Κάποιες στιγμές απόλυτης ευτυχίας...

Υπάρχουν στιγμές απόλυτης ευτυχίας, τόσο έντονης που μπορούν να φωτίσουν έστω και εφήμερα όλη μας τη ζωή, διώχνοντας για λίγο τα σκοτάδια που μας στοιχειώνουν. Μέσα στη λάμψη τους, υπάρχει πόνος ακόμα και απόγνωση, γιατί πάντα γνωρίζουμε ή έστω νοιώθουμε ότι η ευτυχία αυτή είναι παροδική...

Οταν γυρίζει ο διακόπτης

Σε κάποια αίθουσα του μυαλού ή της ψυχής, υπάρχει μια κονσόλα ελέγχου. Δεν είναι σύγχρονη, δεν έχει ψηφιακές ενδείξεις αλλά αναλογική. Θυμίζει κάτι από ταινίες επιστημονικής φαντασίας του 60, γεμάτη κουμπιά, μοχλούς και κυρίως διακόπτες.

Οι διακόπτες είναι ιδιαίτερα σημαντικοί. Ο κάθε ένας από αυτούς, μπορεί να γυρίσει σε διάφορες θέσεις και αντιπροσωπεύει αντίστοιχα στοιχεία της προσωπικότητας και του ψυχισμού μας. Οι θέσεις των διακοπτών καθορίζουν και τη προσωπικότητά μας...

Όταν είμαστε παιδιά και μέχρι τα πρώτα χρόνια μετά την εφηβεία, οι ρυθμίσεις μας αλλάζουν και πολλοί διακόπτες γυρίζουν σε αλλη θέση. Μεγαλώνοντας, σταδιακά οι αλλαγές σταματούν, οι διακόπτες μένουν στη τελική θέση και η κονσόλα αρχίζει να μαζεύει σκόνη...

Τίποτα όμως δεν είναι οριστικό και αμετάκλητο σε αυτό τον κόσμο. Έρχεται η στιγμή, που ξαφνικά ένας ή περισσότεροι διακόπτες γυρνούν σε άλλη θέση. Οι ρυθμίσεις αλλάζουν και ξαφνικά είμαστε άλλοι άνθρωποι. Ποιος και γιατί προκαλείται αυτή η αλλαγή διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, και σε τελική ανάλυση δεν έχει σημασία.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αλλαγές στις ρυθμίσεις μας. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι η σκόνη στην κονσόλα...

Σιδερένια σοδειά...

Ο περασμένος αιώνας χαρακτηρίστηκε από τις δυο πιο αιματοβαμμένες συρράξεις που γνώρισε ο πλανήτης. Περισσότερα από 70 χρόνια από το τέλος του Β' ΠΠ, οι συνέπειές τους συνεχίζουν να μας επηρεάζουν την πραγματικότητά μας. Όσοι ζουν στο Κορδελιό, θα το συνειδητοποίησαν...

Εκατομμύρια βόμβες,οβίδες και νάρκες που δεν έχουν εκραγεί  από τους δυο πολέμους βρίσκονται σε όλο τον πλανήτη. Οι αγρότες στο Βέλγιο, ανακαλύπτουν στα χωράφια τους πολλά τέτοια θανατηφόρα ενθύμια, από τον Α' ΠΠ. Οι τυχεροί απλά ειδοποιούν το στρατό, ενώ οι άτυχοι... Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται σιδερένια σοδειά.

Το περιστατικό με την βόμβα του Κορδελιού, μου θύμισε την δική μου σχετική εμπειρία. Πρέπει να ήμουν 10 χρονών, όταν βρεθήκαμε σε ένα εξοχικό φίλων κάπου στη Βάρκιζα. Εγώ και αδελφός μου, μαζί με τα άλλα δυο παιδιά του φιλικού ζευγαριού είμαστε σε ένα κοντινό λοφάκι και εξερευνούμε. Την προσοχή μας απέσπασε ένα περίεργο αντικείμενο. 

Ήταν ένα μικρό αντικείμενο και με σπουδή διαπιστώσαμε, ότι ήταν τα πτερύγια μιας μικρής αεροπορικής... βόμβας! Πήραμε το αντικείμενο και το πήγαμε στους γονείς μας. Έντρομοι αυτοί διαπίστωσαν ότι δεν είχαμε πέσει και πολύ έξω! Ήταν τα πτερύγια ενός βλήματος όλμου, που ευτυχώς είχε σκάσει. Προφανώς, ήταν απομεινάρι το εμφυλίου...

Θα μπορούσαμε να είμαστε πιο άτυχοι και να είχαμε ξεθάψει κάποιο βλήμα που δεν είχε εκραγεί όπως τόσα παιδιά σε όλο τον πλανήτη. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί και να μην έγραφα ποτέ αυτό το κείμενο...