Αναζητώντας στο facebook συμμαθητές από τη σχολή (ΑΠΘ, Μαθηματικό 1991 -1995), έμαθα με λύπη μου, για το θάνατο, ενός από τους καλύτερους καθηγητές που είχα ποτέ: του Νίκου Δανίκα.
Τα μαθηματικά είναι μια ιδιαίτερη επιστήμη, και στη διδασκαλία τους, ο παράγοντας δάσκαλος/καθηγητής είναι πάρα πολύ σημαντικός. Ο δάσκαλος αυτός, με πάθος, κέφι και υπομονή, ζούσε το μάθημά του, απαντούσε σε όλες τις απορίες (δεν θεωρούσε καμία ερώτηση χαζή), κάνοντας και το πιο δυσνόητο αντικείμενο κατανοητό.
Η επιρροή του, στο δικό μου τρόπο διδασκαλίας ήταν τεράστια. Προσπάθησα να ακολουθήσω το τρόπο διδασκαλίας του, σε κάθε περίπτωση, είτε διδάσκοντας το όριο σε παιδιά της τρίτης λυκείου, είτε εξηγώντας τη χρήση ασυρμάτου, κατά τη θητεία μου.
Αντίο δάσκαλε και σε ευχαριστώ.
Τα μαθηματικά είναι μια ιδιαίτερη επιστήμη, και στη διδασκαλία τους, ο παράγοντας δάσκαλος/καθηγητής είναι πάρα πολύ σημαντικός. Ο δάσκαλος αυτός, με πάθος, κέφι και υπομονή, ζούσε το μάθημά του, απαντούσε σε όλες τις απορίες (δεν θεωρούσε καμία ερώτηση χαζή), κάνοντας και το πιο δυσνόητο αντικείμενο κατανοητό.
Η επιρροή του, στο δικό μου τρόπο διδασκαλίας ήταν τεράστια. Προσπάθησα να ακολουθήσω το τρόπο διδασκαλίας του, σε κάθε περίπτωση, είτε διδάσκοντας το όριο σε παιδιά της τρίτης λυκείου, είτε εξηγώντας τη χρήση ασυρμάτου, κατά τη θητεία μου.
Αντίο δάσκαλε και σε ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου