Ως στρατιώτης απεχθανόμουν τις παρελάσεις. Για την ακρίβεια, την προετοιμασία για την παρέλαση, και συγκεκριμένα τις ατελείωτες πρόβες. Και για κάποιο λόγο, όπου η επιλαρχία έβγαζε άγημα, ήμουν μέσα. Μια φορά που ο Ίλαρχος δεν με "δήλωσε" στους συμμετέχοντες, φώναξε ο Διοικητής (καλή ώρα και των δύο): " Ο ψηλός, ο λοχίας που είναι;"
Όταν έφτανε η ώρα της ίδιας της παρέλασης, ανεξάρτητα αν χάναμε καμιά φορά το βήμα, η αγάπη και τα χειροκροτήματα του κόσμου ήταν συγκινητικά... Και ένοιωθα υπερήφανος τόσο για τον κόσμο, όσο και για το γεγονός ότι τιμούσα του ήρωες του έθνους.Η αυριανή μέρα δεν αρμόζει για χάπενινγκς. Άσε που κάποιοι,με τις σχετικές ιδεεοληψίες, θέτουν ζήτημα κατάργησής τους (ανάμεσά τους και ο κύριος Θεόδωρος...) Αύριο είναι ημέρα μνήμης και υπερηφάνιας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου