Τραγωδία και γελοιότητα

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία από το θάνατο ενός παιδιού. Μαζί του πεθαίνουν και οι γονείς, κλείνει ένα σπίτι όπως λέει ο λαός μας. Το δράμα είναι μεγαλύτερο, όταν ο δολοφόνος είναι όργανο της τάξης, ταγμένο από την πολιτεία στην προστασία των πολιτών. Ταυτόχρονα, κλείνει και το δικό του σπίτι, αφήνοντας 3 ανήλικα παιδιά στο δρόμο.

Μέρος της τραγωδίας είναι και η κάθαρση και πιστεύω πως η δικαιοσύνη θα αποδωθεί, αν και αυτό δεν πρόκειται να φέρει το παιδί πίσω.

Σαν να μην έφθανε το κακό που σόκαρε τη χώρα, οι γνωστοί χουλίγκανοι βρήκαν την ευκαιρία να κάψουν και να λεηλατήσουν όλη τη χώρα. Φορώντας το μανδύα του επαναστάτη, καταστρέφουν περιουσίες αθώων ανθρώπων, σε μια τραγικά άσχημη παγκόσμια οικονομική συγκυρία. Ποιος θα τους αποζημιώσει; Ποιος θα βρει δουλειά σε όσους θα την χάσουν;

Και ενώ η χώρα καίγεται, ζάμπλουτοι πολιτικοί, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι, δικαιολογούν τα καφριλίκια, ως πράξεις επαναστατικές. Λες και οποιαδήποτε πραγματική επανάσταση θα υποστηριχθεί από μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και ειδικά από τα παράθυρα. Οι αστέρες του δυσλειτουργικού συστήματος της χώρας μας, το παίζουν επ' αμοιβή και εκ τους ασφαλούς, λάβροι επαναστάτες πολέμιοί του.

Πιστεύω πως η σιωπηλή πλειονότητα θέλει μια Αστυνομία η οποία θα προστατεύει τον πολίτη και καταδικάζει τον φόνο. Όπως και καταδικάζει και αποδοκιμάζει όσους εκμεταλεύονται το θάνατο ενός παιδιού για να προωθήσουν τα ιδεολογήματα και μικροσυμφέροντα .