Τι είμαστε τελικά;

Χθες άκουσα κάτι πολύ ωραίο, που όλοι το γνωρίζουμε αλλά δεν το λέμε εύκολα: η πλειονότητα των ελλήνων δεν είναι ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί, ούτε σοσιαλιστές, ούτε φιλελεύθεροι, ούτε διεθνιστές, ούτε πατριώτες. Ατομιστές είναι. Και θα ακολουθήσουν όποιο και όποια θεωρούν ότι θα ωφελήσει τα προσωπικά τους συμφέροντα. Αν γίνει υπουργός η κα Γαϊτάνη για παράδειγμα, και αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία και παράλληλα διπλασιάσει τις συντάξεις, ακόμα και όσοι συνταξιούχοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, θα την κάνουν εικόνισμα.

Αυτή την εποχή, δυνατότητα να υπόσχεται έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πριν είχε η ΝΔ και πιο πριν το ΠΑΣΟΚ. Μπορούν οι πολίτες να κρίνουν αν όλα αυτά που τους υπόσχονται οι πολιτικάντηδες μπορούν και να τους τα δώσουν; Αν ασχοληθούν λίγο σοβαρά ναι. Απλά το ψέμα πουλάει περισσότερο.

Πρέπει να μάθουμε να προτιμούμε την πικρή αλήθεια από το γλυκό και τραγανό ψέμα. Να βάζουμε που και που το συμφέρον του συνόλου, αλλά και τον επομένων γενεών, πιο πάνω από το μικροσυμφέρον μας. Μπορούμε; Δεν γνωρίζω. Αν δεν μπορούμε, ας αφήσουμε κατά μέρος τις ταμπέλες και ας κρατήσουμε μια: αυτή του παρτάκια.