Η μουσική είναι ο μόνος φίλος σου...

Υπάρχει μια σταθερά, ένα σημείο αναφοράς. Σου δίνει θάρρος όταν σε κυριεύει ο φόβος, παρηγοριά όταν είσαι θλιμμένος. Σε βοηθά να γιορτάσεις τις νίκες σου, σε παρηγορεί στις ήττες σου. Δεν σε εγκαταλείπει ποτέ...

Γιατί όπως κάποτε τραγούδησε ο Morrison: " η μουσική είναι ο μοναδικός φίλος σου, μέχρι το τέλος.."

Από τα αγαπημένα μου, που δεν είναι "πριόνια" όπως είπε και κάποια φίλη:

 

Πλησιάζοντας τα 45...

Πλησιάζω λοιπόν το μέσο της πέμπτης δεκαετίας της ζωής μου. Όλο και συχνότερα κάνω μια ανασκόπηση/αποτίμηση της έως τώρα ζωής μου. Τα συμπεράσματα δεν μου αρέσουν σχεδόν ποτέ... Φοβάμαι ότι σπατάλησα τα καλύτερά μου χρόνια κάνοντας αρκετές λάθος επιλογές (με καλές προθέσεις πάντα...) 

Πρέπει να είμαι πάλι σε κάποιο σταυροδρόμι. Οι προτεραιότητές μου αλλάζουν και επανεξετάζω το σύστημα αξιών μου. Με λίγα λόγια, για άλλη μια φορά αλλάζω.

Τι μου επιφυλάσσει λοιπόν το μέλλον; Δεν γνωρίζω. Αυτό που απαιτώ πλέον από εμένα, είναι να μην μετανιώσω ξανά για πράγματα που δεν έκανα...

Οι χαμένες μάχες

Από μικρό παιδί, θαύμαζα εκείνους τους πολεμιστές που συνέχιζαν να μάχονται μέχρι τέλους, γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι η μάχη που δίνουν είναι χαμένη.

Καθημερινά ο κάθε ένας από εμάς δίνει μάχες, σε πολλά και διαφορετικά πεδία. Δεν είναι μάχες όπου δυο στρατοί συγκρούονται. Είναι αθόρυβες, εσωτερικές ενάντια στις δυσκολίες, τις αδικίες, την τύχη και αυτό που μπορεί να περιγραφεί ποιητικά ως η Μοίρα. Οι μάχες αυτές είναι σκληρές και το διακύβευμα μεγάλο, οι αξίες, οι αρχές και τα όνειρα.

Ιδιαίτερα σκληρές είναι οι μάχες για τα άπιαστα όνειρα, για το κυνήγι μια προσωπικής ουτοπίας ή ενός προσωπικού παραδείσου. Η γνώση ότι η έκβαση είναι από πριν προδιαγεγραμμένη κάνει τις μάχες αυτές προσωπικές βουβές τραγωδίες.

Αξίζει κανείς να δίνει τις μάχες αυτές, γνωρίζοντας ότι η παράταση του αγώνα θα επιφέρει μόνο περισσότερο πόνο; Η απάντηση είναι πάντα καταφατική...