Φράουλες και υποκρισία

Μερικές σκόρπιες σκέψεις, με αφορμή το αίσχος της Μανωλάδας:

Ναι υπάρχουν ακόμα φεουδάρχες στη χώρα μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα συγκεκριμένα τομάρια με τις καραμπίνες, αλλά και για εργοδότες σε πιο "εξευγενισμένους" κλάδους που θεωρούν ότι οι υπάλληλοι τους είναι δούλοι, και τους κάνουν χάρη αν τους πληρώσουν τα συμφωνηθέντα, ή τις ασφαλιστικές εισφορές. Είναι το λεγόμενο νεοελληνικό μοντέλο επιχειρηματικότητας, και προϋπήρχε της κρίσης.

Ο μισθός που λάμβαναν οι μετανάστες στη Μανωλάδα είναι ο πραγματικός κατώτατος μισθός, και δεν ανεβοκατεβαίνει με νόμους ή διατάγματα. Και είναι τόσο χαμηλός που κανείς από το 1,5 εκατομμύριο Έλληνες ανέργους δεν πάει να δουλέψει με αυτόν.

Όσο υπάρχει προσφορά για τέτοιου είδους εργασία, θα υπάρχουν ανάλογα φαινόμενα. Ο τρομακτικός αριθμός ανειδίκευτων μεταναστών δεν μπορεί παρά να απορροφηθεί σε τέτοια κάτεργα, αφού βιομηχανία δεν διαθέτουμε για να απασχοληθούν εκεί.

Τέτοιες επιχειρήσεις συμβάλουν μόνο στον πλουτισμό των "επιχειρηματιών". Μπορεί μεν να συνεισφέρουν στις εξαγωγές, αλλά δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, και μεγάλο μέρος των μαύρων χρημάτων που πληρώνουν (όταν πληρώνουν), φεύγει στο εξωτερικό, αφού οι μετανάστες τα στέλνουν στην πατρίδα τους.

Θα πάει το ΣΔΟΕ και η Επιθεώρηση Εργασίας να εξετάσει την κατάσταση. Οι παρανομίες θα κρυφτούν και όλα θα γίνουν όπως πριν σε μια εβδομάδα. Μόλις η είδηση ξεθωριάσει, τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως πριν.

Ήταν ρατσιστικά τα κίνητρα; Δεν το γνωρίζω, αλλά αξίζει να αναφερθεί πως σε ανάλογα περιστατικά στο παρελθόν, οι επιστάτες ήταν και αυτοί μετανάστες...

Και τέλος περισσεύει η υποκρισία: πολλές δηλώσεις, πολλές καταδίκες, πολλά ποσταρίσματα στο facebook, όλα τα επικοινωνιακά όπλα να βάλουν ταυτόχρονα. Καμία πρόθεση όμως, για την λύση των προβλημάτων.

Να μη ξεχνάμε πως  οι καταγγέλλοντες είναι και αυτοί εργοδότες και πολλές φορές του μοντέλου που περιέγραψα.

Γιατί και αυτό το περιστατικό, είναι σύμπτωμα της ανομίας που κυριαρχεί παντού στη χώρα μας. Οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, σε αρκετές περιπτώσει και μετά από προτροπή βουλευτών. Νόμος είναι το ατομικό συμφέρον, και εφαρμόζεται ανάλογα με την ισχύει και την επιρροή του ενδιαφερόμενου.

Αν πραγματικά θέλουμε να μην έχουμε άλλες Μανωλάδες, η μαύρη εργασία πρέπει να εξαφανιστεί και οι νόμοι να εφαρμοστούν για όλους.

Χρειαζόμαστε και άλλους σαν τον Ρεχάγκελ!

Ο κύριος Ρεχάγκελ ανέλαβε το ρόλο του πρεσβευτή καλή θέλησης, για την αναθέρμανση των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Ένα εγχείρημα καταδικασμένο από την αρχή, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ κάποια προσωπικότητα (και δεν εννοώ μόνο της εποχής μας), που να μπορεί να το επιτύχει αυτό. Και οι δυο πλευρές έχουν ευθύνη: άκρατος λαϊκισμός και υποκρισία από την δική μας πλευρά, δασκαλίστικη νοοτροπία και στενοκεφαλιά από την άλλη.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο κύριος Ρεχάγκελ πρόσφερε στο ελληνικό ποδόσφαιρο όσο κανείς άλλος.Εκτός από την πανάξια κατάκτηση του Ευρωπαϊκού τροπαίου το 2004 στην Πορτογαλία, η ομάδα μας έπαιξε σε άλλη μια τελική φάση Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, και συμετείχε και σε ένα Μουντιάλ. Τις επιτυχίες αυτές, η ομάδα της εξαργυρώνει και θα συνεχίσει να το κάνει για καιρό.Και μαζί με το βασιλικό, ποτίστηκαν και αρκετές γλάστρες...

