Υπάρχει καλή και κακή μουσική;

Ο θάνατος του Παντελή Παντελίδη συγκλόνισε τους περισσότερους Έλληνες, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Στα απόνερα της τραγικής είδησης, αναμοχλεύτηκε και πάλι η διαμάχη τον οπαδών της "έντεχνης" μουσικής, με τους αντιστοίχους της "εμπορικής", ας πούμε μουσικής; Υπάρχει καλή και κακή μουσική; Και αν ναι, ποιο είναι το κριτήριο, και ποιος ο κριτής;

Στα ερωτήματα αυτά, υπάρχει μια πολύ απλή και κατά την ταπεινή μου άποψη, πολύ σοφή απάντηση που την έδωσε ένας πραγματικά ξεχωριστός άνθρωπος. Ο Μέγας Lemmy Kilmister (των Motorhead εννοείται) είχε πει ότι καλή μουσική είναι αυτή που σε κάνει να ανατριχιάζεις! Με πολύ απλά λόγια, οι παραπάνω ερωτήσεις δεν έχουν αντικειμενικές απαντήσεις και ούτε υπάρχουν αυθεντίες.

Θεωρώ υπεροπτικό και συνάμα γελοίο, να υπάρχουν Έλληνες καλλιτέχνες και μουσικόφιλοι που θεωρούν τις δικές τους προτιμήσεις ανώτερες από αυτές των υπολοίπων. Ίσως μάλιστα η υπεροψία αυτή να είναι μασκαρεμένη ζήλια. Και σε τελική ανάλυση, η πολιτισμική επιρροή της χώρας μας είναι πρακτικά αμελητέα.

Υπάρχουν τόσα είδη μουσικής, τόσες χιλιάδες καλλιτέχνες και εκατομμύρια συνθέσεις που δεν φτάνουν 10 ζωές για να τα ανακαλύψεις και να τα απολαύσεις. Μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι πόσο λίγο γνωρίζω τον αγαπημένο μου μουσικό χώρο (Heavy Metal), όπου ανακαλύπτω κάθε μέρα καινούργια πράγματα, που μπορεί να μου διέφευγαν δεκαετίες ολόκληρες. Και έχω αγγίξει ελάχιστα κάποιους μουσικούς ωκεανούς όπως η παραδοσιακή μουσική, η κλασσική μουσική, το κλασσικό ροκ ή την ηλεκτρονική μουσική. Προσπαθώ όμως και θα συνεχίσω να ψάχνω... Δεν θα επιχειρήσω να σας επιβάλω τις μουσικές μου προτιμήσεις, απλά θα σας προτείνω να αρχίσετε να ψάχνετε...

Στεναχωρήθηκα και εγώ για το θάνατο του συγκεκριμένου καλλιτέχνη. Ήταν ένα απλό παιδί, που κάνοντας αυτό που αγαπούσε, αγαπήθηκε από χιλιάδες συμπατριώτες μας, κάνοντας επιτυχία σε ένα δύσκολο χώρο, χωρίς γνωριμίες. Η αγαπημένη μου μουσική είναι εντελώς διαφορετική από τη δική του και ο τρόπος διασκέδασης στον οποίο δραστηριοποιούνταν να μην μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω την απίστευτη αγάπη του κόσμου.

Υ.Γ. Θυμήθηκα τον ξάδελφό μου τον Τάσο, τον συμμαθητή μου τον Νώντα, τον Αλέξανδρο, τον Παναγιωτάκη και άλλα παιδιά που πέθαναν σε τροχαία. Ας προσέχουμε λίγο παραπάνω στους δρόμους. Το χρωστάμε σε αυτούς που μας αγαπούν.

Η πρώτη μου διάρρηξη!

Εκεί που κάθομαι και απολαμβάνω το γεύμα μου, με την συνοδεία μπύρας, χτυπάει το κινητό μου. Για την ακρίβεια, είχε χτυπήσει άλλες είκοσι φορές αλλά δεν το είχα ακούσει...

Ακούω την φωνή της γυναίκας, έντρομη, αν μου αναφέρει ότι κλειδώθηκε έξω, με τα κλειδιά της να είναι στη λάθος πλευρά της πόρτας. Κλείνω το τηλέφωνο, και ξεκινώ εκτάκτως για το εξωτικό Καματερό.

Αμέσως μετά την άφιξη μου στον τόπο του περιστατικού, αναλύω την κατάσταση. Η σύζυγος έχει αφήσει το κλειδί στην μέσα πλευρά της πόρτας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, αρκεί να βάλω το δικό μου και να σπρώξω το αντίπαλο κλειδί έξω από την κλειδαριά. Έλα που το κλειδί της, δεν είναι σε οριζόντια θέση με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σπρωχτεί εκτός κλειδαριάς.

Αφού λοιπόν εκτίμησα την κατάσταση,προσπάθησα με ένα συνδετήρα να "οριζοντιώσω" κλειδί, χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνη την ώρα, ήρθε ο πεθερός μου, ο οποίος λόγο επαγγέλματος έχει πλήρη γκάμα εργαλείων. Αυτή τη φορά, το μόνο που χρειάστηκα ήταν ένα απλό, ταπεινό κατσαβίδι.

Με λίγη προσπάθεια, έβγαλα το κλειδί από την κλειδαριά και άνοιξα με θριαμβευτικό τρόπο την πόρτα, νοιώθοντας κάτι μεταξύ Μαγκάηβερ, Τζεήμς Μπόντ και Βαγγέλη!

Συμπεράσματα:

• Παραμένω πιο γραφικός και από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη
• Οι κλειδαριές ασφαλείας με κλειδί στην κλειδαριά είναι σχεδόν ανοικτές (αυτό είναι σοβαρή διαπίστωση)

Τρομοκρατώντας το καθηγητή με... Kreator!

Η εφηβεία είναι δύσκολη ηλικία, πόσο μάλλον για ένα ντροπαλό, μάλλον άχαρο, ψηλόλιγνο τύπο. Το αγαπημένο μου καταφύγιο ήταν το Heavy Metal και ιδιαίτερα οι ακραίες του μορφές, όπως το Thrash που τότε μεσουρανούσε.

Οι περισσότεροι συνομηλικοί μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν τί στο καλό έβρισκα στη μουσική αυτή. Για τους μεγαλύτερους και ιδιαίτερα τους καθηγητές μου, δεν το συζητάω καν! Μου άρεσε να τους "τρομάζω" με τις αγαπημένες μου μπάντες, να βλέπω τις αντιδράσεις τους, όταν άκουγαν Death, Bathory, Slayer και Kreator. Δεν ανέφερα τους Γερμανούς τελευταίους, χωρίς λόγο... Και όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία να φρικάρω πολύ κόσμο μαζεμένο, απλά την άρπαξα!

Στην Β Λυκείου, ο καθηγητής του μαθήματος μουσικής είχε μια έμπνευση: μας ζήτησε να φέρουμε μια κασέτα με μουσική που μας αρέσει. Μαντέψτε ποιος ήταν ο πρώτος που ανταποκρίθηκε.

Εκείνο το μοιραίο απόγευμα, είμαστε απογευματινοί βλέπετε. μέσα στην τσάντα μου είχα μια TDK 90D, που στη μια πλευρά είχε το Pleasure to Kill των θεϊκών Kreator. Όταν έφτασε η ώρα, έδωσα την κασέτα στον καθηγητή, εξηγώντας ότι αυτό που θα ακούσουμε, είναι η εξέλιξη του Rock n Roll. Πατάει το play και ακούει το παρακάτω:

Πρέπει να έφτασε μέχρι τη μέση του τραγουδιού πριν το σταματήσει. Ακολούθησε μίνι διάλεξη -  καταγγελία, εις βάρος των μουσικών μου προτιμήσεων, την οποία άκουσα με ένα μεγάλο χαμόγελο. Είχα πετύχει το στόχο μου: φρίκαρα τον καθηγητή μου, μαζί με τους περισσότερους συμμαθητές μου. Απλά, είχα "φτιάξει" το απόγευμα μου!

Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, έπαψα να είμαι ψηλόλιγνος και θεωρώ πως είμαι λιγότερο άχαρος και ντροπαλός, ή έτσι τουλάχιστον νομίζω. Η αγάπη μου για την ακραία μουσική, δεν έσβησε ποτέ , ίσως γιατί σε κάποια πράγματα παραμένω έφηβος...

Για την ιστορία, το συγκεκριμένο album θεωρείται σταθμός του Τευτονικού Thrash Metal, έχει επηρεάσει χιλιάδες μουσικούς και εκατομύρια μεταλλάδες σε όλο το κόσμο, ενώ το συγκρότημα παραμένει ακμαίο. Δεν παραλείπει στις συναυλίες του, να παίζει το κομμάτι με το οποίο "τρομοκράτησα", τον καθηγητή μου και τους συμμαθητές μου εκείνο το απόγευμα.