Το μεγάλο σουτ

Ο αγώνας είναι στη δεύτερη παράταση, η ομάδα σου είναι πίσω στο σκορ με δύο πόντους,και μένουν 14 δευτερόλεπτα για το τέλος. Δεν είναι ένας συνηθισμένος αγώνας: είναι ο τέταρτος τελικός για το πρωτάθλημα. Η νίκη δίνει το πρωτάθλημα, ενώ η ήττα οδηγεί την σειρά σε ένα αμφίρροπο αγώνα, με τις δυο αντίπαλες ομάδες τραυματισμένες. Οι δικές σου όμως απώλειες είναι βαρύτατες: το καλύτερο τεσσάρι στην Ευρώπη και ένας από τους φονικότερους σουτέρ της Ευρωλίγκας είναι στη λίστα των τραυματιών.

Ο αντίπαλος χάνει το σουτ,  συμπαίκτης σου μαζεύει το rebound και σου δίνει τη μπάλα κάτω από το κέντρο. Οι υπόλοιποι παίκτες λαμβάνουν θέση γύρω από το αντίπαλο καλάθι. Κατεβάζεις ήρεμα την μπάλα, και πλησιάζεις την αντίπαλη γραμμή του τρίποντου.

Οι οπαδοί στο γήπεδο χαλούν το κόσμου, ενώ οι παλμοί όσων παρακολουθούν το αγώνα είναι διπλάσιοι από το κανονικό.Η έκβαση μιας χρονιάς κρίνεται από αυτή την επίθεση.

Απέναντί σου έχεις το μεγαλύτερο σε προσφορά αθλητή του αντιπάλου και ένα από τους καλύτερους αμυντικούς στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Παρά την απίστευτη κούραση, θα κάνει τα πάντα για να μη σκοράρεις.Είναι το τελευταίο ματς μπροστά στο κοινό του...

Η κλεψύδρα αδειάζει. Ξαφνικά κάνεις ένα βήμα πίσω και σουτάρεις! Μια κίνηση που την έχεις κάνει εκατοντάδες φορές σε αγώνες και χιλιάδες στην προπόνηση. Ο αμυντικός σχεδόν σε έχει σκεπάσει.Μάταια όμως! Η μπάλα διαγράφει την τροχιά της προς το καλάθι, και αφού χτυπήσει λίγο στη στεφάνι, πέφτει στο διχτάκι. Και το ματς τελειώνει! Είσαι πρωταθλητής.

Τέτοια σουτ, ονειρεύονται να βάλουν όλοι όσοι έχουν πιάσει την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια τους. Αντίπαλοι και φίλοι σε ζηλεύουν, ενώ αναρωτιούνται τι σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή. Εγώ, πιστεύω ότι γνωρίζω: δεν σκέφτεσαι τίποτα, απλά γνωρίζεις ότι θα πετύχεις αυτό το καλάθι. Σε καθοδηγεί μόνο το ένστικτο.

Το καλάθι του Σπανούλη, στη δεύτερη παράταση του τέταρτου τελικού είναι από μόνο του μια καταπληκτική μπασκετική ιστορία.Αυτά τα μεγάλα σουτ είναι αθλητικά παραμύθια, όπως το jump hook του Πρίντεζη στην Πόλη. Για αυτά και μόνο αξίζει να ασχοληθεί κανείς με τον αθλητισμό

Δεν πρέπει όμως να επισκιάσει, τα πρωτόγνωρα δείγματα υψηλού αθλητικού πολιτισμού που επέδειξαν οι αντίπαλοι. Το χειροκρότημα των οπαδών του ΠΑΟ σε Πρίντεζη και Χάντερ αξίζουν έπαινο, όπως και η συμπεριφορά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου που έσπευσε να συγχαρεί τους παίκτες του Θρύλου. Κάτι πολύ καλό πάει να γίνει στο ελληνικό μπάσκετ.

Δεν παριστάνω το φίλαθλο, οπαδός είμαι: εχώ και εγώ βρίσει το Διαμαντίδη (από το σπίτι, όχι στο γήπεδο) και με ενοχλεί η βλακώδης προσπάθεια κάποιων δημοσιογράφων να τον αγιοποιήσουν. Είναι όμως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του ευρωπαϊκού. Αυτό δεν το κατάφερε μόνο με το ταλέντο του ή τα σωματικά προσόντα. Δούλεψε πάρα-πάρα πολύ επάνω στη αδυναμίες του και για αυτό και μόνο όλοι οι νέοι παίκτες πρέπει να τον έχουν ως παράδειγμα προς μίμηση. Δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την τεράστια αξία του ως παίκτη και να το δώσω τις θερμότερες ευχές μου για επιτυχία σε ότι αποφασίσει να κάνει από εδώ και εμπρός στη ζωή του.

Αφήνοντας το πατρικό μου σπίτι και οι... Megadeth

Είναι ένα πρωινό από τα τελευταία του Σεπτεμβρίου, και εγώ κάθομαι στο μέρος που πέρασα εκατοντάδες ώρες ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική. Είμαι στο σαλόνι του πατρικού μου, δίπλα στο στερεοφωνικό. Ακούω το Rust in Peace των αγαπημένων μου Megadeth, και χαζεύω το οπισθόφυλλο. Ξαφνικά συνειδητοποιώ, ότι από εδώ και πέρα, η ζωή μου αλλάζει δραματικά.

Παράλληλα με την ακρόαση, ολοκλήρωνα το μουσικό πακετάρισμα, καθώς "έγραφα" το συγκεκριμένο άλμπουμ σε κασέτα, για να το πάρω μαζί με δεκάδες άλλα στη Θεσσαλονίκη. Το πράσινο, πιστό Lada περίμενε στο δρόμο φορτωμένο με τα πράγματα που θα αποτελούσαν το φοιτητικό μου νοικοκυριό.

Καθώς τελείωνε το Rust in Peace, διαπίστωσα ότι έφευγα από το πατρικό μου σπίτι, για να αρχίσω τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη. Άφηνα τα Κάτω Πατήσια, δεν θα έμενα μαζί με τον πατέρα και τη μητέρα μου, και δεν θα μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με τον αδελφό μου. Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα μια βαθύτατη μελαγχολία καθώς μια ολόκληρη εποχή τελείωνε υπό τους ήχους των Megadeth... Δεν ήξερα και δεν θα μπορούσα να γνωρίζω, ότι μόλις ξεκινούσε η πιο ευτυχισμένη, ξένοιαστη και δημιουργική περίοδος της ζωής μου.

Πριν δύο μέρες, πέθανε ο ντράμερ που έπαιζε στο Rust In Peace. Ο Nick Menza προδόθηκε από την καρδιά του, ενώ έπαιζε στη σκηνή με τους Ohm. Ήταν μόλις 51 ετών. Άλλος ένας μουσικός που μου πρόσφερε το υπερπολίτιμο δώρο της μουσικής του, δεν είναι πλέον μαζί μας. Άντιο Nick και σε ευχαριστώ.

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό πρέπει να είναι από τους πιο περίεργους φόρους τιμής....

Επιστροφή στα Απεριόριστα Χιλιόμετρα!

Τα καλοκαίρια που πέρασα ως παιδί στην Ιστιαία, δεν θα ήταν τα ίδια χωρίς τις βόλτες με ποδήλατο που κάναμε με την παιδική μου παρέα. Μόλις βγάλαμε τις βοηθητικές ρόδες, αρχίσαμε να βολτάρουμε το τετράγωνο. Μεγαλώνοντας, αρχίσαμε να επεκτεινόμαστε στις διπλανές γειτονιές, και αργότερα στα διπλανά χωριουδάκια. Βλέπετε, εκτός από περισσότερα παιδιά, υπήρχαν περισσότεροι αγροτικοί χωματόδρομοι και λιγότερα αυτοκίνητα. Η παρέα μας, μπορούσε να γίνει τολμηρότερη χωρίς στην πραγματικότητα να κινδυνεύει.

Άρχισαμε σιγά - σιγά να πλησιάζουμε στην Εφηβεία, οπότε χρειαζόμασταν κάτι πιο extreme! Και τότε επινοήσαμε τα "Απεριόριστα Χιλιόμετρα"! Η περίεργη ονομασία αυτής της δραστηριότητας, προέρχεται από μια μάλλον αστεία ιστοριούλα.

