Η παρέλαση

Μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της ζωής μου, ήταν όταν ως νεοσύλλεκτος δεν παρέλασα στην τελετή της ορκωμοσίας μου. Για κάποιο μάλλον παράξενο λόγο, δεν μπορούσα να συντονίσω το βήμα μου με τους υπόλοιπους στρατιώτες.

Το πρόβλημα αυτό, "διορθώθηκε" από μόνο του, με την μετάθεσή μου στην Ίλη Υποψηφίων Βαθμοφόρων. Και καθώς η ζωή μας ειρωνεύεται, στη μονάδα που μετατέθηκα, δεν υπήρχε άγημα ή παρέλαση που να μην συμμετάσχω.

Πριν δεκαπέντε χρόνια, η επιλαρχία μας (26η ΕΜΑ) συμμετείχε στην παρέλαση της Κατερίνης. Πρώτος αριστερά, μετά τη σημαία ήμουν εγώ. Η προοπτική της συμμετοχής μου, δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, καθώς η προετοιμασία της παρέλασης με τις ατελείωτες πρόβες είναι ιδιαίτερα κουραστική διαδικασία.

Έφτασε εκείνη η ημέρα, και άρχισε η παρέλαση. Σε αντίθεσή με τις πρόβες, δεν μπορούσαμε να ακούσουμε το τύμπανο και δεν μπορούσαμε να συντονιστούμε με την προπορευόμενη 23η ΕΜΑ. Αυτό όμως δεν φαίνεται να απασχόλησε ιδιαίτερα τον κόσμο που παρακολουθούσε, ο οποίος μας επευφημούσε και έριχνε λουλούδια. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην ήταν άρτιο, αλλά θυμάμαι εκείνη την ημέρα με συγκίνηση...

Ας παρακολουθήσουμε την μεθαυριανή παρέλαση, να χειροκροτήσουμε το Στρατό μας, και ας θυμηθούμε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν. Όσο για τους μίζερους που θεωρούν τις παρελάσεις φασιστικές, εύχομαι καλά μυαλά.