Alert! Κρίση Μέσης Ηλικίας!

Πλησιάζω τα... 45! Πως έγινε αυτό; Να πάρει, δεν έχω πετύχει τίποτα από αυτά που ονειρευόμουν*, και τα θεωρητικά πιο δημιουργικά μου χρόνια έχουν περάσει! Πανικός!

Τον τελευταίο χρόνο, ομολογώ έχω κάποιες τέτοιες κρίσεις. Κάποιες φορές πανικοβάλλομαι, και κάποιες φορές με πιάνει κατάθλιψη.

Σχεδόν πάντα βρίσκω όμως διέξοδο: τα γράφω όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνι, πίνω μια ή περισσότερες μπύρες και ακούω μουσική που με εμπνέει, όπως Venom. Και τι να λέει που έλεγα και κάποτε...

*στο βαθμό που θα ήθελα...

Αφήνοντας πίσω το παρελθόν

Η μνήμη μας παίζει συχνά περίεργα παιχνίδια. Πολλές φορές αναδημιουργεί το παρελθόν, εξιδανικεύοντας το, διαγράφοντας κάθε τι αρνητικό. Το κάνει να φαντάζει ως μια ουτοπία, ένας χαμένος παράδεισος...

Καταφεύγω συχνά στο παρελθόν αναπολώντας όμορφες εποχές, ειδικά σε δύσκολες στιγμές. Μελαγχολώ  για ένα χαμένο παράδεισο που ίσως δεν υπήρχε ποτέ...

Αποφάσισα να αφήσω πίσω το παρελθόν. Νοιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα μεταβατικό στάδιο. Επικεντρώνομαι μόνο στο παρόν και προσπαθώ να είμαι έτοιμος για αυτά που μου επιφυλάσσει το μέλλον.

Χρόνια πολλά φίλε!

Χρόνια πολλά φίλε! Το calendar στο PC, μου υπενθύμισε ότι σήμερα (07/04) ήταν τα γενέθλιά σου. Αν η ζωή ήταν δίκαιη, έπρεπε αυτή τη στιγμή να βρισκόμασταν σε ένα μπαράκι στη Θεσσαλονίκη, ακούγοντας μουσική, και να τα λέγαμε με τη συνοδεία μπύρας. 

Φίλε, θα είχαμε να θυμηθούμε ιστορίες από τα φοιτητικά μας χρόνια, να μιλήσουμε για τις συμφοιτήτριές μας που γουστάραμε. Θα μιλούσαμε για μουσική, computers και θα ανταλλάσσαμε αστείες ιστορίες που μας συνέβησαν από τότε που γύρισα στην Αθήνα μέχρι σήμερα. Αντί αυτού, πίνω μόνος και γράφω αυτό το κείμενο... βλέπεις σε λίγο καιρό θα κλείσει το δεύτερο έτος απουσίας σου.

Δεν θα το γυρίσω στο μεταφυσικό γιατί παραμένω σκεπτικιστής, όπως τότε. Ούτε θα γράψω κάτι δακρύβρεχτο. Φίλε μου, στο σύντομο πέρασμά σου από τη ζωή, επηρέασες πολλούς ανθρώπους, μεταξύ αυτών και εγώ.

Θα ήσουν περήφανος για το πόσο τακτικά γράφω τα querries και τις stored procedure μου. Θα γέλαγες όταν θα με άκουγες να χρησιμοποιώ την ατάκα σου:" Γούστα είναι αυτά, είπε ο πίθηκος και έφαγε το σαπούνι". Εξακολουθώ να προσπαθώ να προσηλυτίσω και άλλους στον Douglas Adams.    

Σε ευχαριστώ και πάλι φίλε, αν και γνωρίζω ότι δεν με ακούς. Είσαι ζωντανός στη σκέψη και στις καρδιές πολλών ανθρώπων, και πίστεψέ με, δεν το καταφέρνουν πολλοί αυτό!