Τα πρώτα λεπτά της νέας μου ζωής

Είναι κάποια φθινοπωρινά μεσημεράκια που σε πλανεύουν. Σε κάνουν να πιστεύεις ότι το καλοκαίρι θα επιστρέψει θριαμβευτικά αντί του επερχόμενου χειμώνα. Αυτό το μεσημεράκι ήταν κατά κάποιο τρόπο ξεχωριστό για εμένα.

Μετά από σχεδόν δυο δεκαετίες ζωής, είχα αλλάξει τόπο κατοικίας. Βρισκόμουν πλέον 500 χιλιόμετρα βορειότερα από εκεί που μεγάλωσα. Για τα επόμενα χρόνια θα ζούσα στη Θεσσαλονική, ως φοιτητής πλέον. 

Βρισκόμουν στο λιτό φοιτητικό δωμάτιό μου, εξοπλισμένο με τα απολύτως απαραίτητα. Ένα απλό κρεββάτι, ένα γραφείο και μια ντουλάπα, όλα στο μπεζ χρώμα του φθηνού ξύλου. Οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με πόστερ των αγαπημένων μου συγκροτημάτων, αλλά και πολεμικών αεροπλάνων που πάντα με συνάρπαζαν. Ένα κασετόφωνο με πολλές κασέτες θα εξασφάλιζε την τόσο απαραίτητη μουσική υπόκρουση, ενώ ο καινούργιος υπολογιστής μου, συμβόλιζε το μέλλον.

Δεν ήμουν μόνος μου. Η μητέρα μου ήταν στην μικροσκοπική κουζίνα, προσπαθώντας να οργανώσει όσο πιο άρτια μπορούσε το υποτυπώδες νοικοκυριό μου. Να μη μείνει ο παραμικρός λεκές, και να μη μου λείψει τίποτα, τουλάχιστον για την αρχή. Σε λίγα λεπτά, υπεύθυνος θα ήμουν πλέον εγώ για αυτό.

Ο πατέρας μου τελείωσε με τη διαδικασία του φορτώματος του αρχαίου πράσινου Lada που εκτελούσε τα καθήκοντα του οικογενειακού αυτοκινήτου. Είχε φτάσει πλέον η ώρα,για το ταξίδι της επιστροφής. Μόνο που εγώ δεν θα ήμουν μαζί τους.

Οι τρεις μας, κατεβήκαμε τις σκάλες της πολυκατοικίας, βγήκαμε από την πόρτα της πολυκατοικίας και πλησιάσαμε στο χώρο που περίμενε το αυτοκίνητο. Εντελώς ξαφνικά, νοιώσαμε τη βαρύτητα της κατάστασης. Αποχαιρετούσα τους γονείς μου, ξεκινώντας ένα καινούργιο κεφάλαιο της ζωής μου. Το όμορφο εκείνο μεσημέρι, είχε αποκτήσει μια ιδιαίτερη βαρύτητα.

Τους αποχαιρέτησα, ψελλίζοντας με δυσκολία τα λόγια του αποχωρισμού. Γύρισα στο διαμέρισμά μου και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Η μελαγχολία όμως δεν κράτησε πολύ. Ένα αχνό χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου. Αυτά ήταν το πρώτα λεπτά της νέας μου ζωής. 

Αφιερωμένο στους χιλιάδες καινούργιους φοιτητές  που για αυτούς ξεκινά μια πολύ όμορφη περίοδος της ζωής τους.

Ο τρομαγμένος σκοπός

Οι ιστορίες από το Στρατό είναι κοινός τόπος ανάμεσα στους άνδρες, τουλάχιστον όσους υπηρέτησαν. Δεν το κρύβω ότι λατρεύω τις ιστορίες αυτές, καθώς όπως και να το κάνουμε, η περίοδος της θητείας είναι αν μη τι άλλο, αξιομνημόνευτη.

ΚΕΤΘ, Μάϊος 1998: Λίγο μετά την ορκωμοσία μου, μετατέθηκα στην ΙΛ.Υ.Β. Εμείς του Ιππικού, δεν έχουμε λόχους και τέτοια, αλλά Ίλες. Ως υποψήφιος βαθμοφόρος, εκεί θα λάμβανα την σχετική εκπαίδευση, και ανάλογα με τις επιδόσεις μου, θα έπαιρνα το βαθμό του Δεκανέα ή του Λοχία.

Παράλληλα με την εκπαίδευση, ως στρατιώτες εκτελούσαμε υπηρεσίες φύλαξης του στρατοπέδου: Σκοπιές, θαλαμοφυλίκια, περίπολα και… Δεκανείς Αλλαγής. Μισούσα το τελευταίο. Γιατί θα με ρωτήσετε; Δεκανέας αλλαγής είναι αυτός που παίρνει τους σκοπούς από το χεράκι, τους βάζει στη σκοπιά και οδηγεί αυτούς που τελείωσαν τη σκοπιά τους, πίσω στις Ίλες τους ή στο φυλάκιο τους. Που το πρόβλημα; Θα καταλάβετε στη συνέχεια…

Ένα μεσημέρι λοιπόν, βρίσκομαι σε κάποιο φυλάκιο* ως Δεκανέας Αλλαγής. Η διαδρομή ανάμεσα στις σκοπιές, για το συγκεκριμένο φυλάκιο είναι μεγάλη. Η κάθε αλλαγή, αν θυμάμαι καλά έπαιρνε περίπου μια ώρα. Αυτή την απόσταση έπρεπε να την κάνω 3 φορές, ενώ μια αλλαγή θα την έκανε ο βοηθός αρχιφύλακα. Επειδή όμως ο συγκεκριμένος «συνάδελφος» ήταν «παλιός» , μου «ανέθεσε» και τη δικιά του αλλαγή. Η παλαιότητα στο στρατό είναι χρυσή ευκαιρία σε πολλούς καραγκιόζηδες να ασκήσουν εξουσία.

Έφτασε το βραδάκι λοιπόν και ξεκίνησαν οι διαδρομές μου. Είχε έρθει η ώρα να αλλάξω τους σκοπούς που έκαναν του 12 -02 με αυτούς που θα έκαναν το 2 – 4, το περίφημο γερμανικό νούμερο. Έχω τοποθετήσει τους νέους σκοπούς και γυρνώ με τους παλιούς να τους αφήσω στο φυλάκιο τους. Εκεί μας περίμενε ο Αρχιφύλακας: «Γυρίστε πίσω στη σκοπιά των καυσίμων*, ο σκοπός ζήτησε βοήθεια!»

Μαζί με τους παλιούς σκοπούς, ξεκινάμε με ελαφρύ τρέξιμο για την σκοπιά των καυσίμων. Προς τιμή των παιδιών, κανένας του δεν διαμαρτυρήθηκε που αντί να πέσει για ύπνο, έπρεπε να τρέξει για 15 λεπτά ώστε να βρεθεί στη συγκεκριμένη σκοπιά.  Μάλλον, η διάθεση για περιπέτεια νίκησε τη σωματική κούραση. Μετά από λίγο λοιπόν, φτάσαμε στον προορισμό μας.

Ο σκοπός που ζήτησε τη βοήθειά μας, ήταν πανικόβλητος. Δεν ήταν κανένα βουτυρόπαιδο, το αντίθετο θα έλεγα, καθώς ήμασταν μαζί στην Ίλη των Νεοσυλλέκτων. Προσπάθησε να μας εξηγήσει, ότι κάποιος ή κάτι πλησίαζε την σκοπιά του, και του πετούσε πέτρες. 

Μαζί με τον τρομαγμένο σκοπό, προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε αυτόν ή αυτό που τον παρενόχλησε. Δεν είχαμε κάποιο φακό, ο φωτισμός ήταν ελάχιστος και οι πιθανότητες να πετύχουμε τον σκοπό μας ελάχιστες. Λίγο μετά εμφανίστηκε και τζιπ από το Διοικητήριο, για να εκτιμήσει την κατάσταση. Και πάλι δεν εντοπίσαμε τίποτα. Η περιπέτεια μας τελείωσε, εντελώς άδοξα. 

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα ελάχιστα. Όχι δεν φοβήθηκα τόσο πολύ. Απλά έπρεπε να περπατήσω για άλλες δυο ώρες για να κάνω τις αλλαγές. Το πρωί γύρισα στην Ίλη μου και ξέχασα το περιστατικό.

Τι έγινε τελικά εκείνο το βράδυ;  Δεν μάθαμε ποτέ ποιος ή τι τρομοκράτησε το συνάδελφό μας. Κάποιος ντόπιος που ήθελα να κάνει πλάκα; Η μοναξιά και το σκοτάδι που έπαιξαν με τη φαντασία του σκοπού; Η μήπως κάποιες από τις ιστορίες που υπάρχουν σε κάθε στρατόπεδο δεν είναι τελικά ψεύτικες φανταστικές;

Θεωρώ ότι μάλλον το δεύτερο ενδεχόμενο είναι το πιο πιθανό, χωρίς να αποκλείω τη δράση κάποιου χωρατατζή. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις; Μπορεί ο περίφημος «Ασπρούλης» ** να κάνει που και που, εφόδους στις σκοπιές του ΚΕΤΘ.

*Δεν θυμάμαι με σιγουριά σε ποια σκοπιά έγινε το περιστατικό, ούτε το φυλάκιο που ήμουν

**Ο Ασπρούλης είναι το φημολογούμενο φάντασμα του ΚΕΤΘ.