Πριν από λίγες ημέρες, διάβασα ένα άρθρο στη διαδικτυακή έκδοση μιας από τις πλέον έγκυρες οικονομικές εφημερίδες, το οποίο με αιφνιδίασε: δεν περίμενα κάτι τόσο μελοδραματικό και ταυτόχρονα εξοργιστικό , σε μια έκδοση που θεωρώ τόσο σοβαρή.
Το άρθρο είχε θέμα τις αλλαγές στο τρόπο σκέψης των στελεχών επιχειρήσεων, που έφερε η οικονομική κρίση. Διαβάστε μερικά χαριτωμένα:
• Η αγορά ακριβών σπορ αυτοκινήτων, πλέον θεωρείται πρόκληση
• Η οικογένεια και οι φίλοι, ανεβαίνουν στη λίστα των προτεραιοτήτων
• Ορισμένοι πλέον, αναζητούν τρόπους, ώστε να ανταποδώσουν στην κοινωνία, κάποια από τα οφέλη που απολάμβαναν έως τώρα
• Το άρθρο πιθανολογούσε, τη στροφή στη θρησκεία (!) καταναλωτικών κοινωνιών όπως η αγγλική!
Διαβάζοντας τα παραπάνω, θα έλεγε κανείς, ότι η κρίση είναι θείο δώρο, αφού έδειξε το σωστό δρόμο, σε πεπλανημένους συνανθρώπους μας.Το άρθρο λοιπόν δίνει την ηθικοπλαστική διάσταση στην καταστροφή, που μπορεί να είναι και ο σκοπός του. Κατά την άποψή μου, δείχνει κάτι χειρότερο.
Οι «αφυπνισμένοι» αυτοί συνάνθρωποί μας, παραδέχονται πως τουλάχιστον έως τώρα, έβαζαν πάνω από όλα την ατομικό τους όφελος και ειδικότερα το κέρδος, αδιαφορόντας ακόμα και για την οικογένειά τους. Έχουν όμως ακόμα, το δυνατότητα να «αλλάξουν» δρόμο...
Τι θα γίνει , όμως με αυτούς που έβλαψαν μέσα από τις επιλογές τους; Στο κυνήγι για επιτυχία, στέρησαν σε κάποιους την δουλειά τους, το σπίτι τους ή τις οικονομίες μιας ζωής,. Άλλες φορές από λάθος και άλλες φορές ως αποτέλεσμα ενός ψυχρού υπολογισμού, στα πλαίσια της αέναης προσπάθειας της μείωσης του κόστους. Μπορούν να επανανορθώσουν;
Η επιδίωξη για επαγγελματική επιτυχία και οικονομική ευμάρεια, είναι θεμιτή κατά την άποψή μου, και θα ήμουν μεγάλος υποκριτής αν έλεγα το αντίθετο. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, πως είμαστε μέλη της κοινωνίας, που όταν αυτή αποσυντίθεται, τα ατομικά μας κέρδη δεν έχουν καμία αξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου