Περί ντιντίδων ο λόγος...

Ένας από τους χαρακτήρες των παλαιών αγαπημένων ελληνικών ταινιών ήταν και αυτός του... ντιντή. Συνήθως πλούσιος νέος, υποκριτικά ευγενής, τεμπέλης και πάντα φλώρος. Ο κομψευόμενος αυτός νέος ήταν ο ερωτικός αντίζηλος, που τον προτιμούσαν οι γονείς της πρωταγωνίστρια, απέναντι στο φτωχό, πλην τίμιο και λεβέντη, πρωταγωνιστή

Η λέξη αυτή μου αρέσει, καθώς μεταξύ άλλων μου θυμίζει τις ταινίες αυτές, αλλά και άλλες πιο αθώες εποχές. Τη χρησιμοποιώ, όπως και δικές μου παραλλαγές*, για να χαρακτηρίσω κάποιο ως φλώρο, και όχι για τις προτιμήσεις του.

Ο χαρακτηρισμός αυτός ήρθε στην επικαιρότητα, από ένα άρθρο του κου Κρανιδιώτη, ο οποίος είναι πολιτικός φίλος του προέδρου της ΝΔ. Κάποιοι εστιάζουν στο χαρακτηρισμό, για να εκφράσουν την "ανησυχία" τους, για τις πολιτικές φιλίες του κου Σαμαρά. Για την ουσία, και το μήνυμα που θέλει να περάσει ο αρθρογράφος, δεν γίνεται καν συζήτηση.

Το βασικό νόημα του κειμένου, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι, είναι η περιγραφή της ανάγκης/απαίτησης πολλών ελλήνων, από όλους τους ιδεολογικούς χώρους: Για πολιτικούς,αυτοδημιούργητους επαγγελματικά, πατριώτες, που μιλούν με ειλικρίνεια, χωρίς να καταφεύγουν σε επικοινωνιακά τεχνάσματα. Για ανθρώπους που θα αγωνιστούν για το μέλλον του λαού μας, και δεν θα αναλώνονται σε ενδοκομματικές διαμάχες.

Μου αρέσουν τα κείμενα του κυρίου Κρανιδιώτη, και τις περισσότερες φορές με εκφράζουν. Βέβαια, αυτός πιστεύει πως η ΝΔ μπορεί να σώσει τον τόπο, σε αντίθεσή με την αφεντιά μου, που έχω χάσει τη πίστη μου στα κόμματα εδώ και καιρό. Πιστεύω όμως πως μα ενώνουν οι καλές προθέσεις και η αγάπη για τον τόπο αυτό.

Δυστυχώς, στη χώρα μας, ασχολούμαστε με τις λέξεις, και ποτέ με τα νοήματα...

*Τιριτάγκας, ντριγκιντράγκας κ.α.

Άντε, αμπλάβε, μαγκλάβε, αγκλάβε, καρεκλέ!

Που πάμε; Πως θα είναι επόμενη, δύσκολη δεκαετία; Πως θα βγούμε από την κρίση; Και αν βγούμε, πως δεν θα ξαναβγούμε; Μερικές από τις ερωτήσεις, που μας βασανίζουν αυτή την εποχή;

Και οι ερωτήσεις, οδηγούν σε περισσότερες ερωτήσεις: Πως αυτοί που μας οδήγησαν στη κρίση, θα μας βγάλουν από αυτή; Θα αποκτήσουμε κοινωνική συνείδηση; Θα σταματήσει η κάθε ομάδα, να "αγωνίζεται" για τα "δικαιώματά" της, εις βάρος όλων υπολοίπων; Θα αφήσουμε στην άκρη το δόγμα: "να περνώ καλά και ας καεί το σύμπαν":

Μπορούμε να δημιουργήσουμε, αντί να πασαλείβουμε και να μπαλώνουμε; Να επινοήσουμε, αντί να δολοπλοκήσουμε; Να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας, για καινοτόμες και πρωτοποριακές ιδέες, αντί για μικρο απάτες; Θα ξεχωρίσουμε, τον ευφυή από τον πονηρό;

Θα απομονώσουμε τους απατεώνες; Θα επιβραβεύσουμε τους τίμιους; Θα προστατεύσουμε τους δυνατούς από τους αδυνάτους; Τους ορμητικούς από τους αδρανείς;

Για όλα τα παραπάνω, και για ακόμα περισσότερα, ίσως για το μέλλον μας εν γένει, μια φράση μου έρχεται στο μυαλό: Άντε, αμπλάβε, μαγκλάβε, αγκλάβε, καρεκλέ! Και τι σημαίνει αυτό: Τίποτα! Είναι μια φράση από μια αστεία, σχεδόν ξεχασμένη ιστορία, που τη χρησιμοποιώ για να περιγράφω καταστάσεις απολύτου... χάους....

