Την Κυριακή που πέρασε, έκλεισα τα 44. Τα γενέθλια μου, εδώ και μερικά χρόνια, έχουν μια γλυκόπικρη γεύση. Πιστεύω πως αν όχι τα καλύτερα, αλλά τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια μου έχουν περάσει. Η έμφυτη μου αφέλεια σταδιακά χάνεται, μαζί με τη ελάχιστη αισιοδοξία που μου έχει απομείνει, ενώ μέρα με την ημέρα γίνομαι όλο και πιο κυνικός. Τα προβλήματα, μικρά και μεγάλα, υπαρκτό και μη, σταδιακά με δηλητηριάζουν.
Δεν υποκύπτω στη μαυρίλα. Την ημέρα των γενεθλίων μου, είχα μια απρόσμενη συνάντηση με ένα ξεχωριστό άνθρωπο που συνδυάζει ιερωσύνη , σοφία και νεανική τρέλα. Έτσι απλά, έδιωξε έστω και προσωρινά τα σύνεργα, υπενθυμίζοντας μου ότι πάντα υπάρχει Ελπίδα.
Η ζωή είναι ταξίδι με αβέβαιο προορισμό και άγνωστη διάρκεια. Υπάρχουν πάντα πηγές φωτός, και μας δίνεται η δυνατότητα να τις ακολουθήσουμε . Δεν είναι σίγουρο, ότι θα βρεθούμε εκεί που θέλουμε αλλά το ταξίδι θα αξίζει...
Υ.Γ. Πριν από λίγες μέρες, μου ήρθε στο μυαλό, το Journeyman των αγαπημένων μου, Iron Maiden, από το Dance of Death. Το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν ήταν στα αγαπημένα μου, πόσο μάλλον το συγκεκριμένο κομμάτι. Όταν το άκουσα ξανά, οι στίχοι του ξαφνικά απέκτησαν ξεχωριστό νόημα, και ιδιαίτερα οι παρακάτω:
In your life you may choose desolation
And the shadows you build with your hands
If you turn to the light
That is burning in the night
Then the journeyman's day has begun
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου