Έξω από Μοναστήρι του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο της Λέσβου, βρίσκεται αυτό το F-5, για να μας θυμίζει μεταξύ άλλων τα τάγματα των Αγγέλων, που επανδρώνονται, από τους Αεροπόρους μας, που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τη χώρα μας. Από χθες, στο προσκλητήριό τους, ακούγεται ένα ακόμα παρόν.
Ως ασήμαντο φόρο τιμής...
Πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές, και καθώς όλα τα προβλήματα του τόπου έχουν επιτέλους λυθεί, οι κομματικοί μηχανισμοί δουλεύουν πυρετωδώς. Το αντικείμενο της εργασίας τους κρίσιμο και το αποτέλεσμα της προσπάθειας θα κρίνει το μέλλον του λαού μας, για τα επόμενα χρόνια.
Ποιο είναι λοιπόν το αντικείμενο; Μα, ο καταρτισμός των λιστών με τους υποψήφιους άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, ώστε να συνεχιστεί η άψογη λειτουργία της. Και ποιος είναι ο ασφαλέστερος και βέλτιστος τρόπος επιλογής των υποψηφίων: Τα παιδιά, τα ανίψια αλλά και οι σύζυγοι γνωστών πολιτικών ανδρών και γυναικών.
Την περασμένη (μαύρη) άνοιξη, ακούγαμε πολιτικούς και μη, να μιλούν για αξιοκρατία και διαφάνεια, καθώς η Ελλάδα μας έμπαινε και επισήμως στην χειρότερη περίοδο από την μεταπολίτευση. Τελικά, οι συγγενείς των πολιτικών, πρέπει να έχουν ξεχωριστή ποιότητα, και γνωρίσματα που εμείς οι κοινοί θνητοί τα στερούμαστε. Με λίγα λόγια, δεν είμαστε ισάξιοί τους, υπολειπόμαστε, και για αυτό δεν μας προτιμούν.
Στις μέρες τις μαύρης άνοιξης, αλλά και του σκοτεινού καλοκαιριού, στις συζητήσεις , όλοι μας ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση, χρεώναμε στους πολιτικούς , τα δεινά της χώρας μας. Άραγε, θα τους τιμωρήσουμε εκθρονίζοντας τις πολιτικές δυναστείες της χώρας, ή κουνώντας το σημαιάκι, θα σταυρώσουμε διαφόρους φορείς επωνύμων; Να λοιπόν μια ευκαιρία, να τους δείξουμε ότι αξίζουμε καλύτερους πολιτικούς από αυτούς που έως τώρα είχαμε.
Αυταπάτες δεν έχω, η πλειονότητα των συμπολιτών μας, θα ψηφίσει αυτοεπιβάλλοντας κομματική πειθαρχεία (ή σκεπτόμενοι τα μικροσυμφέροντά τους), όσους οι διάφοροι μανδαρίνοι των κομμάτων θα τους επιβάλλουν. Μάλιστα, στο δρόμο προς και από την κάλπη, συζητώντας θα βρίζουν τους πολιτικούς, που για άλλη μια φορά θα στηρίξουν. Ίσως αυτή τη φορά, ο λαός μας να αντιδράσει διαφορετικά, κάτι που προσωπικά θεωρώ απίθανο. Στη περίπτωση που επαναλάβει τα ίδια, σφάλματα αυτομάτως, χάνει και το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, καθώς για άλλη μια φορά θα είναι συνένοχος στο έγκλημα εις βάρος της χώρας.
"Είσαστε για ένα φιλικό αγώνα ξύλου;" Αυτό είχε γράψει ο φίλος μου ο Σπύρος, κάτω από μια εικόνα μάχης του βιβλίου ιστορίας της Γ' γυμνασίου, βάζοντας τον ηγέτη της μιας εκ των παρατάξεων, να ερωτά τον αντίπαλο. Ε, αυτό έρχεται στο μυαλό μου, όταν βλέπω κλωτσοπατινάδες εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων.
Αλήθεια, είναι οι ξένοι που δημιουργούν τα προβλήματα; Ας μιλήσουμε για τα δύο περιστατικά στα οποία συμπρωταγωνιστούσε ο "προβληματικός" Τεόντοσιτς, που κανείς δεν αμφισβητεί, ότι δεν είναι το καλύτερο παιδί. Στο πρώτο, ο κος Διαμαντίδης, το διαμάντι του ελληνικού μπάσκετ, τον φτύνει (!) ύπουλα, ενώ στο άλλο έρχεται στα χέρια με τον κο Φώτση, αφού ο δεύτερος ως μαινόμενος τράγος, κόλλησε τη μάπα του στη μάπα του Τεόντοσιτς. Και στις δυο περιπτώσεις μόνο ο μουρλοσέρβος φταίει;
Πολλοί ξένοι αθλητές, βγάζουν καλά χρήματα παίζοντας για ελληνικές ομάδες. Αλήθεια, ποια είναι αγωνιστική προσφορά των ελλήνων και ποια των ξένων; Μπορούν να πορευτούν οι ομάδες μας, έχοντας μόνο δύο ή τρεις ξένους; Βέβαια σε αυτό δεν φταίνε μόνο οι παίκτες αλλά το σύνολο του ελληνικου μπάσκετ.
Τέλος θεωρώ, ότι δεν είναι δουλειά των παικτών να κρίνουν ποιος πρέπει να αγωνίζεται και ποιος όχι. Ο πληρώνων είναι και ο ομιλών, και αυτοί που τα ακουμπούν, οι διοικήσεις των ομάδων, έχουν τα προπονητικά επιτελεία για να απαντούν στο ερώτημα. Και μετά οι οπαδοί/φίλαθλοι που δίνουν από το υστέρημά τους για να χαρούν το παιχνίδι, χωρίς να προσδοκούν τίποτα άλλο. Οι παίκτες μέσω της προσφοράς τους, πρέπει να πείθουν τους προηγούμενους, ότι αξίζουν να είναι στο εμψυχο δυναμικό των ομάδων.
Οι έλληνες παίκτες ας κάνουν την αυτοκριτική τους. Δεν υστερούν σε ταλέντο, από Σέρβους και Ισπανούς, αλλά σε ατομικά επιτεύγματα απέχουν έτη φωτός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η "θητείες" των μεν και τω δε, στο καλύτερο πρωτάθλημα τυ κόσμου, το NBA, των ελλήνων παικτών, σε σύγκριση με τους άλλους. Θεωρώ ότι παράγοντες και οπαδοί έχουν παραχαϊδεψει (και καλοπληρώσει) τους κορυφαίους έλληνες αθλητές του χώρου με αποτέλεσμα, ο εγωισμός των τελευταίων να διογκώνεται δυσανάλογα με την προσφορά τους. Και σε βάθος χρόνου, αυτό βλάπτει όλους όσους αγαπουν το άθλημα στη χώρα. Γι' αυτό ας αφήσουν τις δηλώσεις και να εστιάσουν στα στοιχεία του παιχνιδιού τους.
ΥΓ. Είναι τελικά η Εθνική ομάδα, ομάδα όλων των ελλήνων ή του ΠΑΟ. Ας προσέξουν τι γράφουν κάποιοι δημοσιογράφοι που τρώνε ψωμάκι από το κακόμοιρο το μπασκετάκι...Πριν από λίγο κατάφερα, να κάνω την πρώτη βίντεο - επικοινωνία με τους γονείς μου, οι οποίοι στη συνέχεια μίλησαν με τον μικρό μου αδελφό στο Σικάγο.
Από σήμερα διαπίστωσα, ότι: όσες μπλε οθόνες και αν έφαγα στη μάπα, όσα tape loading error (βλέπε Spectrum), όσα SQL querries που δεν έφερναν αποτελέσματα, όσες εφαρμογές "έσκαγαν" και χιλιάδες άλλα προβλήματα σχετικά με Η/Υ, άξιζαν για την αποψινή εμπειρία!
Λατρεύω τους υπολογιστές!
