Πως να διαβάζεις μια είδηση

"Θα σας έλεγα μόνο να μην έχετε εμπιστοσύνη σε κανέναν. Να διαβάζετε πάλι και πάλι μία είδηση. Μέχρι να καταλάβετε ποιός κερδίζει και ποιός χάνει. Πάντα κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει, αλλά σημασία έχει κάθε φορά ποιός. Και πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το μυστικό που κρύβεται κάθε φορά πίσω από όλες τις μικρές και μεγάλες ιστορίες της καθημερινότητάς μας." (Κώστας Μαυρίδης, www.capital.gr)

Απλά προσυπογράφω...

Ποιος θυμάται τα τρίκυκλα;

Κάποτε τα συναντούσες αρκετά συχνά στους ελληνικούς δρόμους. Μικρά τρίκυκλα φορτηγά αυτοκίνητα, που τα χρησιμοποιούσαν για μεταφορές.

Σχετικά πρόσφατα έμαθα, πως εξαιτίας μιας (ακόμα) ιδιοτροπίας της ελληνικής νομοθεσίας, τα οχήματα αυτά θεωρούταν μοτοσυκλέτες! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να δημιουργηθούν 4-5 ελληνικές εταιρείες που τα κατασκεύαζαν. Κάποια στιγμή, στη δεκαετία του 80 άλλαξε ο νόμος, και τα οχήματα αυτά άρχισαν σιγά - σιγά να αποσύρονται και η εικόνα τους να γίνεται ανάμνηση.

Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για αυτά, ή ενδιαφέρεται να μάθει για την ιστορία (ή μάλλον το δράμα) της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας (ναι είχαμε τέτοια), εδώ θα βρει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο σε μορφή pdf.

Πολιτικό παραμύθι: Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου

Κάποτε υπήρχε ένα κόμμα, με ένα Μεγάλο Ηγέτη που όταν μίλαγε, ο λαός παραληρούσε. Το κόμμα αυτό ήταν καλό, έπαιρνε τις επιδοτήσεις από την Ευρώπη για να τις σκόρπησει, δανειζόταν για να "χορτάσει ψωμάκι ο κόσμος", και διόριζε  καλούς ανθρώπους (που τύχαινε να είναι και ψηφοφόροι του) στο γλυκό φιλόξενο δημόσιο.

Υπήρχε και μικρότερο αριστερότερο κόμμα. Οι πιστοί του Μεγάλου Ηγέτη το αγαπούσαν: οι αριστερότεροι σύντροφοι ήταν πιο εκλεπτυσμένοι, σχεδόν διανοούμενοι. Και το σημαντικότερο: ήταν μια πολύτιμη εφεδρεία, που όταν η εκλογική μάχη ήταν αμφίρροπη, οι intelectuel ψηφοφόροι έριχναν το ψηφοδέλτιο με τον πράσινο ήλιο, για να παραμείνει η χώρα σοσιαλιστικός παράδεισος.

Οι δεσμοί ήταν στενοί, ανάμεσα στα δυο κόμματα. Στελέχη από το διανοουμενίστικο κόμμα, μετακόμιζαν στο μεγάλο αδελφάκι, για να ανεβάσουν το ήδη υψηλό επίπεδο των στελεχών του. Αλλά και οι πράσινοι σύντροφοι δεν άφησαν τους συνοδοιπόρους τους ξεκρέμαστους: όταν το κομματάκι δεν μπήκε στη Βουλή, τα στελέχη του δεν πείνασαν, τακτοποιήθηκαν κάπου ρε παιδί μου. Όταν η μεγάλη πράσινη παράταξη ήταν στο γκουβέρνο, οι διανοούμενοι φίλοι της είχαν όλα τα κομφόρ και τις διευκολύνσεις, που απολάμβαναν οι εκλεκτοί ψηφοφόροι τους.

Πέρασαν τα χρόνια, και το κόμμα των διανοούμενων μεταλλάχθηκε. Άφησε τις πνευματικές αναζητήσεις στην άκρη, άρχισε να μιλά για επαναστάσεις, θυμήθηκε το κομμουνιστικά νιάτα του. Αλλά το σημαντικότερο: αποδείχθηκε πως ολα αυτά τα χρόνια, εκτός από το Μάο, το Λένιν και το Στάλιν, θαύμαζε και το Μεγάλο Ηγέτη. Και δεν άφησε ατάκα, ή μαλαγανιά του ακοπιάριστη.

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, και ήρθε στον πάνσοφο Ελληνικό Λαό, ο λογαριασμός για τις πράξεις γενναιοδωρίας όχι μόνο της Πράσινης παράταξης, αλλά και για αυτές τις γαλαζιότερης κόπιας της. Τα δανεικά στερέψανε, και δεν είχαν πλέον για να δώσουν. Και χωρίς λεφτά, τα κόλπα του Μεγάλου Ηγέτη  δεν γίνονται. Και οι πιστοί του Μεγάλου αγρίεψαν..

Μέσα στην αντάρα, το πρώην διανοουμενίστικο κόμμα, είδε την ευκαιρία. "Εμείς θα ξαναρχίσουμε να μοιράζουμε φράγκα, εμείς θα συνεχίσουμε το έργο του Μεγάλου!" Μπορεί στην ερώτηση για το που θα βρουν τα φράγκα, να μην έδιναν σοβαρή απάντηση, αλλά οι πράσινοι και γαλάζιοι οπαδοί του Μεγάλου τους πίστεψαν.

Σε λίγα χρόνια, η Μεγάλη Πράσινη παράταξη μίκρυνε και τη θέση της πήραν οι τέως διανοούμενοι. Άρχισαν να βλέπουν οι στελεχάρες, ότι ο Πράσινος Ήλιος άρχισε να δύει, και ένας - ένας άρχισαν να χτυπούν την πόρτα των κάποτε συνοδοιπόρων. Εκείνοι δεν τους συγχώρεσαν ποτέ, ότι για πολλά χρόνια τους ευεργετούσαν. "Θα σας αξιολογήσουμε, και θα δούμε ποιους από εσάς θα κρατήσουμε!"

Καλά να πάθουν οι Πράσινοι, γιατί όταν έμπαιναν στο γραφείο του Μεγάλου Ηγέτη δεν έβλεπαν την επιγραφή που κοσμούσε το χώρο: "Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου"!Ας προσέχατε σύντροφοι και ελπίζω να συγχωρέσετε την χαιρεκακία μου!

Αν δεν ανέχεσαι την σάτιρα...

... τότε κάποιο πρόβλημα έχεις. Υπερασπίζεσαι και καλά κάνεις, την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης, όταν αντικείμενο της σάτιρας είναι ο πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος. Αν όμως αντιδράς, όταν σατιρίζεσαι εσύ, τότε είσαι υποκριτής.

Κατώτεροι των περιστάσεων

Δεν νομίζω να περίμενε κανείς, να αλλάξει δραματικά το πολιτικό σκηνικό από την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε κανείς είχε την απαίτηση να ακούσει αγορεύσεις που θα έμεναν στην κοινοβουλευτική ιστορία. Και όμως οι πολιτικοί μας ταγοί κατάφεραν να μας ξαφνίασουν, έστω και δυσάρεστα, με διαλόγους που περιμένει κανείς να ακούσει είτε σε καφενείο, είτε σε νηπιαγωγείο.

Είναι προφανές πως όχι μόνο το οικονομικό μοντέλο της χώρας μας πρέπει να αλλάξει άρδην, αλλά και όλο το αξιακό σύστημα. Ανάλογες κοσμογονικές αλλαγές θα χρειαστούν και στις υπόλοιπες δυτικές κοινωνίες, αν βέβαια θέλουν να επιβιώσουν.

Τι είδους αλλαγές πρέπει να γίνουν; Ποιο πρέπει να είναι το ιδεατό μοντέλο οικονομίας; Πρέπει να έχουμε μια οικονομία με κεντρική διαχείριση, ή με περισσότερους βαθμούς ελευθερίας; Πρέπει να βρούμε αυτό που ταιριάζει σε εμάς, και πάνω σε αυτό το θέμα πρέπει να γίνει διάλογος.

Η ανικανότητα των πολιτικών, επιβάλει στη βάση, δηλαδή σε όλους εμάς, να ξεκινήσουμε ένα ουσιαστικό διάλογο για το μέλλον μας. Να ανατρέψουμε το πολιτικό κατεστημένο, μέσω της ανόδου του επίπεδου της πολιτικής ζωής μας.

Στην ίδια πλευρά

Με τον Παύλο Φύσσα θα διαφωνούσα σε πάρα πολλά. Σε άλλα τόσα με το Γιώργο Φουντούλη και το Μάνο Καπελώνη. Όμως αν βρισκόμασταν σε κάποιο τραπέζι, να πίνουμε ένα καφέ ή μια μπύρα θα βρίσκαμε πολλά στα οποία συμφωνούμε, και πολλά περισσότερα που μας ενώνουν. Το ίδιο ισχύει για την συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, εξαιρούνται λίγες δεκάδες φανατικά καθάρματα και τους μιαρούς καθοδηγητές τους, που είναι μοιρασμένα σε όλες τις παρατάξεις.

Γιατί όσες ιδεολογικές διαφορές και αν έχουμε, μας ενώνει η αγάπη για τον τόπο μας, και η αγωνία για το μέλλον του. Τα παιδιά πρέπει να κηδεύουν του γονείς και όχι το αντίθετο. Στην πραγματικότητα είμαστε όλοι στην ίδια πλευρά, και οι απώλειες νέων ανθρώπων είναι πλήγμα για όλους μας.