Οπτική γωνία

Μια από τις επιλογές, που καθορίζουν τη πορεία μας, είναι και η γωνία με την κοιτάμε τη ζωή...

Επιλέγοντας να κοιτάμε προς τα κάτω: κοιτάμε αυτούς που θεωρούμε χειρότερους από εμάς σε κάποιο τομέα (σχέσεις, δουλειά, ηθική κα.) είτε ως ανθρώπους εν γένει. Σε αυτούς, ξεχωρίζουμε αυτούς που θεωρούμε σε πλεονεκτικότερη θέση από εμάς, και τους φθονούμε. "Κοίταξε αυτόν, είναι πιο πλούσιος/ευτυχισμένος/τυχερός". Και πολλές φορές, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, αρχίζουμε να τους ακολουθούμε...

Κοιτώντας προς τα επάνω: θαυμάζουμε/εκτιμούμε/αναγνωρίζουμε αυτούς που τους θεωρούμε σε υψηλότερο επίπεδο, είτα σε κάποια πτυχή της ζωής, είτε ως ανθρώπους. Και μοιραία, έστω και ανεπαίσθητα, ανεβαίνουμε λίγο ψηλότερα.

Τελικά, βαδίζεις στην κατεύθυνση που κοιτάς...

Εγωκεντρισμός - Μια ιστορία από το NBA

Ο Latrell Sprewell ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες στο NBA, κατά τη διάρκεια της καριέρας του, από το 1992 έως το 2004. Παικταράς, από τα καλύτερους περιφερειακούς της περιόδου του,δεινότατος σκόρερ, και πολύ θεαματικός (έχουν μείνει στην ιστορία τα τρομερά καρφώματα του). Εκτός από τις αθλητικές επιδόσεις του, έχει μείνει στην ιστορία και για την σκοτεινή πλευρά του, με αποκορύφωμα, την απόπειρα στραγγαλισμού ενός από τους προπονητές του.Όπως και για την ιστορία που ακολουθεί.

Το 2004 ο Sprewell έπαιζε στην Μινεσότα, και το τότε πλουσιοπάροχο συμβόλαιό του (18 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο), έληγε. Καθώς ο παίκτης ήταν σε προχωρημένη μπασκετική ηλικία (34), η ομάδα του πρότεινε ένα τριετές συμβόλαιο 7 εκατομμυρίων δολαρίων., ετησίως Οργισμένος το απέρριψε, κάνοντας την εξής εκπληκτική δήλωση:"Έχω οικογένεια να θρέψω!". Όταν δημοσιογράφοι του ανέφεραν, τους χιλιάδες εργαζόμενους στη Μινεσότα, που είχαν προβλήματα επιβίωσης, ο Sprewell τους απάντησε, πως με τέτοιο συμβόλαιο, και αυτός μπορεί στο μέλλον να βρεθεί στη θέση τους...

Το ΝΒΑ δεν αστειεύεται, ο παίκτης δεν βρήκε συμβόλαιο της αρεσκείας του, με αποτέλεσμα να τερματίσει, μάλλον πρόωρα την καριέρα του.Και καθώς πολλοί αθλητές είναι εξαιρετικά κακοί στην διαχείριση της περιουσίας του, δυστυχώς ο Sprewell χρεοκόπησε.... και σήμερα είναι άφραγκος.

Η δυσάρεστη αυτή ιστορία, μου έρχεται στο νου, κάθε φορά που κάποιος διαμαρτύρεται και οργίζεται, για κάτι που θεωρεί πως δικαιούται, παραβλέποντας το γεγονός, ότι είναι από τους ευνοημένους σε σχέση με την πλειονότητα των συνανθρώπων του. Πολλές φορές, που συνειδητοποιώ πως ίσως και εγώ σκέφτομαι με αυτό τον τρόπο. Πριν από κάθε διαμαρτυρία, είναι πιστεύω απαραίτητο κάποιος να συγκρίνει τη θέση του, με αυτή των υπολοίπων. Όχι για να σταματήσει να διεκδικεί αυτά που θεωρεί ότι του αξίζουν, αλλά για να μην χάνει το δίκιο του, διαπράττοντας ύβρι...