Ο Τσάμπας χρειάζεται...

...κλωτσιές με αρβύλα! Αναρωτιέμαι ποιο ήταν το σκεπτικό των διαφημιστών, καθώς και με ποια κριτήρια δέχθηκε η εταιρεία για την προώθησή της, το ελεεινό αυτό θέμα (concept που το λέμε στο χωριό μου). Ο πρωταγωνιστής της νέας διαφημιστικής εκστρατείας των Media Markt είναι ένας αντιπαθέστατος τσαμπατζής που έχει ξεπεράσει τα όρια της γυφτιάς. Περιμένουν ότι οι δυνητικοί πελάτες τις εταιρείας, θα ταυτιστούν με ένα τύπο, που πίνει τα ξένα ποτά, τρίβεται σε ένα μποντιμπιλντερά για να του κλέψει λάδι. Εκτός αν η ιδέα προέρχεται από Γερμανούς, και έχοντας τα γνωστά στερεότυπα για εμάς στο νου τους, θέλουν να μιλήσουν τη "γλώσσα" μας.

Η καμπάνια περιλαμβάνει και μια ραδιοφωνική διαφήμιση, που πρέπει να είναι η χειρότερη όλων των εποχών: μας παρουσιάζει τον "ήρωα" στη λεκάνη της τουαλέτας, να σκίζει τον τηλεφωνικό κατάλογο, προετοιμάζοντας τον για χαρτί υγείας ... Συνοδεύεται με τα σχετικά ηχητικά εφέ...

Τι να πω;

Είμαι μονομάχος;

"Θα θέλαμε ένα καλό, βαρετό ίδρυμα που κάνει τη δουλειά του. Δυστυχώς, στην Ελλάδα η στατιστική είναι ένα άθλημα μονομαχίας", δήλωσε ο επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής στους Financial Times, με αφορμή τη κλήση του από τον Οικονομικό Εισαγγελέα.Δεν θα σταθώ στην ουσία του θέματος, καθώς δεν γνωρίζω αν όντως το έλλειμμα της χώρας μας, διογκώθηκε τεχνητά ή όχι.Είναι μονομαχία η Στατιστική; Αν ναι εγώ είμαι ένας μονομάχος, αν όχι απλά ένας ακόμα απλός βαρετός τύπος....

Πέρα από τα αστεία, πρέπει να οριστεί μια κοινή μεθοδολογία σε όλη την ΕΕ, για την απεικόνιση των οικονομικών μεγεθών, η οποία να μην δέχεται πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Το μαγείρεμα, μακροπρόθεσμα, μας φαρμάκωσε...

Δημοκρατικά, προοδευτικά καδρόνια

Η Γερμανία κατά την δεκαετία του 20 ήταν σε αναταραχή, έχοντας βγει ηττημένη από τον πόλεμο, και με τα πολιτικά πάθη ιδιαίτερα οξυμένα. Οπαδοί ενός Κόμματος (ένα είναι το Κόμμα), είχαν μια εξαιρετικά δημοκρατική τακτική: πήγαιναν στις συγκεντρώσεις των πολιτικών αντιπάλων και ξυλοφόρτωναν τους παρευρισκόμενους.

Ένα σχετικά νέο μέλος, ενός ασήμαντου κόμματος, πήρε μια πρωτοβουλία: μάζεψε συμπολεμιστές του, βετεράνους του πολέμου, και τους ανέθεσε την περιφρούρηση των συγκεντρώσεων. Από εκείνη τη στιγμή, όσοι επιχειρούσαν να διαλύσουν τις συγκεντρώσεις τους, έφευγαν με σπασμένα κεφάλια. Αυτή η επίδειξη δύναμης, έφερε νέους ακροατές στις συγκεντρώσεις και το ασήμαντο αυτό κόμμα άρχισε να αποκτά οπαδούς. Το εν λόγο στέλεχος, ήταν ο αυστριακός δεκανέας Αδόλφος Χίτλερ, και το κόμμα μετεξελίχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας, με τις γνωστές συνέπειες...

