Ποιοι τελικά βλάπτουν το ελληνικό μπάσκετ;

"Είσαστε για ένα φιλικό αγώνα ξύλου;" Αυτό είχε γράψει ο φίλος μου ο Σπύρος, κάτω από μια εικόνα μάχης του βιβλίου ιστορίας της Γ' γυμνασίου, βάζοντας τον ηγέτη της μιας εκ των παρατάξεων, να ερωτά τον αντίπαλο. Ε, αυτό έρχεται στο μυαλό μου, όταν βλέπω κλωτσοπατινάδες εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων.

Το χθεσινό φιλικό/εχθρικό ματς, όπου δυο από τις καλύτερες εθνικές ομάδες (Σερβία και Ελλάδα), έπαιξαν μπουνοκλώτσιδα και καρεκλιές, όλοι όσοι γουστάρουμε το μπασκετάκι (αλλά και τις πολεμικές τέχνες), θα θέλαμε να το ξεχάσουμε, όσο το δυνατό συντομότερα.Και σε τέτοιες περιπτώσεις μετά τα κακότεχνα κροσέ και ντιρέκτ, ακολουθεί μια ομοβροντία δηλώσεων από σχετικούς και μη, με το άθλημα, όπως παράγοντες και αθλητές από τη μια, κόμματα και πολιτικοί από την άλλη. Εντύπωση μου έκανε η δήλωση του κου Τσαρτσαρή, που προτρέπει τους αρμοδίους, να ασχοληθούν με τους κακούς ξένους αθλητές, που τρώνε εδώ ψωμί, και δημιουργούν προβλήματα.

Κατ' αρχήν δε θα κρυφτώ είμαι γαύρος, και έχω είμαι αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι στον παίκτη, αν και τον θεωρώ ένα από τους περισσότερο ταλαντούχους παίκτες μιας εξαιρετικής γενειάς παικτών. Ως ανώνυμος φίλαθλος και οπαδός, που αγαπά το μπάσκετ, θέλω να "απαντήσω".

Αλήθεια, είναι οι ξένοι που δημιουργούν τα προβλήματα; Ας μιλήσουμε για τα δύο περιστατικά στα οποία συμπρωταγωνιστούσε ο "προβληματικός" Τεόντοσιτς, που κανείς δεν αμφισβητεί, ότι δεν είναι το καλύτερο παιδί. Στο πρώτο, ο κος Διαμαντίδης, το διαμάντι του ελληνικού μπάσκετ, τον φτύνει (!) ύπουλα, ενώ στο άλλο έρχεται στα χέρια με τον κο Φώτση, αφού ο δεύτερος ως μαινόμενος τράγος, κόλλησε τη μάπα του στη μάπα του Τεόντοσιτς. Και στις δυο περιπτώσεις μόνο ο μουρλοσέρβος φταίει;

Πολλοί ξένοι αθλητές, βγάζουν καλά χρήματα παίζοντας για ελληνικές ομάδες. Αλήθεια, ποια είναι αγωνιστική προσφορά των ελλήνων και ποια των ξένων; Μπορούν να πορευτούν οι ομάδες μας, έχοντας μόνο δύο ή τρεις ξένους; Βέβαια σε αυτό δεν φταίνε μόνο οι παίκτες αλλά το σύνολο του ελληνικου μπάσκετ.

Τέλος θεωρώ, ότι δεν είναι δουλειά των παικτών να κρίνουν ποιος πρέπει να αγωνίζεται και ποιος όχι. Ο πληρώνων είναι και ο ομιλών, και αυτοί που τα ακουμπούν, οι διοικήσεις των ομάδων, έχουν τα προπονητικά επιτελεία για να απαντούν στο ερώτημα. Και μετά οι οπαδοί/φίλαθλοι που δίνουν από το υστέρημά τους για να χαρούν το παιχνίδι, χωρίς να προσδοκούν τίποτα άλλο. Οι παίκτες μέσω της προσφοράς τους, πρέπει να πείθουν τους προηγούμενους, ότι αξίζουν να είναι στο εμψυχο δυναμικό των ομάδων.

Οι έλληνες παίκτες ας κάνουν την αυτοκριτική τους. Δεν υστερούν σε ταλέντο, από Σέρβους και Ισπανούς, αλλά σε ατομικά επιτεύγματα απέχουν έτη φωτός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η "θητείες" των μεν και τω δε, στο καλύτερο πρωτάθλημα τυ κόσμου, το NBA, των ελλήνων παικτών, σε σύγκριση με τους άλλους. Θεωρώ ότι παράγοντες και οπαδοί έχουν παραχαϊδεψει (και καλοπληρώσει) τους κορυφαίους έλληνες αθλητές του χώρου με αποτέλεσμα, ο εγωισμός των τελευταίων να διογκώνεται δυσανάλογα με την προσφορά τους. Και σε βάθος χρόνου, αυτό βλάπτει όλους όσους αγαπουν το άθλημα στη χώρα. Γι' αυτό ας αφήσουν τις δηλώσεις και να εστιάσουν στα στοιχεία του παιχνιδιού τους.

ΥΓ. Είναι τελικά η Εθνική ομάδα, ομάδα όλων των ελλήνων ή του ΠΑΟ. Ας προσέξουν τι γράφουν κάποιοι δημοσιογράφοι που τρώνε ψωμάκι από το κακόμοιρο το μπασκετάκι...