Καλοκαιρινές Ιστορίες: Τρόμος στου Χατζηδημήτρη!

Καμιά φορά, η αθωότητα και ίσως η αφέλεια κάνει τον κόσμο, κάπως πιο μαγικό. Ως παιδί είχα και τις δυο προαναφερθείσες ιδιότητες, και πολύ φοβάμαι τις διατηρώ ακόμα.

Κάποια όμορφα καλοκαιρινά βράδια, μυήθηκα στο Παράξενο και στο Απόκοσμο. Η παρέα αντάλλασσε  ιστορίες για φαντάσματα,βρικόλακες, εξωγήινους και ιπταμένους δίσκους, χρωματισμένες (και παραλλαγμένες) από την παιδική φαντασία των αφηγητών και την επιθυμία να τρομάξουν, το πρόθυμο να τρομάξει ακροατήριο. Λάτρεψα τα θέματα αυτά και ως παιδί, δεν το έκρυψα, κάτι που κάποιος/κάποιοι αποφάσισαν να το εκμεταλλευτούν...

Το κτήμα Χατζηδημήτρη ήταν ένα μεγάλο κτήμα στις παρυφές της Ιστιαίας , μάλλον παραμελημένο, τουλάχιστον κατά την δεκαετία του 80. Το κτήμα ήταν ιδανικό για παιχνίδι: υπήρχαν σε αυτό συστάδες από ένα ψηλόλιγνο φυτό που οι ντόπιοι ονομάζουν βρωμοκλάρι, και εκεί μέσα φτιάχναμε σπηλιές. Το διέσχιζε ένα ρυάκι, στο οποίο είχαν γίνει έργα διαπλάτυνσης σχηματίζοντας μια σειρά από μικρούς λόφους εκατέρωθέν του. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει ένα παιδί;

Ένα καλοκαιρινό σούρουπο, η αφεντιά μου, ο μικρός μου αδελφός, και ο αγαπημένος φίλος μας Λεωνίδας, είμαστε καθισμένοι σε ένα από τους λόφους. "Βλέπετε ένα κόκκινο φως, που αναβοσβήνει στο βάθος;" είπε ο Λεωνίδας. Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε το μυστηριώδες φως, αλλά μάταια, παρά τις προσπάθειες του φίλου μας να μας κατευθύνει...

Άρχισε να νυχτώνει και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στη γειτονιά μας. Πλησιάζοντας σε κάποια από τις μεγαλύτερες συστάδες βρωμοκλαριών, ακούμε έντρομοι ένα μουγκρητό! Πανικόβλητοι, αρχίζουμε να τρέχουμε με την εντύπωση πως ότι ήταν αυτό που μούγκριζε, μας κυνηγούσε. Μάλιστα το πόδι μου πιάστηκε σε ένα πεσμένο φράκτη, παγιδεύοντας με στιγμιαία!

Μετά από λίγο φτάσαμε τρέχοντας στη γειτονιά μας, άλλωστε η απόσταση ήταν πάρα πολύ μικρή. Έντρομοι, αρχίσαμε να προσπαθούμε να εξηγήσουμε στους φίλους μας, τι μας συνέβη. Δε μας πίστεψαν, και τι πιο φυσιολογικό, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο κτήμα.Μόλις η παρέα πλησίασε στο κτήμα, άρχισαν να ακούγονται και πάλι τα μουγκρητά! Αυτή τη φορά, όλη η παρέα τράπηκε σε φυγή.

Το επόμενο πρωί, η παρέα γύρισε στον τόπο του συμβάντος για να πραγματοποιήσει επιτόπια έρευνα λειτουργώντας χωρίς να το θέλει ως προπομπός των X-files, που θα γυρίζοντας δέκα χρόνια αργότερα.

Τι ήταν εκείνο το μουγκρητό; Κάποια εξωγηϊνη οντότητα; Ή κάποιο Στοιχειό του Τόπου; Τα ενδεχόμενα είναι δυο: τα παιδιά της διπλανής γειτονιάς ήταν σε κάποια από τις σπηλιές και αποφάσισαν να μας τρομάξουν με μεγάλη επιτυχία, Το άλλο είναι να μας την είχε στήσει... ο Λεωνίδας με τα παιδιά της διπλανής γειτονιάς. Και όταν θέλεις να τρομάξεις, τρομάζεις!

Αυτή ήταν η συνεισφορά μου στο παιχνίδι! Ελπίζω να μην είμαι και τόσο εκτός θέματος!

Deja vu

Θα γυρίσω και πάλι πίσω στα παιδικά μου χρόνια, και σε ένα μάλλον παράξενο & ιδιαίτερα ενδιαφέρον περιστατικό: Ένα βράδυ είδα ένα παράξενο όνειρο. Η αλήθεια είναι ότι ήταν απλά μια σκηνή που διάρκεσε 2-3 ονειρικά δευτερόλεπτα. Ήμουν στο φουρνάρικο και βλέπω ένα λεπτό πίδακα νερού, να εκτοξεύεται πάνω από τα ψωμιά που περίμεναν στον πάγκο τους αγοραστές τους. Τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά για κάποιο λόγο το θυμόμουν το πρωί.

Το πρωί εκείνης της βραδιάς (ή το επόμενο), ήρθε από το μέρος που πέρναγε τα καλοκαίρια ο μακαρίτης Θείος μου, φέρνοντας μαζί του και τον ιδιαίτερα ζωηρό ξάδελφό μου. Εκείνος είχε μαζί του, ένα νεροπίστολο με το οποίο έκανε διάφορες μίνι σκανδαλιές, βρέχοντας τους πάντες και τα πάντα.

Όπως κάθε πρωί, με έστειλαν να αγοράσω ψωμί. Μαζί μου ήρθε και ο ξάδελφος μου. Αφού έδωσα τα χρήματα που κρατούσα τσαλακωμένα στο χέρι μου, παρέλαβα το ψωμί, και ξεκίνησα για το σπίτι. Εκείνη τη στιγμή διάλεξε ο ξάδελφος να ρίξει μια υδάτινη μπαταριά από το νεροπίστολο, σκοπεύοντας τα ψωμιά. Και με μεγάλη έκπληξη, είδα το παράξενο σύντομο όνειρό μου, να επαναλαμβάνεται στην πραγματικότητα!

Από τότε, έχω ξαναζήσει 2-3 φορές ανάλογες καταστάσεις και ανακάλυψα στην πορεία πως δεν είναι και κάτι ιδιαίτερα σπάνιο: το εν λόγο φαινόμενο ονομάζεται "Deja Vu" και έχει εμπνεύσει τους αγαπημένους μου Iron Maiden, να γράψουν το ομώνυμο τραγούδι. Υπάρχουν αρκετές ερμηνείες, άλλες τετριμμένες και άλλες εξωτικές, αλλά από όσο γνωρίζω, το φαινόμενο αυτό δεν έχει εξηγηθεί.

Δεν υπάρχει μηχανή του χρόνου!

Αλήθεια, ποιος δεν έχει βρεθεί αντιμέτωπος με τις συνέπειες αποφάσεων που πήρε στο παρελθόν; Ποιος δεν έχει κατηγορήσει τον εαυτό του ή κάποιο άλλο, για κάποια απόφαση που είχε λάβει;

Δυστυχώς, δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής στο παρελθόν και με τη "στερνή" γνώση, να επιλέξουμε και να πράξουμε διαφορετικά. Η μηχανή του χρόνου υπάρχει μόνο στην Επιστημονική Φαντασία, και το ταξίδι στο χρόνο δεν είναι στις ανθρώπινες δυνατότητες.

Το παρελθόν έχει μόνο παιδευτική αξία, τα παλιά λάθη να γίνουν μαθήματα. Αξία έχει μόνο το παρόν και το μέλλον!