Δύσκολη περίοδος, αυτή που περνάμε, δίχως αμφιβολία. Οι συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, βαθμιαία εισβάλουν στην καθημερινή μας ζωή. Το αξιακό σύστημα, που επικεντρώνονταν στο κυνήγι του γρήγορου κέρδους χωρίς αναστολές αλλά και πρόνοια για το μέλλον, κλόνισε τελικά την παγκόσμια οικονομία. Δεν μπορώ βέβαια να καταλάβω, πως μια τέτοια κρίση να είναι παγκόσμια. Πως δηλαδή, να χάνουν όλοι; Ο πλούτος που χάνεται, εξαυλώνεται, δεν καταλλήγει σε κάποιους; Αν ναι ποιοι είναι αυτοί;
Η χώρα μας, βέβαια, πριν την κρίση δεν ευημερούσε. Μου έδινε πάντα την εντύπωση ότι παιρνούσε μια περίοδο παρακμής, χωρίς να έχει προηγηθεί μια εποχή ακμής.Αυτό που πλέον συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι, είναι ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει μια κίνηση, έστω μια προσωπικότητα, που να μπορεί να εμπνεύσει την ελπίδα και την πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον.
Οι πολιτικοί μας, ασχολούνται με τις δημοσκοπίσεις και τις επερχόμενες εκλογές, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα προβλήματα που έπρεπε να έχουν λυθεί εδώ και δεκαετίες, όπως για παράδειγμα το ασφαλιστικό.Η πνευματική ηγεσία του τόπου, αν υπάρχει στη χώρα μας, είναι απλά ανύπαρκτη, ενώ ο επιχειρηματικός κόσμος προσπαθεί απλά να επιβιώσει.
Η οικονομική κρίση δεν είναι το μόνο πρόβλημα σε έξαρση. Η χώρα μας χάνει όλες τις μάχες στα ανοικτά ζητήματα, ενώ στο εσωτερικό δραστηριοποιούνται διάφορες ομάδες με άγνωστες προθέσεις και προέλευση, που προκαλούν κλίμα τρομοκρατίας. Και όπως πάντα ,ο κρατικός μηχανισμός απλά δεν λειτουργεί, αδυνατόντας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του έλληνα πολίτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου