Το μεσαίο δάκτυλο της Αφροδίτης

Το εξώφυλλο του νέου τεύχους, του γερμανικού περιοδικού Focus, έχει ξεσηκώσει αντιδράσεις στην χώρας μας. Σε αυτό απεικονίζεται η Αφροδίτη της Μύλου, φορώντας την ελληνική σημαία ως παρεό, να υψώνει το μεσαίο δάκτυλο του χεριού ενώ ο κύριος τίτλος του είναι: "Κλέφτες στην Ευρωοικογένεια".

Η επιλογή του συγκεκριμένου εξωφύλλου είναι και μια βάναυση κακοποίηση της αισθητικής, που εκτός από προσβολή σε όλους τους έλληνες αδιακρίτως,προσβάλει και τον μέσο γερμανό αναγνώστη της φυλλάδας αυτής. Είναι παρήγορο για τον εγχώριο τύπο, ότι ούτε το πιο κιτρινορόζ έντυπο που εκδίδεται στην χώρα μας, δεν θα ντύνονταν με ένα τέτοιο κιτσαριό.Ίσως τελικά η δημοσιογραφία στις πολιτισμένες χώρες, να είναι κατωτέρου επίπεδου από αυτή της χώρας μας.

Πέρα από προσβολή της αισθητικής, η θεώρηση όλων των ελλήνων ως κλεφτών είναι και προσβολή της λογικής. Με ανάλογο τρόπο σκέψης, μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τους γερμανούς για κακογουστιά, έχοντας ως επιχείρημα το συγκεκριμένο εξώφυλο. Και ίσως το σημαντικότερο: είναι άτιμο να κλοτσάς κάποιον που είναι ήδη πεσμένος στο έδαφος. Η Ελλάδα περνά ίσως τις δυσκολότερες ώρες της σύγχρονης ιστορίας της, και κάποιοι παριστάνουν τους τσάμπα μάγκες.

Όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα, εκτός από οργή, πρέπει και να μας προβληματίσουν. Είτε το θέλουμε, είτε όχι τα δικά μας λάθη έφεραν τη χώρα μας σε αυτό το χάλι. Οι ευρωπαίοι έχουν δίκιο να μας κοιτούν με μισό μάτι, καθώς σπαταλήσαμε αλόγιστα τα κοινοτικά κονδύλια, χάσαμε τεράστιες γεωπολιτικές ευκαιρίες, και καταντήσαμε ένας κράτος επαιτών. Και δεν δέχομαι ότι για όλα φταίει η ηγεσία μας, καθώς ΕΜΕΙΣ τους εκλέγουμε και τους ξαναεκλέγουμε.

Η πρέπουσα απάντηση σε κάθε ξεφτίλα που μας την πέφτει, στην ώρα της αδυναμίας μας, είναι να τους δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε. Αφού στείλουμε σπίτια τους, η φυλακή τους ανάξιους, να σηκώσουμε τα μανίκια, και με το φαντασία και το φιλότιμο μας, να ανακάμψουμε και να τους ξεπεράσουμε. Να δουλέψουμε για τα όνειρά, και τα παιδιά μας, να ανατρέψουμε τα μοντέλα και τις προβλέψεις τους, να τους κάνουμε να μας κοιτούν σα χάχες, και μετά να τους προτείνουμε που θα βάλουν το μεσαίο δάκτυλο της Αφροδίτης.

Κρίση και παρελάσεις

Η χώρα έχει σχεδόν χρεοκοπήσει, το γνωρίζω, και αντιλαμβάνομαι την προσπάθεια για την περιστολή των δαπανών, να κόψουμε ρε παιδί μου, από όπου μπορούμε. Και μια που τη χώρα τη βουλιάξαμε, στην προσπάθεια να σώσουμε ότι σώζεται, δέχομαι για λόγους οικονομίας, οι μεγάλες παρελάσεις να μην περιλαμβάνουν μηχανοκίνητα τμήματα. Οι πτήσεις των μαχητικών αεροσκαφών κοστίζουν, όπως το πετρέλαιο των αρμάτων μάχης (έτσι είναι ο σωστός όρος και όχι τανκς) και των άλλων οχημάτων του Στρατού μας.

Άλλα φαίνεται πως κάποιοι είδαν ακόμα μια ευκαιρία στην κρίση: να απαγορεύσουν γενικά τις παρελάσεις των ενόπλων τμημάτων! Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός, ότι στα πλαίσια του εορτασμού της επετείου της επανάστασης του Ολύμπου στο Λιτόχωρο, δεν επέτρεψαν να παρελάσουν τμήματα της 24 Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας που εδρεύει στην πόλη! Αν με αυτό το τρόπο σκοπεύουν να κάνουν οικονομία, τότε σωθήκαμε!

Κατά τη διάρκεια της θητείας μου, είχα την τιμή να συμμετέχω στην παρέλαση της μονάδας μου κατά τη συγκεκριμένη επέτειο. Ένα άγημα, από στρατιώτες (φαντάρους που λένε και οι προοδευτικοί), με επικεφαλής ένα δόκιμο αξιωματικό, παρέλασε στο κεντρικό δρόμο της πόλης, δίνοντας χαρά στον κόσμο. Ένοιωσα και 'γω περήφανος, παρά το γεγονός ότι είχα βαρεθεί τις παρελάσεις, καθώς με έβαζαν σε κάθε άγημα. Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά το κόστος της παρέλασης αυτής ήταν μηδενικό! Οπότε η δικαιολογία για την ματαίωση της παρέλασης, που προέβαλε η κα Τζάκρη είναι επιεικώς αβάσιμη.

Κάποιοι μάγκες έκαναν τη κρίση ευκαιρία και καταργούν τις παρελάσεις, καθώς ρε παιδί μου, δεν γουστάρουν το στρατό. Ας αντικαταστήσουν λοιπόν τα στρατευμένα νιάτα μας, με κομματικά στελέχη, δημοσιογράφους, μέλη ΜΚΟ και άλλων σχετικών οργανώσεων. Βέβαια, στο στρατό ο κόσμος ρίχνει λουλούδια (το έχω ζήσει) σε αυτούς δεν γνωρίζω με τι θα τους ράνει...

Να σταματήσουν οι ελληνικές προκλήσεις!

Έλεος! Η προκλητική συμπεριφορά μας, απέναντι στη φίλη και γείτονα χώρα είναι χωρίς προηγούμενο. Που ακούστηκε, ένα νησί (η Άνδρος) να παραβιάζει τον Τουρκικό εναέριο χώρο και βρίσκεται κάτω από τα ανυποψίαστα τουρκικά μαχητικά! Σα δε ντρεπόμαστε λίγο!

Από τα χαμηλά στον... πάτο

Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο πέρα από το παιδικό μου μικρόκοσμο, έβλεπα γύρω που παρακμή. Η δεκαετία του 80 ξεκίνησε, με την είσοδο στην τότε ΕΟΚ, και μια ροή κεφαλαίων προς την χώρα μας. Η ευκαιρία μοναδική, για την αναβάθμιση των παραγωγικών μονάδων, τη δημιουργία υποδομών και τη δημιουργία μιας σύγχρονης γεωργίας. Αντ' αυτού, μεγάλες επιχειρήσεις έκλεισαν, διάφοροι επιτήδειοι έκαναν περιουσίες από τα κεφάλαια της ΕΕ και οι γεωργοί μας εθίστηκαν στο εύκολο χρήμα της επιδότησης.

Τη δεκαετία του 90 εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε ένας νέος τύπος νεοέλληνα. "Εξυπνότερος" από τους κουτόφραγκους, διάβαζε Κλικ, έκανε την καλοπέραση και τη κραιπάλη αυτοσκοπό, αντικατέστησε την εργασία με την λαμογιά, και έγραψε το μέλλον στα παλιότερα των υποδημάτων του.Ανακάλυψε και το χρηματιστήριο, και κατάφερε να χάσει ότι είχε και δεν είχε, συνεχίζοντας παράλληλα την αποδόμηση των πάντων...

Μπαίνοντας στον εικοστό πρώτο αιώνα, έγινε φωταδιστής και προοδευτικός. Ουσιαστικά, ο τύπος του 90, έντυσε το μηδενισμό του με ιδεολογικό μανδύα, γκρέμισε ότι είχε απομείνει, νομίζοντας ότι προοδεύει. Έγινε και αφεντικό, αφού βρέθηκε να έχει στη δούλεψή του, και κάποιους μετανάστες από τα εκατομμύρια των δυστυχισμένων που ήρθαν στη χώρα μας για ένα καλύτερο αύριο. Και στο τέλος της δεκαετίας, βρέθηκε χρεοκοπημένος, επαίτης, χλευαζόμενος από την Οικουμένη και να ακούει το Πρωθυπουργό του λέει ότι χάθηκε η εθνική κυριαρχία.

Φτάσαμε στον πάτο, ή πάει και παρακάτω; Κανείς δεν γνωρίζει. Ποιος φταίει; Μήπως οι πολιτικοί μας, που εμείς τους εκλέξαμε; Οι κάθε είδους μεγάλοι και μικροί επιχειρηματίες; Οι υπερεθνικοί οικονομικοί μεγαλοκαρχαρίες; Η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ; Μπορεί να φταίει και ο Κρόνος (όχι ο μπασίστας των Venom, ο πλανήτης)... Σίγουρα όλοι οι προαναφερθέντες, έβαλαν σε κάποιο βαθμό το χεράκι τους, αλλά ο μεγάλος φταίχτης είναι ο (πρώην) κυρίαρχος λαός! Εμείς, όλοι που ενώ βλέπαμε που πάει το πράγμα, κάναμε πως δεν βλέπαμε, πιστεύοντας πως κάποιος θα μας γλυτώσει στο παραπέντε.

Υπάρχει ελπις; Μπορεί κάποιος να μας ενώσει, να μας δώσει όραμα, ώστε βάζοντας το περιεχόμενο της κεφάλας μας να δουλέψει, εργαζόμενοι και όχι κοροϊδεύοντας να βγούμε από τη στενωπό (ρετρό κλισέ των eighties). Ίσως, προσωπικά δεν έχω κάποιο, στα υπ' όψην μου. Έως τότε αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να τραβάμε κουπί στην τρικυμία, με την ελπίδα ότι δεν θα βρεθούμε στο βυθό.

Αφήστε που φέτος, το πρωτάθλημα στη μπάλα, μάλλον το παίρνει ο βάζελος....

Είμαι τοοοοοόσο κουρασμένος...

...μάλλον τα έχω κάνει θάλασσα με τη κατανομή του χρόνου και της ενέργειάς μου... και έχω καταφέρει να μην έχω ζωή.... Και εννοείται πως όλα είναι συνέπειες των λάθος επιλογών μου. Πρέπει να κάνω αλλαγές...

Αεάλω

Ο νέος δίσκος των Rotting Christ κυκλοφόρησε και απλά έχω συγκλονιστεί. Είναι ένας εκπληκτικός συνδυασμός ακραίου metal με παραδοσιακή ελληνική μουσική.

Όλα τα τραγούδια είναι εξαιρετικά αλλά ξεχωρίζει το τελευταίο :η διασκευή στο Orders from the Dead της Diamanda Galas, είναι μια σπαρακτική εμπειρία για κάθε Έλληνα, καθώς μεταξύ άλλων αφηγείται το "συνωστισμό" στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922...

Οι ηθικές αμοιβές...

...έχουν για κάποιους, την ίδια η ίσως μεγαλύτερη αξία με τις υλικές. Σε χαλεπούς καιρούς, η στέρησή τους σε όσους το αξίζουν , βαραίνει διπλά...