Καλοκαιρινές στιγμές, σχεδόν μεταφυσικής χαλάρωσης...

Είναι κάποια μεσημέρια καλοκαιρινά, που με βρίσκουν σε ένα ταβερνάκι.  Πριν από δυο το πολύ ώρες μπορεί να ήμουν σε κάποια παραλία στο μέρος που κάνω διακοπές ή στην Ιστιαία. Ή να έχω επιστρέψει νωρίς από τη δουλειά και να απολαμβάνω την καλοκαιρινή Αθήνα, που μόνο αυτή την εποχή μοιάζει ανθρώπινη.
Μόλις έχω τελειώσει το φαγητό και η μπύρα, το ούζο ή το τσίπουρο αρχίζει να επιδρά χαλαρωτικά. Τότε όλα τα προβλήματά, η έγνοιες και όλα όσα συνήθως που σκοτεινιάζουν τη ζωή, για λίγο ξεθωριάζουν και μοιάζουν ασήμαντα. Εκείνες τις στιγμές, αισθάνομαι πως όλα θα γίνουν καλύτερα και μια απατηλή αισιοδοξία με κυριεύει. Ο χρόνος χάνει τη σημασία του και μοιάζει να μην κυλά...
Αυτές οι σχεδόν μεταφυσικές στιγμές είναι πολύτιμες για μένα. Δεν χρειάζομαι περισσότερα από το καλοκαίρι, παρά από αυτές τις στιγμές και ένα έναστρο νυχτερινό ουρανό για να ταξιδεύω νοητά.

Καφές με ζάχαρη

Πόσα χρόνια πίνω καφέ; Αν με ρωτούσε κανείς πριν τρεις περίπου μήνες, η απάντηση θα ήταν "περίπου 30". Αν θυμάμαι καλά, γύρω στα 14-15 έφτιαχνα και έπινα φραπέ, τι άλλο θα μπορούσα να πίνω ως γνήσιος νεοέλλην;

Ο καφές έγινε από τότε καθημερινή συνήθεια. Στα σχολικά μου χρόνια, συχνά έπινα ένα καφέ το μεσημέρι. Ως φοιτητής, η μέρα μου ξεκινούσε πάντα με ένα καφέ, σίγουρα άλλον ένα το απόγευμα και ειδικά στις εξεταστικές ένα με δυο ακόμα το βράδυ. Κατά τη θητεία μου, θυμάμαι να ετοιμάζομαι να βγω περίπολο και να κρατώ ένα φραπέ στο χέρι, ακόμα και όταν χιόνιζε. Στο γραφείο σπάνια θα ξεκινήσω την ημέρα μου χωρίς καφέ, ενώ μπορεί να μην φάω το μεσημέρι, αλλά καφέ θα πιω.

Μπορεί ο φραπέ να αντικαταστάθηκε, από freddo espresso ή freddo capuccino αλλά ο τρόπος που τον έπινα δεν είχε αλλάξει από τα 14 μου. Ήταν πάντα γλυκός και για κάποιο λόγο που δεν είχα κατανοήσει, τον έπινα το πολύ σε πέντε λεπτά!

Πριν από τρεις μήνες, έκοψα μαχαίρι τη ζάχαρη! Δεν με ανάγκασε κανένας, δεν υπήρξε λόγος υγείας, απλά αποφάσισα να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη διατροφή.

Ο καφές πλέον είναι σκέτος. Μπορεί πλέον είναι πικρή η γεύση του, αλλά μου αρέσει. Και επιπλέον, δεν αδειάζω το ποτήρι μου μέσα σε πέντε λεπτά. Άρχισα να ξεχωρίζω τα χαρμάνια, όχι μόνο από τη γεύση τους αλλά και το άρωμά τους.Συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια δεν έπινα καφέ, αλλά... ζαχαρόνερο! Καφέ άρχισα να πίνω, εδώ και τρεις μήνες!

Ο οργανισμός μου, πρακτικά ζητούσε ζάχαρη, όταν ένοιωθα την ανάγκη για καφέ. Όλα αυτά τα χρόνια έχω καταναλώσει τσουβάλια από ζάχαρη, επιβαρύνοντας τον οργανισμό μου, χωρίς λόγο.

Η αλλαγή στη διατροφή μου, είχε ως ορατά αποτελέσματα και από πλευράς φυσικής κατάστασης έχω γυρίσει πίσω το ρολόι πάνω από δέκα χρόνια. Εκτός από αυτά τα προφανή οφέλη, διαπίστωσα ότι μπορώ να ζήσω χωρίς πολλούς μικρούς αλλά επιζήμιους καθημερινούς εθισμούς. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσω αυτές τις διατροφικές συνήθειες, αλλά τον καφέ μου, θα τον πίνω πλέον σκέτο!

Η Κυριακή της επιστροφής στο σπίτι

Γυρνάω νοητά περίπου 35 χρόνια, σε μια κυριακάτικη βραδιά του Σεπτεμβρίου. Είναι περασμένες 11, δύο ολόκληρες ώρες μετά το "σιωπητήριο", αλλά δε μπορώ να κλείσω μάτι.

Πριν από ελάχιστες ώρες έχουμε επιστρέψει από το χωριό μετά από τρεις μήνες καλοκαιρινές διακοπές. Το δωμάτιο μου φαίνεται μικρότερο, ζεσταίνομαι, ενώ με ενοχλεί ο ήχος των αυτοκινήτων που διασχίζουν την Αχαρνών. Που πηγαίνουν όλα αυτά τα αυτοκίνητα;

Η μέρα που ξημερώνει είναι η πρώτη του νέου σχολικού έτους κάτι που δεν με ενθουσιάζει καθόλου. Στο Δημοτικό δεν είχα καταφέρει να κάνω φίλους, ήμουν ένα ντροπαλό παιδί. Η παρέα μου ήταν στην Ιστιαία και με λύπη σκεφτόμουν ότι εγώ και ο αδελφός μου, θα λείπαμε από το αυριανό προσκλητήριο για παιχνίδι...

Για παρηγοριά, υπολόγιζα τις ημέρες που μεσολαβούσαν μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων. Περίπου 100 μέρες, δεν είναι πολλές, σωστά; Με αυτή τη σκέψη, τελικά με έπαινε ο ύπνος...

"Μα είμαστε στη μέση του καλοκαιριού και εσύ γράφεις για Σεπτέμβρη" θα με ρωτήσει κάποιος. Υπάρχει εξήγηση: σήμερα γυρίσαμε μετά από 15 ημέρες στην Κρήτη...

Στα 44 χρόνια μου...

Την Κυριακή που πέρασε,  έκλεισα τα 44. Τα γενέθλια μου, εδώ και μερικά χρόνια, έχουν μια γλυκόπικρη γεύση. Πιστεύω πως αν όχι τα καλύτερα,  αλλά  τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια μου έχουν περάσει. Η έμφυτη μου αφέλεια σταδιακά χάνεται, μαζί με τη ελάχιστη αισιοδοξία που μου έχει απομείνει,  ενώ μέρα με την ημέρα γίνομαι όλο και πιο κυνικός. Τα προβλήματα,  μικρά και μεγάλα,  υπαρκτό και μη, σταδιακά με δηλητηριάζουν.

Δεν υποκύπτω στη μαυρίλα. Την ημέρα των γενεθλίων μου, είχα μια απρόσμενη συνάντηση με ένα ξεχωριστό άνθρωπο που συνδυάζει ιερωσύνη , σοφία και νεανική τρέλα. Έτσι απλά,  έδιωξε έστω και προσωρινά τα σύνεργα,  υπενθυμίζοντας μου ότι πάντα υπάρχει Ελπίδα.

Η ζωή είναι ταξίδι με αβέβαιο προορισμό και άγνωστη διάρκεια. Υπάρχουν πάντα πηγές φωτός, και μας δίνεται η δυνατότητα να τις ακολουθήσουμε .  Δεν είναι σίγουρο,  ότι θα βρεθούμε εκεί που θέλουμε αλλά το ταξίδι θα αξίζει...

Υ.Γ. Πριν από λίγες μέρες,  μου ήρθε στο μυαλό,  το Journeyman των αγαπημένων μου, Iron Maiden, από το Dance of Death. Το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν ήταν στα αγαπημένα μου, πόσο μάλλον το συγκεκριμένο κομμάτι. Όταν το άκουσα ξανά, οι στίχοι του ξαφνικά απέκτησαν ξεχωριστό νόημα, και ιδιαίτερα οι παρακάτω:

In your life you may choose desolation

And the shadows you build with your hands

If you turn to the light

That is burning in the night

Then the journeyman's day has begun