set age = age + 1

2010 θα γράψει το κοντέρ, μεγαλώνω και μεγαλώνουμε. Ακόμα δεν πάλιωσε το 2009 και έρχεται το 2010... Γενικά αυτή η δεκαετία πέρασε χωρίς να το καταλάβω, αν και στον κόσμο όσο και στο προσωπικό μου μικρόκοσμο έγιναν πάρα, πάρα πολλά καλά αλλά και άσχημα.

Είμαι από κείνους τους γκρινιάρηδες που η αλλαγή του έτους δεν τους γεμίζει αισιοδοξία, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να στείλω σε όσους με διαβάζουν και μη τις θερμότερες ευχές μου, για υγεία και ευτυχία!

Καλλιτεχνικός προβληματισμός

Μπορεί να υπάρξει καλλιτεχνική ερμηνεία ποιοτικής μουσικής, σε ένα χώρο γεμάτο τραπέζια με ξηροκάρπια και φιάλες ουϊσκι των 200 ευρώ;

Δεν περιμένω απάντηση...

Ανέκδοτο, πολύ καλό μάλιστα!

Αργοπίνοντας το ποτό της, η ελεύθερη από τις τρεις φίλες λέει:
«Την περασμένη Παρασκευή, μετά τη δουλειά, πήγα στο γραφείο του φίλου μου που δούλευε ως αργά, φορώντας μόνο ένα δερμάτινο πανωφόρι. Πριν χτυπήσω την πόρτα, έβαλα μια μάσκα, άφησα το πανωφόρι να γλιστρήσει από πάνω μου, και έμεινα με ένα δερμάτινο κορσάζ, κάλτσες μαύρες νάιλον
και ψηλά τακούνια. Ο φίλος μου ερεθίστηκε τόσο που κάναμε παθιασμένο έρωτα πάνω στο γραφείο του».

Η αρραβωνιασμένη αφήνει ένα νευρικό γελάκι και λέει: « Περίπου τα ίδια είχα κι εγώ! Όταν ο αρραβωνιαστικός μου ήρθε την Παρασκευή, με βρήκε να φοράω μια μαύρη μάσκα , δερμάτινο κορσάζ, μαύρες νάιλον κάλτσες και
ψηλοτάκουνες γόβες. Ερεθίστηκε τόσο, που κάναμε έρωτα όλη τη νύχτα, και τώρα θέλει να επισπεύσουμε την ημερομηνία του γάμου.

Η παντρεμένη αφήνει αργά το ποτήρι της στο μπαρ και λέει: « Εγώ το σχεδίασα πολύ καλά. Aφησα τα παιδιά στη μητέρα μου, έκανα ένα αρωματισμένο μπάνιο, έβαλα ένα σφιχτό δερμάτινο κορσάζ, ζαρτιέρες και μαύρες νάιλον κάλτσες και δωδεκάποντες γόβες. Τελείωσα την προετοιμασία
μου ,ε μια μαύρη μάσκα. Όταν ο άντρας μου επέστρεψε από τη δουλειά του, πήγε στο ψυγείο και πήρε μια μπύρα, πήρε το τηλεκοντρόλ, με κοίταξε, κάθισε στον καναπέ και είπε: «Δεν μου λες, Μπάτμαν, τι έχει να φάμε για
βράδυ;»

Στην Αθήνα του Μεσοπολέμου

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα e-mails που έχω λάβει, με φωτογραφίες μιας άλλης Αθήνας, αυτής του Μεσοπολέμου. Μια Αθήνα πολύ πιο φτωχιά αλλά και πιο όμορφης. Βάζοντας το δρομέα (cursor) πάνω στις φωτογραφίες, βλέπετε και την περιοχή.

Σε περίπτωση που παραβιάζω, χωρίς να το θέλω πνευματικά δικαιώματα, με ενημερώνετε, και η ανάρτηση κατεβαίνει!

Απειλητικό καθημερινό όραμα

Υπάρχουν στιγμές που πιέζομαι και νοιώθω έτοιμος να φτάσω στα άκρα, όταν το χάος απειλεί την όποια πνευματική μου υγεία. Τότε, το μόνο που θέλω είναι ένα πενηντάρι πολυβόλο, πολλές ταινίες με σφαίρες και αρκετά σακιά με άμμο για να οχυρωθώ πίσω από αυτά. Και ας έλθει οποιοσδήποτε να ζητήσει οτιδήποτε.

Ακραίο; Ναι ακόμα και για μένα. Ίσως το μόνο που θέλω σε στιγμές έντασης, είναι να αφήσω αυτό (αυτά) που κάνω και να πάω για μπύρες, πολλές μπύρες, πάρα πολλές μπύρες...

Δεν θα χρεοκοπήσουμε...

Όχι δεν θα χρεοκοπήσουμε, και μην τρομάζετε από το πανικό που σπέρνουν οι παγκόσμιοι καιροσκόποι, που θα βγάλουν λεφτά με ουρά από το χάλι μας. Θα γλυτώσουμε, όχι γιατί είμαστε μάγκες, αλλά γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Θα αναγκαστούμε, εμείς η συντριπτική πλειονότητα, να βάλουμε πλάτη, με στερήσεις και χαμένα όνειρα.Η πανταχού παρούσα διαφθορά και διαπλοκή, μπορεί να λουφάξει για λίγο, να τηρήσει σιγή ασυρμάτου για όσο κρατά η μπόρα, αλλά θα είναι εδώ. Και όταν με το καλό τη γλυτώσουμε, και γυρίσουμε στη προηγούμενη μιζέρια, κάποιοι θα περηφανεύονται ότι έσωσαν τη χώρα.

Το δράμα της χώρας μας, δεν είναι η σημερινή κατάσταση, αλλά οι χαμένες ευκαιρίες: τα κατασπαταλημένα κοινοτικά χρήματα, οι γεωπολιτικές ευκαιρίες που διαμορφώθηκαν μετά την πτώση του ανατολικού μπλόκ και τα δολοφονημένα όνειρα όλων όσων θέλησαν να προοδεύσουν με εργαζόμενοι τίμια. Και όσοι λεηλάτησαν το μέλλον του τόπου μας, είτε από συμφέρον,ατομικό, μικροπολιτικό, ή άλλου τύπου είτε από ανικανότητα και ανοησία, δυστυχώς δεν θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες που αναλογούν...

Έχασα 2 - 1 από ...

...τη κακή διάθεσή! Ξεκίνησα τη μέρα μου, με άσχημη διάθεση, και με αρκετές δυσάρεστες σκέψεις παρέα. Αποφάσισα, να αντιδράσω, επιστράτευσα την όποια αισιοδοξία μου, έβαλα στη μάχη τη λιακάδα, και υπό τους ήχους των Iron Maiden, τα κατάφερα.

Έφτασα στο γραφείο, με κέφι, σχεδόν σιγοτραγουδώντας. Η καθημερινότητα είχε άλλη, άποψη και με μια καταιγιστική αντεπίθεση, με πήρε... αποκάτω οριστικά. Την επόμενη φορά θα τα καταφέρω καλύτερα, έτσι τουλάχιστον ελπίζω.

Καίνε την σημαία οι εξεγερμένοι...

...τουλάχιστον οι δημοσιογράφοι ας μην αναμεταδίδουν τις εικόνες αυτές συνέχεια. Είναι δικαίωμα του κάθε ενός να το κάνει, όπως είχε υποστηρίξει παλαιότερα βουλευτής, είναι ένα απλό πανί, όπως είχε υποστηρίξει προβεβλημένος ηθοποιός, αλλά κάποιοι, μεταξύ αυτών και εγώ (χαρακτηρίστε με όπως γουστάρετε) την θεωρούμε ιερή και πληγωνόμαστε.

Αλήθεια που είναι αυτοί, που διαμαρτυρόταν για την υποτιθέμενη προσβολή του Κορανίου, να διαμαρτυρηθούν για τη σημαία...Τι ζητάω τώρα...

Γίνομαι κακός και σκληρός...

...πολλές φορές χωρίς να το θέλω, ειδικά όταν είμαι κουρασμένος και απογοητευμένος. Πρέπει να χαλιναγωγήσω κάπως το συναισθηματισμό μου....

Restart

Λύνει τα περισσότερα προβλήματα των Η/Υ. Δεν θα ήταν ωραία να υπήρχε ανάλογη επιλογή και στη ζωή μας;

Σύμφωνα όμως με τον Ηράκλειτο, ο χαρακτήρας μας, είναι το πεπρωμένο μας, το ανάλογο κουμπάκι θα ήταν άχρηστο...

Κιθαρίστας ή Ντράμερ;

Που να ήξερα, όταν έφηβος κατά την δεκαετία του 80, άκουγα για πρώτη φορά, ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του ελληνικού ροκ, ότι αυτό θα ήταν το μείζον πολιτικό δίλημμα τριάντα χρόνια μετά; Ο κος Γιοκαρίνης έβαλε κάτω όλους του εκλογολόγους, και η δισκογραφία προσφέρει αδιάψευστα της αποδείξεις!

Μάθαμε λοιπόν, μετά την εκλογή του κου Σαμαρά στη θέση του προέδρου της ΝΔ, πως όχι μόνο ήταν συμφοιτητής του τωρινού πρωθυπουργού, όχι μόνο ήταν συγκάτοικοι, αλλά έπαιζαν στο ίδιο συγκρότημα, με τον πρώτο στα ντραμς και το δεύτερο στη κιθάρα! Ρε πως τα φέρνει η ζωή!

Και εδώ αρχίζω να ρωτώ, εγώ ο γκρινιάρης, ο περίεργος: Πως και την γνωριμία αυτή τη μάθαμε εκ' των υστέρων; Γιατί μεγάλο ποσοστό των πολιτικών μας έχει σπουδάσει στο εξωτερικό, αλλά και σε συγκεκριμένα σχολεία εδώ στην Ελλάδα; Και από ότι φαίνεται ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη...

Με λίγα λόγια, εγώ που τελείωσα το 8ο Λύκειο Αθηνών, πήρα πτυχίο Μαθηματικού στο ΑΠΘ και το μεταπτυχιακό μου στο Καποδιστριακό, δεν πληρώ τις προϋποθέσεις; Δεν υπάρχει πιθανότητα, να βρεθώ ηγέτης το ενός κόμματος, και ο Στάμος, ο συγκάτοικος μου, στο άλλο; Βέβαια δεν παίζαμε σε μπάντα, καθώς εγώ δεν παίζω κάποιο μουσικό όργανο, είμαι μεταλλάς και ο Στάμος άκουγε ελληνικά...

Ίσως βέβαια, ο σημαντικότερος λόγος, είναι ότι από το 80 στην μουσική ερώτηση απαντούσα: μπασίστας! Τι να κάνω, που πάντα θαύμαζα τον Steve Harris (Iron Maiden) και τον Ian "Lemmy" Kilmister (Motorhead)... Και έτσι πάλι είμαι εκτός...