Κυκλοφορούσε ως τοπικό αστείο, η θρυλούμενη αφήγηση ενός ατυχήματος με μοτοσυκλέτα από τον ίδιο τον οδηγό. Αυτή ξεκινούσε: "Ήμουν στην Ζουντάπα  (Zunntap), και έτρεχα με απεριόριστα χιλιόμετρα( μτφ μεγάλη ταχύτητα)". Η ιστορία τελείωνε με την επική φράση: "Μπαρντάμπαρα, ο γέρος καταή!".

Για όσους γνωρίζουν από Ιστιαία, υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί στο λόγο που βρίσκεται η Δεξαμενή, το αντλιοστάσιο του Δήμου. Ο συγκεκριμένος δρόμος δεν ήταν ασφαλτοστρωμένος, δεν υπήρχαν τα σπίτια που βρίσκονται σήμερα, και το σημαντικότερο: δεν υπήρχε ο Περιφερειακός δρόμος.

Οι πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής, ανέβαιναν το δρόμο αυτό. Δύσκολα τον ανέβαινες χωρίς ορθοπεταλιά, ενώ οι λιγότερο αθλητικοί τύποι ξεπέζευαν και συνέχιζαν με τα πόδια. Ποιος ο λόγος για τη δοκιμασία αυτή; Η θαυμάσια θέα; Όχι βέβαια! Η συναρπαστική κατάβαση! Σε αυτό το χωμάτινο σλάλομ. τα ποδήλατα έπιαναν μεγάλες ταχύτητες, ενώ ο νεροφαγωμένος χωματόδρομος, δοκίμαζε την επιδεξιότητα του αναβάτη, καθώς το τιμόνι χόρευε αριστερά-δεξιά από τις λακκούβες. Από όσο γνωρίζω πάντως, κανένας δεν "εφαγε" τα μούτρα του.

Η παρέα μου είχε επιδοθεί περισσότερες από μια φορές στο σλάλομ αυτό. Κάποια στιγμή, όμως ήρθε η ώρα να το πάμε ένα βήμα παραπάνω. Για την ακρίβεια, ένα χιλιόμετρο βορειότερα, κάποιος εντόπισε ένα αγροτικό δρόμο, πιο ανηφορικό. και με περισσότερες λακκούβες. Και το σημαντικότερο: είχε και στροφές! Ειδικά σε μια δεξιά, είχα σχεδόν φύγει από το δρόμο σε περισσότερες από μια φορές.Την πρώτη φορά, που κατεβήκαμε την "πίστα" αυτή, μείναμε εντυπωσιασμένοι από την ταχύτητα που πιάσαμε. Την βαφτίσαμε λοιπόν, "Απεριόριστα Χιλιόμετρα"!

Λίγο μετά την ανακάλυψη της, η Εφηβεία άρχισε να διαλύει την παρέα. Σε 1-2 χρόνια, οι κάποτε αχώριστοι φίλοι έκοψαν επαφές, και με το πέρασμα του χρόνου, σκόρπισαν κυριολεκτικά. Τα ποδήλατα μπήκαν στην αποθήκη και δεν ξαναβγήκαν.Τα "Απεριόριστα Χιλιόμετρα" ξεχάστηκαν.

Πριν λίγες ημέρες, ανέβηκα στο λόφο της Δεξαμενής μόνος μου και με τα πόδια. Πλέον είναι ασφαλτοστρωμένος και πέριξ του υπάρχουν σπίτια.Σχηματίζει και μια μάλλον επικίνδυνη διασταύρωση με τον Περιφερειακό. Με λίγα λόγια είναι εντελώς ακατάλληλος για ποδηλατικά
σλάλομ...

Ανέβηκα λοιπόν το λόφο, για να ξαναχαζέψω τη θέα κάνοντας και μια μικρή ζαβολιά για να μπορέσω να πάω εκεί που ως πιτσιρίκος πήγαινα. Και εκεί θυμήθηκα την παιδική μου παρέα, τις βόλτες μας και λυπήθηκα για τα τόσα που έχω ξεχάσει...