Ένας από τους χαρακτήρες των παλαιών αγαπημένων ελληνικών ταινιών ήταν και αυτός του... ντιντή. Συνήθως πλούσιος νέος, υποκριτικά ευγενής, τεμπέλης και πάντα φλώρος. Ο κομψευόμενος αυτός νέος ήταν ο ερωτικός αντίζηλος, που τον προτιμούσαν οι γονείς της πρωταγωνίστρια, απέναντι στο φτωχό, πλην τίμιο και λεβέντη, πρωταγωνιστή
Η λέξη αυτή μου αρέσει, καθώς μεταξύ άλλων μου θυμίζει τις ταινίες αυτές, αλλά και άλλες πιο αθώες εποχές. Τη χρησιμοποιώ, όπως και δικές μου παραλλαγές*, για να χαρακτηρίσω κάποιο ως φλώρο, και όχι για τις προτιμήσεις του.
Ο χαρακτηρισμός αυτός ήρθε στην επικαιρότητα, από ένα άρθρο του κου Κρανιδιώτη, ο οποίος είναι πολιτικός φίλος του προέδρου της ΝΔ. Κάποιοι εστιάζουν στο χαρακτηρισμό, για να εκφράσουν την "ανησυχία" τους, για τις πολιτικές φιλίες του κου Σαμαρά. Για την ουσία, και το μήνυμα που θέλει να περάσει ο αρθρογράφος, δεν γίνεται καν συζήτηση.
Το βασικό νόημα του κειμένου, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι, είναι η περιγραφή της ανάγκης/απαίτησης πολλών ελλήνων, από όλους τους ιδεολογικούς χώρους: Για πολιτικούς,αυτοδημιούργητους επαγγελματικά, πατριώτες, που μιλούν με ειλικρίνεια, χωρίς να καταφεύγουν σε επικοινωνιακά τεχνάσματα. Για ανθρώπους που θα αγωνιστούν για το μέλλον του λαού μας, και δεν θα αναλώνονται σε ενδοκομματικές διαμάχες.
Μου αρέσουν τα κείμενα του κυρίου Κρανιδιώτη, και τις περισσότερες φορές με εκφράζουν. Βέβαια, αυτός πιστεύει πως η ΝΔ μπορεί να σώσει τον τόπο, σε αντίθεσή με την αφεντιά μου, που έχω χάσει τη πίστη μου στα κόμματα εδώ και καιρό. Πιστεύω όμως πως μα ενώνουν οι καλές προθέσεις και η αγάπη για τον τόπο αυτό.
Δυστυχώς, στη χώρα μας, ασχολούμαστε με τις λέξεις, και ποτέ με τα νοήματα...
*Τιριτάγκας, ντριγκιντράγκας κ.α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου