Άντε, αμπλάβε, μαγκλάβε, αγκλάβε, καρεκλέ!

Που πάμε; Πως θα είναι επόμενη, δύσκολη δεκαετία; Πως θα βγούμε από την κρίση; Και αν βγούμε, πως δεν θα ξαναβγούμε; Μερικές από τις ερωτήσεις, που μας βασανίζουν αυτή την εποχή;

Και οι ερωτήσεις, οδηγούν σε περισσότερες ερωτήσεις: Πως αυτοί που μας οδήγησαν στη κρίση, θα μας βγάλουν από αυτή; Θα αποκτήσουμε κοινωνική συνείδηση; Θα σταματήσει η κάθε ομάδα, να "αγωνίζεται" για τα "δικαιώματά" της, εις βάρος όλων υπολοίπων; Θα αφήσουμε στην άκρη το δόγμα: "να περνώ καλά και ας καεί το σύμπαν":

Μπορούμε να δημιουργήσουμε, αντί να πασαλείβουμε και να μπαλώνουμε; Να επινοήσουμε, αντί να δολοπλοκήσουμε; Να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας, για καινοτόμες και πρωτοποριακές ιδέες, αντί για μικρο απάτες; Θα ξεχωρίσουμε, τον ευφυή από τον πονηρό;

Θα απομονώσουμε τους απατεώνες; Θα επιβραβεύσουμε τους τίμιους; Θα προστατεύσουμε τους δυνατούς από τους αδυνάτους; Τους ορμητικούς από τους αδρανείς;

Για όλα τα παραπάνω, και για ακόμα περισσότερα, ίσως για το μέλλον μας εν γένει, μια φράση μου έρχεται στο μυαλό: Άντε, αμπλάβε, μαγκλάβε, αγκλάβε, καρεκλέ! Και τι σημαίνει αυτό: Τίποτα! Είναι μια φράση από μια αστεία, σχεδόν ξεχασμένη ιστορία, που τη χρησιμοποιώ για να περιγράφω καταστάσεις απολύτου... χάους....