Επιστροφή στα Απεριόριστα Χιλιόμετρα!

Τα καλοκαίρια που πέρασα ως παιδί στην Ιστιαία, δεν θα ήταν τα ίδια χωρίς τις βόλτες με ποδήλατο που κάναμε με την παιδική μου παρέα. Μόλις βγάλαμε τις βοηθητικές ρόδες, αρχίσαμε να βολτάρουμε το τετράγωνο. Μεγαλώνοντας, αρχίσαμε να επεκτεινόμαστε στις διπλανές γειτονιές, και αργότερα στα διπλανά χωριουδάκια. Βλέπετε, εκτός από περισσότερα παιδιά, υπήρχαν περισσότεροι αγροτικοί χωματόδρομοι και λιγότερα αυτοκίνητα. Η παρέα μας, μπορούσε να γίνει τολμηρότερη χωρίς στην πραγματικότητα να κινδυνεύει.

Άρχισαμε σιγά - σιγά να πλησιάζουμε στην Εφηβεία, οπότε χρειαζόμασταν κάτι πιο extreme! Και τότε επινοήσαμε τα "Απεριόριστα Χιλιόμετρα"! Η περίεργη ονομασία αυτής της δραστηριότητας, προέρχεται από μια μάλλον αστεία ιστοριούλα.

Κυκλοφορούσε ως τοπικό αστείο, η θρυλούμενη αφήγηση ενός ατυχήματος με μοτοσυκλέτα από τον ίδιο τον οδηγό. Αυτή ξεκινούσε: "Ήμουν στην Ζουντάπα  (Zunntap), και έτρεχα με απεριόριστα χιλιόμετρα( μτφ μεγάλη ταχύτητα)". Η ιστορία τελείωνε με την επική φράση: "Μπαρντάμπαρα, ο γέρος καταή!".

Για όσους γνωρίζουν από Ιστιαία, υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί στο λόγο που βρίσκεται η Δεξαμενή, το αντλιοστάσιο του Δήμου. Ο συγκεκριμένος δρόμος δεν ήταν ασφαλτοστρωμένος, δεν υπήρχαν τα σπίτια που βρίσκονται σήμερα, και το σημαντικότερο: δεν υπήρχε ο Περιφερειακός δρόμος.

Οι πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής, ανέβαιναν το δρόμο αυτό. Δύσκολα τον ανέβαινες χωρίς ορθοπεταλιά, ενώ οι λιγότερο αθλητικοί τύποι ξεπέζευαν και συνέχιζαν με τα πόδια. Ποιος ο λόγος για τη δοκιμασία αυτή; Η θαυμάσια θέα; Όχι βέβαια! Η συναρπαστική κατάβαση! Σε αυτό το χωμάτινο σλάλομ. τα ποδήλατα έπιαναν μεγάλες ταχύτητες, ενώ ο νεροφαγωμένος χωματόδρομος, δοκίμαζε την επιδεξιότητα του αναβάτη, καθώς το τιμόνι χόρευε αριστερά-δεξιά από τις λακκούβες. Από όσο γνωρίζω πάντως, κανένας δεν "εφαγε" τα μούτρα του.

Η παρέα μου είχε επιδοθεί περισσότερες από μια φορές στο σλάλομ αυτό. Κάποια στιγμή, όμως ήρθε η ώρα να το πάμε ένα βήμα παραπάνω. Για την ακρίβεια, ένα χιλιόμετρο βορειότερα, κάποιος εντόπισε ένα αγροτικό δρόμο, πιο ανηφορικό. και με περισσότερες λακκούβες. Και το σημαντικότερο: είχε και στροφές! Ειδικά σε μια δεξιά, είχα σχεδόν φύγει από το δρόμο σε περισσότερες από μια φορές.Την πρώτη φορά, που κατεβήκαμε την "πίστα" αυτή, μείναμε εντυπωσιασμένοι από την ταχύτητα που πιάσαμε. Την βαφτίσαμε λοιπόν, "Απεριόριστα Χιλιόμετρα"!

Λίγο μετά την ανακάλυψη της, η Εφηβεία άρχισε να διαλύει την παρέα. Σε 1-2 χρόνια, οι κάποτε αχώριστοι φίλοι έκοψαν επαφές, και με το πέρασμα του χρόνου, σκόρπισαν κυριολεκτικά. Τα ποδήλατα μπήκαν στην αποθήκη και δεν ξαναβγήκαν.Τα "Απεριόριστα Χιλιόμετρα" ξεχάστηκαν.

Πριν λίγες ημέρες, ανέβηκα στο λόφο της Δεξαμενής μόνος μου και με τα πόδια. Πλέον είναι ασφαλτοστρωμένος και πέριξ του υπάρχουν σπίτια.Σχηματίζει και μια μάλλον επικίνδυνη διασταύρωση με τον Περιφερειακό. Με λίγα λόγια είναι εντελώς ακατάλληλος για ποδηλατικά
σλάλομ...

Ανέβηκα λοιπόν το λόφο, για να ξαναχαζέψω τη θέα κάνοντας και μια μικρή ζαβολιά για να μπορέσω να πάω εκεί που ως πιτσιρίκος πήγαινα. Και εκεί θυμήθηκα την παιδική μου παρέα, τις βόλτες μας και λυπήθηκα για τα τόσα που έχω ξεχάσει...