχέσεις του νυν προέδου των ΗΠΑ, ήταν και η αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από τους Νεότουρκους. Το Αρμενικό Λόμπι υποστήριξε τον κύριο Μπάρακ, ελπίζοντας, ότι με το καλό έλθει στην εξουσία, θα δικαιώσει ηθικά τους αγώνες του λαού τους.

Ήλθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου, ο κος Ομπάμα, βασιζόμενος στη εξαιρετική του εικόνα (είναι πολύ δύσκολο να τον αντιπαθήσεις) κέρδισε τις εκλογές. Και στην πρώτη επέτειο της αρμενική τραγωδίας, ο φίλατος κος Ομπάμα, μίλησε για... καταστροφή. Λες και τα δεινά των αρμενίων, τα προκάλεσε κάποιος σεισμός, μια ασθένεια ή κάποιο από τα στοιχεία της φύσης. Οι αρμένιοι εννοείται ότι απογοητεύτικαν, ενώ οι θύτες (οι φίλοι μας οι Τούρκοι) δήλωσαν ικανοποιημένοι.

Πιστεύω στον αρμενικό λαό και είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν θα τον πτοήσει. Δεν ξεχνά,είναι μαχητής, και αργά η γρήγορα θα το βρει το δίκιο του. Σε αντίθεση με 'μας, που ψάχνουμε να βρούμε τα εγκλήματα που διέπραξαν οι αγωνιστές του 1821 απέναντι στους τυράννους κατακτητέες, και συζητάμε αν θα έπρεπει να φτιάξουμε ανδριάντα στο Κεμάλ, βαδίζοντας ολοταχώς προς την εξαφάνισή μας ως έθνος (κακιά κουβέντα είπα).

Όσο για τα γειτονάκια, έχουν διαπράξει τρεις γενοκτονίες ατιμώρητοι, την αρμενική, την ελληνική (δεν ξεχωρίζω τους αγαπητούς Πόντιους) και την Ασσυριακή, αλλά η στρατηγική τους θέση και ο πληθυσμιακός τους όγκος, του δίνει το δικαίωμα να παζαρεύουν κάθε φορά με τους ισχυρούς. Η ύβρις όμως φέρνει πάντα μα πάντα τη Νέμεση.

Και κάτι τελευταίο, για τους εγχώριους Ομπαμαλάγνους: οι διαφορές του με τον Μπους, θα φανούν μέσα στα σύνορα των ΗΠΑ και θα αφορούν μόνο τους αμερικάνους, η εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης δεν αλλάζει....

Υπάρχουν και άλλοι αριθμοί...

Η πολιτική ζωή, τα τελευταία χρόνια περιστρέφεται γύρω από ποσοστά, και συγκεκριμένα αυτά που η κάθε0 παράταξη και η ηγεσία της συγκεντρώνει στις δημοσκοπίσεις: είναι ο ηγέτης της ο πλέον δημοφιλής; έχουν προβάδισμα στην παράσταση νίκης; και το σημαντικότερο, τι ποσοστό λαμβάνουν στην πρόθεση ψήφου;

Καταννοώ την αγωνία των πολιτικών μας για τα αποτελέσματα των πολιτικών ερευνών αλλά εγώ, και πολλοί άλλοι (θέλω να πιστεύω), ενδιαφέρονται και για μετρήσεις όπως αυτές:

"Μεταξύ 178 χωρών, η Παγκόσμια Τράπεζα μας κατατάσσει στην 152η θέση με κριτήριο την ευκολία έναρξης μιας επιχείρησης, στην 142η με κριτήριο την ευκολία στην απασχόληση μισθωτής εργασίας, στην 86η με κριτήριο πόσο εύκολα μπορείς να πληρώσεις τους φόρους σου..." (Πηγή: Άρθρο της Καθημερινής)

Αγηπητοί ηγέτες μας, ελπίζω να προσπαθήσετε ναβελτιώσετε και τα παραπάνω νουμεράκια, γιατί μόνο με δημοφιλίες και προθέσει ψήφου, δουλειά δεν γίνεται

Dilbert!

Δεν υπάρχει περίπτωση, κάποιος που δουλεύει σε μεγάλη εταιρεία, και διαθέτει e-mail, να μην έχει λάβει σε αυτό κάποια από τις σύντομες, εικονογραφημένες,σατιρικές, βγαλμένες από τον εργασιακό βίο ιστοριούλες. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Dilbert που πρωταγωνιστεί σε αυτές, είναι ένα στέλεχος σε κάποια μεγάλη εταιρεία με δραστηριότητα σχετική με μηχανογραφικές εφαρμογές. Και ως γνωστόν, όποιος ασχολείται με τους Η/Υ έχει σίγουρα να διηγηθεί ιστορίες καθημερινής τρέλας!

Αν και σε πολλές περιπτώσεις, οι ιστορίες φαίνονται υπερβολικές, έχω την εντύπωση πως έχω ζήσει ανάλογες καταστάσεις, στον εργασιακό μου βίο. Πιστεύω πως δεν είμαι ο μόνος.

Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, ένα κλικ θα σας πείσει!