Όσοι λοιπόν, καταφεύγουν στη βία, για να πολεμήσουν αυτό που αποκαλούν Ακροδεξιά, δηλαδή το ΛΑΟΣ, αυτό που θα καταφέρουν είναι να ενδυναμώσουν την μέχρι πριν 2-3 χρόνια ανύπαρκτη πραγματική Ακροδεξιά.που δεν θα είναι του σαλονιού και των καλών τρόπων Και θα είναι οι κύριοι υπαίτιοι της ανόδου της...

Με καδρόνια, τραμπουκισμούς, λαϊκισμούς και κάθε είδους βίαιες συμπεριφορές δεν σώζεται η χώρα και ο Λαός μας. Προτάσεις, και δουλειά χρειάζεται, από τους άξιους ανθρώπους που διαθέτουν όλοι οι πολιτικοί χώροι. Ας επικρατήσουν τότε οι ιδέες εκείνων που θα μας βγάλουν από την άβυσσο, και όχι αυτών που χειρίζονται το μαδέρι καλύτερα...

Α, επανάσταση με τηλεοπτική υποστήριξη δεν γίνεται...

Επαίτης και επαναστάτης μαζί δεν γίνεται!

Δύο επιλογές έχουμε ως κράτος:

• Συνεχίζουμε την πορεία στην Ευρωζώνη: με πολύ δουλειά, τρομερές θυσίες, υπακούοντας στους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αγωνιζόμαστε να ξαναφτιάξουμε την οικονομία μας, και να ξανακερδίσουμε την αξιοπιστία μας. Σε 10-15 χρόνια, να πετύχουμε βιωτικό επίπεδο ανάλογο με αυτό που είχαμε πριν την κρίση. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν θα πληρώνεται με δανεικά και αγύριστα.
• Εγκαταλείπουμε το Ευρώ, και διαγράφουμε μονομερώς το χρέος μας: με πολύ δουλειά και ακόμα πιο μεγάλες θυσίες, ανεξάρτητοι και χωρίς βοήθεια, χαράσσουμε το δρόμο μας. Θα χρειαστούν πάρα πολλά χρόνια, αλλά οι δυσκολίες και τα δεινά, θα μας βοηθήσουν να αποβάλουμε όλες τις άρρωστες νοοτροπίες που μας κρατούν δέσμιους ως λαό.

Δυστυχώς εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Τα κόμματα πρέπει να επιλέξουν μια από τις δυο επιλογές, να καταρτίσουν σοβαρά μακρόπνοα σχέδια, και πάνω από όλα να πουν την αλήθεια στο λαό: για τις δυσκολίες και τους κινδύνους που θα ενέχει η κάθε λύση. Και μετά ας επιλέξει ο λαός...

Που ήταν όλοι αυτοί τόσα χρόνια;

Με ενοχλεί αφάνταστα, που προσωπικότητες που έπαιξαν κυρίαρχο λόγο τα τελευταία 30 χρόνια στη χώρα μας, να εμφανίζονται έχοντας άποψη για τον τρόπο που θα σωθεί η χώρα. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ακόμα και πρώην υπουργοί οικονομικών, καταγγέλλουν χωρίς να κάνουν καμία ουσιαστική πρόταση. Αλήθεια, που ήταν όλα αυτά τα χρόνια; Δεν έβλεπαν που πήγαινε η χώρα; Αν όντως δεν καταλάβαιναν που οδηγούνταν η χώρα, τότε είναι απλά ανίκανοι, ενώ στην αντίθετη περίπτωση επικίνδυνοι...

Μόνο οι Αριστεροί είναι καλοί;

Καταγγέλλουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ την συνεργασία - συγκυβέρνηση με τη Δεξιά και Ακροδεξία, και τονίζουν ότι η μόνη σωστή κατεύθυνση είναι προς τα Αριστερά.Για σταθείτε: η Αριστερά στην Ελλάδα είναι κυρίαρχη τα τελευταία 30 χρόνια! Πως; Το Δημόσιο στελεχώθηκε και ιδεολογικά ημέτερους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις αντίπαλοι εκδιώχθηκαν. Ο λεγόμενος καλλιτεχνικός κόσμος κυριαρχείται από αριστερούς και οι άλλοι έχουν μπει στην άκρη. Στην παιδεία η κυριαρχία της είναι αναμφισβήτητη. Είναι τέτοια η προπαγάνδα, τους τίτλους δημοκράτης και προοδευτικός, αποδίδονται μόνο σε αριστερούς, και ας είναι οπαδοί του Στάλιν (ή Πολ Ποτ, ή Χότζα ή Μάο και δεν συμμαζεύεται) Ακόμα και η ΝΔ φοβάται να την χαρακτηρίσουν... Δεξιά.

Έχετε καταλάβει που έχουμε φτάσει; Είμαστε στο χείλος του γκρεμού, και έχουμε κάνει το μεγάλο βήμα μπροστά. Χανόμαστε και ακόμα μιλάμε για Αριστερά και Δεξιά; Αυτοκριτική κάνουν οι ανησυχούντες αριστεροί που κρατούσαν και κρατούν το τιμόνι της χώρας;

Ξεπεράστε τους φραγμούς: ικανοί, τίμιοι, εργατικοί και δημιουργικοί άνθρωποι που αγαπούν την Πατρίδα υπάρχουν σε όλες τις παρατάξεις. Όχι μόνο δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, αλλά η μονή ελπίδα βρίσκεται στη συστράτευση όλων αυτών.

Α και κάτι τελευταίο. Οι ξένοι δεν θεωρούν πλέον απειλή την άνοδο της αριστεράς, το άλλο άκρο φοβούνται...

Πρέπει να πετύχει

Τα δυο μεγάλα κόμματα κατάφεραν και συνεννοήθηκαν, και μετά από πολλές παλινωδίες που δεν τιμούν τον πολιτικό κόσμο, σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον κο Παπαδήμο. Η διάρκειά της δεν έχει καθοριστεί, καθώς η ΝΔ επιμένει για εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτή η Κυβέρνηση πρέπει να έχει διάρκεια τουλάχιστον δύο ετών, όπως και την στήριξη όλων των κομμάτων που επιθυμούν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Δυστυχώς, τίποτα από τα δυο δεν συμβαίνει.

Θέλουμε μια χώρα ευρωπαϊκή; Έως τώρα στη χώρα μας, τα πάντα ελέγχονται από τα κόμματα, η οικονομία περιστρέφεται γύρω από το κράτος, και η γραφειοκρατία είναι τροχοπέδη για κάθε εγχείρημα. Οι νόμοι ψηφίζονται αλλά σε πολλές περιπτώσεις οι παρανομούντες έχουν διαύλους επικοινωνίας με αυτούς που πρέπει να τους εφαρμόζουν, καταργώντας τους στην πράξη. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στη χώρα μας, αλλά είναι κοινά αποδεκτό ότι η συχνότητα είναι πολύ μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ. Για να καταπολεμηθούν όλα αυτά χρειάζεται συλλογική προσπάθεια για πάρα πολλά χρόνια.

Ο πολιτικός κόσμος πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση του: όσοι φορείς θέλουν την χώρα μας στην ΕΕ, πρέπει να συνασπιστούν. Το ΚΚΕ έχει κάθε δικαίωμα να αντιπολιτεύεται καθώς είναι υπέρ μιας ανεξάρτητης και μάλλον μοναχικής πορείας της χώρας, με ότι αυτό συνεπάγεται. Τα άλλα κόμματα και κυρίως η ΝΔ, πρέπει να συνεισφέρουν στην προσπάθεια, βάζοντας στην άκρη το ενδεχόμενο πολιτικό κέρδος. Η νέα κυβέρνηση θα χρειαστεί να δυσαρεστήσει πολλές κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, για να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Μια επαμφοτερίζουσα στάση, για να κερδίσει τους ψήφους των θιγόμενων, θα είναι ανήθικη.

Το σημαντικότερο καθήκον για τον πολιτικό κόσμο είναι να πει την αλήθεια. Να παρουσιάσει τις δυνατές επιλογές που έχει η χώρα και κυρίως τις επιπτώσεις τους, τόσο τις άμεσες αλλά και τις μελλοντικές. Γιατί η πικρή αλήθεια είναι η εξής: καμία επιλογή, ούτε καν αυτή της εξόδου από την ΕΕ, ΔΕΝ πρόκειται να φέρει το βιοτικό επίπεδό μας, σε αυτό της προ μνημονίου εποχής.

Η δημιουργία αυτής της κυβέρνησης ήταν επιτυχία, αλλά από μόνη της δεν σημαίνει τίποτα, καθώς είναι μια δύσκολη προσπάθεια που πρέπει να κρατήσει χρόνια. Η θυσίες του ελληνικού λαού, και η απώλεια των προοπτικών τουλάχιστον δυο γενιών (ανήκω και εγώ σε αυτές) δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Δεν είμαι αισιόδοξος για την τελική έκβαση, αλλά η προσπάθεια πρέπει να γίνει.

Βρείτε τα τώρα!

Η χώρα κινδυνεύει να βρεθεί εκτός ευρώ, κάτι που συνεπάγεται οπισθοδρόμηση στη δεκαετία του 50! Πρέπει να ληφθούν σκληρά μέτρα και να ειπωθεί η αλήθεια στον Ελληνικό λαό, για τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτό το χάλι. Οι πολιτικές παρατάξεις που υποστηρίζουν την παραμονή στην ευρωζώνη οφείλουν να συνασπιστούν. Κανένα κόμμα δεν έχει από μόνο του την ικανότητα, ή το ηθικό εκτόπισμα, για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Η προσδοκία πολιτικών οφελών από τη δυσαρέσκεια που θα δημιουργηθεί από τα σκληρά αλλά αναγκαία μέτρα, ισοδυναμεί με προδοσία.

Κύριε Παπανδρέου και κύριε Σαμαρά: Αν δεν βρεθεί λύση, δεν θα χρειαστεί απλά να αλλάξετε χώρα, αλλά πλανήτη!

Μια αλληγορία για το δημοψήφισμα

Χτύπησε κάποιος το πόδι του και πηγαίνει στο γιατρό του. Εξετάζει το χτύπημα, κρίνει ότι δεν είναι σοβαρά, και χορηγεί ασπιρίνες. Οι μέρες περνούν, και ο πόνος σταδιακά γίνεται δυνατότερος. Ο γιατρός, συνεχίζει τις ασπιρίνες, χωρίς να μπει στον κόπο να εξετάσει το τραύμα.

Ένα πρωί, ο γιατρός ανακαλύπτει ότι η πληγή μολύνθηκε. Πανικόβλητος, τονίζει στον ασθενή την ανάγκη, για μια επίπονη αλλά αναγκαία επέμβαση. Ζητώντας μια δεύτερη άποψη, αυτός καταφεύγει σε άλλο γιατρό, για μια νέα άποψη. Αυτός με τη σειρά του, θεωρεί ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με απλή αντιβίωση, κατηγορώντας το συνάδελφό του ως ανεπαρκή, και υπερβολικό. Ο ασθενής πλέον αναθέτει σε αυτόν την θεραπεία του.

Οι πόνοι συνεχίζονται, η μόλυνση χειροτερεύει και ο ασθενής παραπονιέται. Οι γιατρός πλέον παραπέμπει τον ασθενή για μια δύσκολη και αρκετά επίπονη χειρουργική επέμβαση. Χορηγεί παράλληλα νέα φαρμακευτική αγωγή. Παρά την επέμβαση, και τα νέα φάρμακα η πληγή χειροτερεύει. Ακολουθεί νέα, ακόμα πιο επίπονη επέμβαση με τον ασθενή να παραπονιέται ακόμα εντονότερα...

Το πρόβλημα όμως επιδεινώνεται, με αποτέλεσμα ο ασθενής να παθαίνει γάγγραινα. Τότε ο γιατρός, θέτει τον ασθενή που ψήνεται στον πυρετό, το δίλημμα:"Πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου: ακρωτηριασμός ή θάνατος!"