"Ανατρεπτική" τέχνη με... κρατική επιχορήγηση!

Η παρακμή στην οποία είναι βυθισμένη η χώρα, δεν θα μπορούσε να μην αφήσει το στίγμα της στο χώρο της τέχνης. Τα τελευταία χρόνια, εμφανίζονται διάφοροι καλλιτέχνες που επιτίθενται σε θεσμούς και αξίες του λαού μας, προσπαθώντας να τις καταστρέψουν, ή πιο κομψά να τις αποδομήσουν.
Η  οικογένεια, ο πατριωτισμός, η θρησκεία αλλά και η ιστορία, αποτελούν θέματα/στόχους, θεωρώντας προφανώς ότι πλήττοντας τα, απαλλάσσουν το λαό από τις προκαταλήψεις, το ρατσισμό,  τη μισαλλοδοξία, αλλά και το φασισμό. Τι καταφέρνουν; Καμιά φορά σοκάρουν την κοινή γνώμη, κερδίζουν κάποια λεπτά δημοσιότητας, αλλά καθώς δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν, σύντομα ξεχνιούνται. Δεν είναι βέβαια ελληνικό φαινόμενο, αλλά μάλλον εισαγώμενο.
Πρόσφατο παράδειγμα, το θεατρικό έργο μιας κυρίας, που "μετενσαρκώνει" στη σύγχρονη εποχή τον Αθανάσιο Διάκο σε καταπιεστικό και ζηλιάρη σουβλατζή, που η γυναίκα του τον απατά με μετανάστη υπάλληλό του. Δεν θα με απασχολούσε καν το συγκεκριμένο πόνημα, αν δεν μάθαινα, ότι η συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα επιδοτείται από το Κράτος. Στην εποχή που μισθοί και συντάξεις κόβονται, όπως και κονδύλια από την υγεία, την παιδεία και την άμυνα, κάποιοι πληρώνονται από το υστέρημα του έλληνα φορολογούμενου, για να... αποδομούν.
Είμαι υπέρ της ελευθερίας έκφρασης των καλλιτεχνών, όπως και του δικαιώματός μου να μην είμαι ακούσιος χορηγός. Η συγκεκριμένη κυρία, ας φροντίσει να βρει πρόθυμους χορηγούς, είτε να στηρίξει μέσω προσωπικής της εργασίας, τις καλλιτεχνικές της απόπειρες. Αυτός είναι δρόμος που πρέπει να ακολουθεί ο πραγματικά ασυμβίβαστος και ηθικά ακέραιος δημιουργός. Λεφτά πλέον, δεν υπάρχουν.