Ναι ρε, Βέτο!

Ακούγοντας τα τελευταία δελτία ειδήσεων, συμπεραίνω ότι ο Νίμιτς δικαιώνει τον αγώνα των Σκοπιανών, προτείνοντας το απαράδεκτο όνομα: Δημοκρατία της Μακεδονίας - Σκόπια. Ήδη, οι γείτονες ξεθάρεψαν και μιλάν, για τουρκική, αλβανική και μακεδονική μειονότητα στη χώρα μας. Ξεχνούν, ότι το κράτος τους είναι μια εθνικολογική κουρελού, αποτελούμενη από Σέρβους, Βουλγάρους, Αλβανούς αλλά και Έλληνες.

Είναι πλέον φανερό ότι πρέπει να αντισταθούμε αρχίζοντας από το βέτο στην είσοδό τους στο ΝΑΤΟ. Εννοείται πως οι "φίλοι" και "σύμμαχοι" θα μας απομονώσουν, ενδεχομένως γιατί δεν θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους, και θα χάσουν παράδες. Η ιστορία βέβαια μας διδάσκει, ότι όποτε τους χρειαστήκαμε μας ΠΟΥΛΗΣΑΝ. Ας στερηθούμε λοιπόν τη φιλία τους...

Η άποψή μου είναι ότι ανεξάρτητα από τα δεινά που θα μας υποστούμε, ίσως μια αξιοπρεπή στάση μετά από δεκαετίες να μας βγάλει, επιτέλους από το τέλμα της μιζέριας και της δουλικότητας. Να νοιώσουμε πάλι, ότι τόσο ατομικά όσο και ως λαός, έχουμε ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Δέκα χρόνια πριν: Η πρώτη μου μέρα στο στρατό

Αυτές τις ημέρες συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τότε που παρουσιάστηκα να υπηρετήσω τη θητεία μου.Θα ενδώσω στον πειρασμό της κοινοτυπίας και θα ομολογήσω για άλλη μια φορά, ότι δεν κατάλαβα πως πέρασαν τόσα χρόνια.

Στις 23 Μαρτίου του 1998, μια παγωμένη Δευτέρα, πέρασα την πόρτα του Κ.Ε.Τ.Θ. (Κέντρο Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων). Περνώντας την πύλη του τεραστίου αυτού στρατοπέδου, ταυτόχρονα έβαζα τελεία στην ομορφότερη περίοδο της ζωής μου: τη φοιτητική.

Μετά από μια μακρά αναμονή,ενα γκρίζο λεωφορείο, μετέφερε εμένα και άλλους ψαράδες (νεοσύλλεκτους) στα εστιατόρια, όπου και έφαγα το πρώτο γεύμα μου: φασολάδα.και τυρόπιτα. Ακολούθησαν τα εμβόλια, οι ιατρικές επιτροπές και τέλος τα συνεργεία που με προμήθευσαν τα ρούχα που φόρεσα για 18 μήνες: φόρμες παραλλαγής, στολή εξόδου, αρβύλες και βεβαίως, βεβαίως ο μαύρος μπερές.

Κατά της εννέα, πήγα για πρώτη φορά στο θάλαμο, όπου διάλεξα κρεβάτι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν το είχα συνειδητοποιήσει, ότι πλέον ήμουν στρατιώτης. Κοίταξα το ρολόϊ μου, και σκέφτηκα ότι μέχρι την ημέρα εκείνη, τέτοια ώρα, ήμουν στο γυμναστήριο. Τότε έπαθα το πρώτο σχετικό σοκ.

Οι μέρες που πέρασαν ήταν οι μακρύτερες στη ζωή μου. Θέλετε η δραματική αλλαγή του τρόπου ζωής, το άγχος δεν ξέρω και ‘γω τι, κάθε μέρα φαινόταν εβδομάδα και βάλε. Η μαγική ημερομηνία, η ημέρα απόλυσης έμοιαζε να απέχει αιώνες.¨

Η θητεία μου ήταν το πέρασμα από την ανέλη και δημιουργική ζωή, στον αγχώδη και κουραστικό εργασιακό βίο. Η περίοδος αυτή εκτός ότι έχει αυτή τη συμβολική σημασία, μου έμαθε κάποια χρήσιμα πράγματα και κυρίως με έφερε σε επαφή με ανθρώπους τελείως διαφορετικούς από εμένα. Και το σημαντικότερο: από την απόλυσή μου και μετά ο χρόνος περνά χωρίς να το καταλάβω.

Πως πέρασαν 10 χρόνια...

Η πρώτη μου συναυλία

Οι χεβυμεταλάδες (ανεξαρτήτως ηλικίας) είναι παθιασμένοι με τη μουσική τους (μας), αυτό είναι μάλλον γνωστό. Το live, (συναυλία ελληνιστί) ενός αγαπημένου συγκροτήματος είναι μια ευκαιρία για την εκδήλωση του πάθους αυτού. Τέτοιες έντονες στιγμές αφήνουν (συνήθως) όμορφες αναμνήσεις.

Γυρνάμε τον χρόνο πίσω στο 1990, δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια πριν. Οι χώρα μας έχει αρχίσει σιγά-σιγά να συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα των περιοδειών, μικρομεσαίων συγκροτημάτων.Επιπλέον, οι συναυλίες έχουν πάψει να συσχετίζονται με επεισόδια. Ο φόβος των εκτρόπων απέτρεπε, έως τότε τους γονείς μου, ώστε να επιτρέψουν σε μένα και τον αδελφό μου, να πάμε σε κάποιο από τα πολυπόθητα live. H απουσία των επεισοδίων όμως τους άλλαξε γνώμη...Τον Φεβρουάριο του 1990, ανακοινώθηκε η επικείμενη συναυλία τις γερμανικής τριπλέτας, Random/ Rage/ Running Wild. Που έμελε να είναι και η πρώτη μου συναυλία.

Ο κολλητός μου ο Σπύρος ανέλαβε να αγοράσει τα εισητήρια και θυμάμαι ακόμα την αγαλίαση, όταν πήρα στα χέρια μου τα μαγικά χαρτάκια. Τιμή 2.000 δρχ, δηλαδή κάτι λιγότερο από 6€. Πλέον είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, έως τη στιγμή που τόσο περίμενα.

Τη Κυριακή εκείνη συγκεντρώθηκε το μεταλλικό μέρος της παρέα στο σπίτι μου και ξεκινήσαμε για το θρυλικό club, το Ρόδον. Φτάσαμε στο χώρο, τουλάχιστον μια και μισή ώρα πριν. Μετά από σχετική αναμονή, μπήκαμε στο club.Το συγκεντωμένο πλήθος, η μουσική και εν γένει η ατμόσφαιρα με συνεπήραν.Αμέσως επιλέξαμε τον χώρο, που από τον οποίο θα παρακολουθούσαμε δεκάδες άλλες συναυλίες: το υπερυψωμένο χώρο δεξιά της σκηνής.

Τα group δεν είναι και τα κορυφαία στις προτιμήσεις μας: οι Random ήταν ένα άγνωστο group σε εμάς και παρέμεινε τέτοιο, καθώς δεν έπαιξαν τελικά. Τους Rage, τους γνωρίζαμε ελάχιστα, κυρίως μέσω του video τους στο MTV, το τραγούδι “Don’t Fear the Winter”. Τους αγαπήσαμε από τότε και τους αγαπάμε μέχρι τώρα. Τους Running Wild τους γνωρίζαμε καλύτερα, έχοντας ακούσει σχεδόν όλους τους δίσκους τους.

Μετά από μια ώρα αναμονής πέφτουν τα φώτα και οι Rage εμφανίζονται στη σκηνή.Μένω εκστατικός και δεν σταματώ το headbanging ούτε λεπτό. Δεν γνώριζα κανένα τραγούδι αλλά η ενέργεια του live με πήρε και με σήκωσε. Το αποκορύφωμα, όπως ήταν αναμενόμενο ήταν και το “Don’t Fear the Winter” που όπως φάνηκε εκ των υστέρων, ήταν και το μόνο τραγούδι που ήξεραν και οι περισότεροι. Την παράσταση έκλεψε ο έλληνας ντράμερ, Χρήστος Ευθυμιάδης (καλή σου ώρα όπου και να ‘σαι φίλε) με την γαλανόλευκη στο drum kit.Τα φώτα άναψαν ξανά και επί σκηνής άρχισαν οι ετοιμασίες για τους headliners…

Οι πειρατές του Αμβούργου ξεκίνησαν με το “Riding the Storm”. To κοινό γνώριζε τα τραγούδια και ήταν ακόμα πιο παθιασμένο. Ακολουήσαν κυρίως τραγούδια από το “Death or Glory”, που ήταν τότε το πιο πρόσφατο άλπουμ τους και έμελε να είναι το κορυφαίο τους. Το playlist περιελάμαμβανε ύμνους όπως το “Port Royal”, “Conquistadores”, “Raise your fists” και πολλά άλλα. Το group επί σκηνής ήταν απλά καλό, πάντα κρίνοντας το εκ των υστέρων. Ανάμεσα στα κομμάτια το κοινό ζητούσε τον απόλυτο ύμνο τους το “Under Jolly Roger”, το οποίο όμως ήταν φανερό ότι το κρατούσαν για το τέλος.

Το κανονικό μέρος του προγράμματος τελείωσε και το κοινό άρχισε να απαιτεί encore., όπως επιβάλλουν οι κανόνες του σωστού live. Έπαιξαν στο πρώτο encore το “Chains & Leather” και κάποιο άλλο που δεν θυμάμαι όμως όχι τον ύμνο. Στο δεύτερο encore όμως..ήρθε η ώρα “UNDER JOLLY ROGER!!!” με το κοινό να τραγουδά το refren και η ενέργεια να κτυπά κόκκινο!!!

Τα φώτα άναψαν και σιγά – σιγά πήγαμε στην έξοδο, μούσκεμα στον ιδρώτα.Πήγαμε σπίτια μας με τα πόδια κατενθουσιασμένοι. Μια πραγματική μαγική Κυριακή. Και η ακολούθησαν και άλλες τέτοιες βραδιές.

Δυστυχώς, όλα τα καλά τα σκοτώνει ο χρόνος. Τα επόμενα χρόνια η παρέα διαλύθηκε στην αρχή λόγω σπουδών , ύστερα ο Στρατός, η δουλειά και για κάποιους ο γάμος. Οι συναυλίες έπαψαν να έχουν την συμμασία που είχαν. Βλέπετε μεγάλωσα, έγινα πιο κυνικός και ενθουσιάζομαι πολύ πιο δύσκολα. Θα ήθελα όμως πολύ να τα ξαναζήσω, να γίνω ξανά έφηβος. Γνωρίσα και τις πίστες, τα club, τα bar και τα ρεμπετάδικα, τους τρόπους διακέδασης τους καθολικά αποδεκτούς. Δεν πιάνουν μια μπροστά σε κείνες τις συναυλίες.

Το κείμενο αυτό το αφιερώνω με πολύ αγάπη, πρώτα στον ξενιτεμένο αδελφό μου το Δημήτρη και σε όλους του φίλους που πλέον βλεπόμαστε σπάνια: το Σπύρο τον τρελογιατρό, τον Γιώργο τον κουμπάρο μου, το Κώστα το συμμαθητή μου, και το Γιώργο τον Βενιαμήν της παρέας. Μακάρι να τα ξαναζούσαμε έστω και για μια μέρα...

«Δεν μου πέρασε από το μυαλό να αφήσω τη θέση μου»

Οι εικόνες της πυρπόλησης του φυλακίου του Αγνώστου Στρατιώτου, του μέγιστου αυτού αίσχους, είναι χαραγμένες στη μνήμη μου.Απεικονίζουν, πιστεύω την απόλυτή μας παρακμή, καθώς η ελλειψή σεβασμού στους νεκρούς καταδεικνύει ένα λαό χωρίς ηθικές αξίες και ηθικές αναστολές

Ένας από τους δύο ευζώνους που εκτελούσαν καθήκοντα σκοπού την αποφράδα εκείνη ημέρα έδωσε συνέντευξη στα ΝΕΑ και δήλωσε τα παρακάτω: «Δεν μου πέρασε από το μυαλό να αφήσω τη θέση μου. Μου μένει η ικανοποίηση ότι στάθηκα αντάξιος των υποχρεώσεών μου. Στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό να το βάλω στα πόδια, υπάκουσα στις διαταγές, ως όφειλα. Αυτό ακριβώς, δηλαδή ότι παραμέναμε στο μνημείο, ενόχλησε- πιστεύω- τους κουκουλοφόρους. Πετούσαν πέτρες κι εμείς εκεί, έπρεπε να ανέβουν όλοι πάνω στο μνημείο για να καταφέρουν, ύστερα από ώρες άνισης μάχης, να μας διώξουν!»

Ναι λοιπόν, υπάρχουν κάποιοι που είναι άξιοι των περιστάσεων και τιμούν τη στολή τους και τη θέση τους, χωρίς υλικά ωφέλη. Ένα φωτεινό παράδειγμα στο καιρό της λαμογιάς, της αρπακτής και των ευλίσιτων μεσών. Υπάρχει ελπίδα.

Η παραπάνω στάση θα φαίνεται ανόητη σε κάποιες κατηγορίες συνανθρώπων μας: Σε ακραιφνείς ατομιστές, που δεν έχουν καμία αξία και ιδανικό εκτός από την καλοπέραση και το βόλεμα. ή σε εκείνους του «προοδευτικούς» που ενοχλούνται από την αγάπη στην πατρίδα και την πίστη στο καθήκον. Πιστεύω μάλιστα πως οι πλειονότητα των συνανθρώπων μας ανοίκουν σε μια από αυτές τις κατηγορίες και αυτός είναι και ο λόγος που το «ελληνικό» κράτος είναι στην κατάσταση αυτή.

Όσο για τους εμπρηστές, είναι «άξιοι» συνεχιστές του Εφιάλτη, του Νενέκου και του Πήλιου Γούση. Οι ανόητοι αυτοί ψευδοεπαναστάτες της μαστούρας και του μπάχαλου, είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι του συστήματος (και γι’ αυτό κανείς από αυτούς δεν καταλήψει στη φυλακή), όταν με τους βανδαλισμούς τους αποσπούν την προσοχή της κοινής γνώμης από σοβαρότατα ζητήματα. Στην ίδια κατηγορία ανοίκουν και όσοι βλάκες τους υποστηρίζουν και τους θεωρούν ιδεαλιστές αγωνιστές που θα φέρουν την αλλαγή και την ελευθερία..

Νοίωθω σεβασμό για το παλληκάρι αυτό, γνωρίζοντας όμως πως η στάση του αυτή θα του φέρει περισσότερες δυσκολίες στη ζωή παρά χαρές.

Ασφαλιστικό και απεργίες

Το θέμα των ημερών είναι οι απεργιακές κινητοποιήσεις, από εργαζόμενους που αντιδρούν στην ασφαλιστική μεταρύθμιση. Η κοινή γνώμη, ενώ αναγνωρίζει τα δίκαια των απεργών είναι διχασμένη αναφορικά με τους τρόπους αντίδρασης.

Τα αίτια των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία είναι κυρίως δύο:

• Η εγκληματκή διαχείριση των αποθεματικών των ταμείων: το κράτος είχε το δικαίωμα να δανείζεται από αυτά χρήματα, άτοκα σε περιόδους όπου τα επιτόκια καταθέσεων ήταν την τάξεως του 25%. Αυτό διορθώθηκε (εν μέρει) επί υπουργείας του κου Τσοβόλα, όπου θέσπισε ένα χαμηλό επιτόκιο
• Η καταστροφική προσπάθεια διενέργειας κοινωνικής πολιτικής, εις βάρος των ταμείων (βλέπε ΝΑΤ)
• Το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας: ο ελληνικός λαός, χρόνο με το χρόνο γερνά και όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι αντιστοιχούν σε όλους και περισσότερους συνταξιούχους

Υπάρχουν σαφείς ευθύνες όλων των πολιτικών ηγεσιών, των τελευταίων 30 ετών, όπως και των συνδικαλιστών. Το πρόβλημα αυτό αφέθηκε στην τύχη του, με αποτέλεσμα τώρα να χρειάζονται δραστικές λύσεις. Βέβαια, η όποια καταδίκη των υπευθύνων δυστυχώς, δεν θα αναστρέψει τη ζημιά.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 90, έγιναν προσπάθειες να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα. Όλες οι προτεινόμενες λύσεις, περιελάμβαναν δραστικές περικοπές στα κεκτημένα των εργαζομένων, και ως λογική συνέπεια αντιμετώπισαν την αντίδραση τους. Ο φόβος του πολιτικού κόστους σταμάτησε κάθε προσπάθεια, με αποτέλεσμα η μια κυβέρνηση να «αναθέτει» τη λύση του στην επόμενη.

Η αναγκαιότητα λύσης είναι προφανής, καθώς χρόνο με το χρόνο το πρόβλημα χειροτερεύει. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όλοι θα χρειαστεί να κάνουμε θυσίες, καθώς τα λεφτά που χάθηκαν (κυρίως από την κακοδιαχείριση) δεν θα ξαναγυρίσουν.Αυτό που πρέπει να διασφαλιστεί είναι ότι από εδώ και πέρα, η διαχείριση των αποθεματικών θα είναι τέτοια, που δεν θα χρειαστούν στο μέλλον νέες θυσίες.

Αναφορικά με τις απεργείες, το νόμισμα έχει δύο όψεις:

• Οι εργαζόμενοι κάποιων κλάδων, οι οποίοι έχουν προνόμια (ΔΕΗ, Τράπεζα της Ελλάδος κ.α.), δικαίως αντιδρούν για να τα υπερασπιστούν.Είναι αδικία, τα δικά τους υγιή ταμεία να συγχωνευτούν ,με άλλα προβληματικά και με δικά τους χρήματα, να παρατείνουν την ζωή τους
• Δεν πρέπει όμως στη προσπάθεια αυτή να πλήττουν το κοινωνικό σύνολο. Οι ζημιές που έχουν πάθει πολλές μικρές επιχειρήσεις από την απεργία των εργαζομένων στη ΔΕΗ είναι σημαντικές, ενώ το κύρος της χώρας μας αμαυρώνεται από το κλείσιμο του ΧΑΑ για 3 ημέρες για να αναφέρουμε κάποιες από αυτές

Είναι ώρα για σημαντικές αποφάσεις, που θα λύσουν το πρόβλημα οριστικά,.και πρέπει επιτέλους να αντιμετωπίσουμε το δημογραφικό ζήτημα. Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αναβολές και ο πολιτικός κόσμος μας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του, όπως και εμείς οι εργαζόμενοι!

Το τίμημα της αξιοπρέπειας

Αύτες τις μέρες είναι σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις για το όνομα των Σκοπίων. Η χώρα μας έχει δύο επιλογές:

• Υποχωρεί, ουσιαστικά δικαιώνει τους Σκοπιανούς, δεν χάνει την "εύνοια" των "συμμάχων" και δεν "απομονώνεται". Ενθαρρύνει παράλληλα και τους άλλους γείτονες (Τουρκία, Αλβανία και γιατί όχι και η Βουλγαρία) να γίνουν διευρύνουν τις διςκδικήσεις τους
• Υπερασπίζεται την Ιστορία της και υφίσταται τις όποιες συνέπειες.
  

Πιστεύω πως η δεύτερη επιλογή, είναι αυτή που μακροπρόθεσμα θα μας δικαιώσει. Η διατήρηση της αξιοπρέπειας απαιτεί θυσίες (βλ. 1940) , όμως αφήνει παρακαταθήκη για το μέλλον. Αν ως λαός, αποφασίσουμε να βάλουμε το εφήμερο συμφέρον στην άκρη, σκεπτόμενοι της γεννιές που θα έλθουν, ίσως η χώρα βγει από την παρακμή που την ταλανίζει τα τελευταία 50 χρόνια.