Βέβαια, η αποδόμιση των επιτευγμάτων του κυρίου Ρεχάγκελ ξεκίνησε από την επόμενη μέρα του θριάμβου στην Πορτογαλία. Πάμπολοι προπονητές (όχι μόνο του καναπέ) έκαναν υποδείξεις στο Γερμανό, καθώς και δριμεία κριτική. Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν αυτές τις μέρες, όπου άκουσα κάποιο καφενόβιο να ισχυρίζεται ότι δωροδοκίσαμε τους διαιτητές το 2004, αλλά και ο χυδαίος τρόπος που του επιτέθηκαν από το τηλεοπτικό Τσαντήρι, οι κύριοι Λαζόπουλος και Ζουγανέλης με πρόφαση τη σάτυρα.

Πώς τα έκανε ο κύριος Ρεχάγκελ όλα αυτά; Όταν ανέλαβε την ομάδα, επέλεξε τους παίκτες που θεώρησε κατάλληλους (όχι κατ' ανάγκη τους καλύτερους), τους έκανε ένα σύνολο και με βάση τις δυνατότητές τους, έχτισε την αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας. Δεν άλλαξε σημαντικά το σχεδιασμό του, και αγνόησε τις φωνές που του ζητούσαν επιτακτικά να παρεκκλίνει από αυτό.

Εννοείται πως στην πορεία έκανε λάθη: κάποιες φορές η αγωνιστική εικόνα της ομάδας ήταν κακή, θυμηθείτε την πρεμιέρα του δεύτερου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Αδίκησε κατάφωρα κάποιους παίκτες όπως τον Άκη Ζήκο και τον Ιεροκλή Στολτίδη (δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ αυτό). Τα αποτελέσματα όμως τον δικαιώνουν.

Εν κατακλείδι, στον κύριο Ρεχάγκελ ανατέθηκε μια αποστολή: είχε σχέδιο, επέμενε σε αυτό και την έφερε εις πέρας με απίστευτη επιτυχία. Πόσοι άραγε το έχουν κάνει αυτό; Πόσοι από αυτούς, που εμφανίζονται ως σωτήρες της δοκιμαζόμενης χώρας μας, έχουν ένα ανάλογο σχέδιο; ΚΑΝΕΙΣ!

Δεν χρειαζόμαστε μάγους, ή ημίθεους. Χρειαζόμαστε απλά αυτούς που γνωρίζουν και μπορούν να κάνουν με επιτυχία της δουλεία που θα τους ανατεθεί. Χρειαζόμαστε δηλαδή περισσότερους Ότο Ρεχάγκελ.

Υ.Γ. Αγαπητέ κύριε Λαζόπουλε: τα προηγούμενα χρόνια στην εκπομπή σας κάνατε μεν προπαγάνδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, χαρίζατε γέλιο δε στο κοινό που σας παρακολουθούσε. Φέτος κάνετε μόνο το πρώτο, το οποίο χωρίς το δεύτερο δεν είναι καν αποτελεσματικό. Είναι κρίμα, γιατί το ταλέντο σας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς...

Και όμως: μας έχουν κουρέψει!

Μετά το δράμα της Κύπρου, ήταν αναμενόμενο το ενδεχόμενο του κουρέματος του καταθέσεων, να απασχολεί την κοινή γνώμη. Έλα που ο βρεγμένος δεν θα έπρεπε να φοβάται τη βροχή! Το έχουμε περάσει, και μάλιστα αρκετές φορές!

Το δικό μας κούρεμα δεν αφορούσε τα λεφτά στις τράπεζες μόνο. Με μια απόφαση, κουρεύονταν οι καταθέσεις, τα λεφτά στο στρώμα, στο μπαούλο και αυτά που είχαμε στην κωλότσεπη. Δεν το έλεγαν τότε έτσι, το αποκαλούσαν διολίσθηση και υποτίμηση!

Ναι, στα χρόνια στης δραχμής, που κάποιοι τις αποδίδουν μαγικές ιδιότητες, με μια απόφαση έχανε την αξία της 15%. Μάλιστα κατά τη δεύτερη τετραετία του "μεγάλου" Ανδρέα, είχαμε φάει κατακέφαλα δυο τέτοιες διαδοχικές υποτιμήσεις. Και πληθωρισμό σταθερά διψήφιο, κοντά στο 20%.

Θα μου πείτε, η υποτίμηση κάνει τα προϊόντα που παράγει μια χώρα ανταγωνιστικότερα. Μόνο που η χώρα μας, εισάγει ακόμα και κουκιά από το Περού, αλλά οι δραχμίστας το ξεχνούν αυτό.

Βέβαια, η δραχμή έχει ένα μεγάλο "καλό": μπορεί το κράτος να δίνει αυξήσεις! Να βγαίνει ο εκάστοτε τσάρος της οικονομίας, να ανακοινώνει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις της τάξεως του 10%  και ας είναι ο πληθωρισμός κοντά στο είκοσι...  Να αγοράζει ψήφους με χρωματιστά χαρτάκια.