Η υπόθεση της Χρυσής Αυγής, και πως αντιμετωπίζεται
από τους εκλεκτούς μας δημοσιογράφους μου δημιούργησε κάποιες σκέψεις.
Ως συνήθως, τους παρακολουθούμε να δικάζουν και να καταδικάζουν, με ύφος
ορισμένου κατηγόρου. Άραγε, όταν κλείνουν οι κάμερες και πέφτουν τα
φώτα, αναρωτιέμαι αν έχουν και αυτοί κάποια ευθύνη;
Πιστεύω πως η ΧΑ είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία.
Μεγάλωσα και εγώ κοντά στην Πλατεία Αμερικής, και δυστυχώς έζησα την
πορεία της περιοχής προς την παρακμή. Όταν άρχισαν να διαμαρτύρονται οι
κάτοικοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και οι υπόλοιποι opinion makers
(τρομάρα μας), τους αντιμετώπισαν αφ' υψηλού, με υψωμένο το φρύδι.
"Πρέπει να μάθετέ να ζείτε σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία", "στους
μετανάστες χρωστάμε την ευημερία μας", έλεγαν με στόμφο. Χίμαιρα
αποδείχθηκε η πρώτη, ενώ τις συνέπειες της δεύτερης τις απολαμβάνουμε
όλοι μας. Αγνοήθηκαν, χλευάστηκαν και συκοφαντήθηκαν οι κάτοικοι , και
αρκετοί στράφηκαν στην Χρυσή Αυγή...
Αλήθεια, δεν συνέβαλαν στην δραματική πτώση του
επιπέδου της πολιτικής μας ζωής; Προβάλλοντας τους πιο φασαριόζους
πολιτευτές, συγκροτώντας πολυπληθή τηλεοπτικά tableu που κατέληγαν σε
διαγωνισμούς τσιρίδας και απαγγελίας τσιτάτων... Μην ξεχνάμε την
παρουσίαση των ειδήσεων με προκλητικούς και πολλές φορές παραπλανητικούς
τίτλους, με δραματική μουσική επένδυση.
Υποτίθεται ότι καθήκον τους είναι η αποκάλυψη της
αλήθειας. Ποιος άραγε αμφισβήτησε την ψευδή εικόνα της ευημερίας εκτός
από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις; Πόσοι προειδοποίησαν τον κόσμο για τους
κινδύνους του τζόγου στο χρηματιστήριο; Πόσοι αντέδρασαν για τις
χιλιάδες προσλήψεις στον Δημόσιο Τομέα; Πόσοι ανησύχησαν για το διαρκώς
διογκούμενο χρέος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου