Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο πέρα από το παιδικό μου μικρόκοσμο, έβλεπα γύρω που παρακμή. Η δεκαετία του 80 ξεκίνησε, με την είσοδο στην τότε ΕΟΚ, και μια ροή κεφαλαίων προς την χώρα μας. Η ευκαιρία μοναδική, για την αναβάθμιση των παραγωγικών μονάδων, τη δημιουργία υποδομών και τη δημιουργία μιας σύγχρονης γεωργίας. Αντ' αυτού, μεγάλες επιχειρήσεις έκλεισαν, διάφοροι επιτήδειοι έκαναν περιουσίες από τα κεφάλαια της ΕΕ και οι γεωργοί μας εθίστηκαν στο εύκολο χρήμα της επιδότησης.
Τη δεκαετία του 90 εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε ένας νέος τύπος νεοέλληνα. "Εξυπνότερος" από τους κουτόφραγκους, διάβαζε Κλικ, έκανε την καλοπέραση και τη κραιπάλη αυτοσκοπό, αντικατέστησε την εργασία με την λαμογιά, και έγραψε το μέλλον στα παλιότερα των υποδημάτων του.Ανακάλυψε και το χρηματιστήριο, και κατάφερε να χάσει ότι είχε και δεν είχε, συνεχίζοντας παράλληλα την αποδόμηση των πάντων...
Μπαίνοντας στον εικοστό πρώτο αιώνα, έγινε φωταδιστής και προοδευτικός. Ουσιαστικά, ο τύπος του 90, έντυσε το μηδενισμό του με ιδεολογικό μανδύα, γκρέμισε ότι είχε απομείνει, νομίζοντας ότι προοδεύει. Έγινε και αφεντικό, αφού βρέθηκε να έχει στη δούλεψή του, και κάποιους μετανάστες από τα εκατομμύρια των δυστυχισμένων που ήρθαν στη χώρα μας για ένα καλύτερο αύριο. Και στο τέλος της δεκαετίας, βρέθηκε χρεοκοπημένος, επαίτης, χλευαζόμενος από την Οικουμένη και να ακούει το Πρωθυπουργό του λέει ότι χάθηκε η εθνική κυριαρχία.
Φτάσαμε στον πάτο, ή πάει και παρακάτω; Κανείς δεν γνωρίζει. Ποιος φταίει; Μήπως οι πολιτικοί μας, που εμείς τους εκλέξαμε; Οι κάθε είδους μεγάλοι και μικροί επιχειρηματίες; Οι υπερεθνικοί οικονομικοί μεγαλοκαρχαρίες; Η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ; Μπορεί να φταίει και ο Κρόνος (όχι ο μπασίστας των Venom, ο πλανήτης)... Σίγουρα όλοι οι προαναφερθέντες, έβαλαν σε κάποιο βαθμό το χεράκι τους, αλλά ο μεγάλος φταίχτης είναι ο (πρώην) κυρίαρχος λαός! Εμείς, όλοι που ενώ βλέπαμε που πάει το πράγμα, κάναμε πως δεν βλέπαμε, πιστεύοντας πως κάποιος θα μας γλυτώσει στο παραπέντε.
Υπάρχει ελπις; Μπορεί κάποιος να μας ενώσει, να μας δώσει όραμα, ώστε βάζοντας το περιεχόμενο της κεφάλας μας να δουλέψει, εργαζόμενοι και όχι κοροϊδεύοντας να βγούμε από τη στενωπό (ρετρό κλισέ των eighties). Ίσως, προσωπικά δεν έχω κάποιο, στα υπ' όψην μου. Έως τότε αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να τραβάμε κουπί στην τρικυμία, με την ελπίδα ότι δεν θα βρεθούμε στο βυθό.
Αφήστε που φέτος, το πρωτάθλημα στη μπάλα, μάλλον το παίρνει ο βάζελος....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου