Η περίοδος από το Σεπτέμβριο το 90 έως το καλοκαίρι του 91 ήταν σίγουρα μεταβατική για μένα. Ετοιμαζόμουν να δώσω Πανελλήνιες για δεύτερη φορά, έχοντας αφήσει τη μαθητική ζωή πίσω μου, ζούσα μια περίοδο της ζωή μου, γεμάτη άγχος και αβεβαιότητα για το μέλλον.
Όμως τα βράδια του χειμώνα εκείνου, είχα μια καταπληκτική παρέα, μέσω του ραδιοφώνου : λίγο μετά τις 1:30, και αφού είχε προηγηθεί μια ώρα με καλή κλασσική ροκ μουσική, ξεκινούσε μια καταπληκτική εκπομπή. Ο Κώστας Μυλωνάς παρέα με τους πιστούς ακροατές, συγκροτούσαν μια όμορφη παρέα, κάνοντας τις ουσιαστικότερες (και ομορφότερες) συζητήσεις μέχρι το πρωϊ. Κάποιες φορές το θέμα ήταν σοβαρό, όπου κάποιος ακροατής ζητούσε την άποψη του Κώστα για το (μικρό ή μεγάλο θέμα που τον απασχολούσε), ενώ κάποιες φορές η διάθεση ήταν ελαφρύτερη και το γέλιο κυριαρχούσε.
Ο Κώστας έλεγε την άποψή του, ξεκαθαρίζοντας πως δεν δίνει συμβουλές, καθώς τέτοιες έλεγε τις δίνουν μόνο οι σοφοί, με τους ακροατές να συμφωνούν, είτε με επιχειρήματα να διαφωνούν. Χώρος για συγχαρητήρια και αφιερώσεις δεν υπήρχε, καθώς ο εμπνευστής της εκπομπής, τα θεωρούσε χαμένο χρόνο.
Κάθε βράδυ, λοιπόν ήμουνα και εγώ στην παρέα εκείνη, άλλες φορές γελώντας ενώ άλλες φορές επεξεργαζόμουν και εγώ τα σοβαρότερα θέματα, προβληματιζόμενος.
Ήταν η εποχή, πριν τα 090 και τα γραπτά μηνύματα, όπου ο ακροατής ήταν μέλος μιας παρέας και όχι ένας πελάτης. Τα έσοδα βέβαια ήταν αντιστοίχως μικρά, με αποτέλεσμα η εκπομπή να αλλάξει τουλάχιστον μια φορά σταθμό, και τελικά να πάψει να υπάρχει.
Ξεμπερδεύοντας με τις πανελλήνιες, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, και έχασα για κάνα-δύο χρόνια τον Κώστα. Με χαρά, ανακάλυψα την τηλεοπτική του προσπάθεια, τα "Παιδιά της Νύχτας", όπου μέσω αυτής έγινε γνωστός στο πανελλήνιο. Έχοντας στο πλάι του την πανέμορφη Ελεάνα Παγουρά, είχε μια πραγματική cult εκπομπή, όπου μεσουρανούσε στο τηλεοπτικό στερέωμα, πρωτοτυπώντας, σοκάροντας και διασκεδάζοντας. Η μαγεία του ραδιοφώνου, όμως δεν υπήρχε...
Γενικά, ο Κώστας Μυλωνάς, είναι τολμηρός και μάλλον παράτολμος επιχειρηματικά: ασχολήθηκε με την έκδοση περιοδικού, δημιούργησε μια BBS (Dunes το όνομά της) εν έτη 1991, άνοιξε νυχτερινά μαγαζιά. Οι προσπάθειες του δεν ήταν πάντα επιτυχημένες επιχειρηματικά, αν και σε πολλές περιπτώσεις πρωτοποριακές και τον οδήγησαν ακόμα και σε προβλήματα με τον νόμο, από τα οποία ελπίζω να έχει ξεμπερδέψει οριστικά.
Τον άνθρωπό αυτό δεν τον γνωρίζω προσωπικά, παρά μόνο μέσα από τις ραδιοφωνικές εκείνες εκπομπές.Με βοήθησε όμως να αποκρυσταλλώσω τις απόψεις μου και γίνω λίγο καλύτερος άνθρωπος, σε μια παράξενη περίοδο της ζωής μου. Το κειμενάκι αυτό είναι μια προσπάθεια να του πω "ευχαριστώ", έστω και αν δεν τα πούμε ποτέ προσωπικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου