35 χρόνια

Συμπληρώθηκαν 35 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που οδήγησε στην κατοχή του μισού νησιού και την προσφυγιά χιλιάδων ελλήνων. Τα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού θα ντροπιάζουν ες αει τον ελληνισμό, μέχρι να αποκατασταθεί το δίκιο. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια πραγματικά δίκαιη διπλωματική λύση, καθώς θεωρώ απίθανο οι τούρκοι να επιστρέψουν με συμφωνίες ότι κέρδισαν με την ξιφολόγχη.

35 χρόνια μετά και ακόμα δεν έχουμε ξεκάθαρη εικόνα για τα τρομερά εκείνα γεγονότα. Ψάχνουμε ακόμα να βρούμε ποιος είναι ο φταίχτης.Το σύνολο της τότε ηγεσίας,τόσο των Κυπρίων όσο και των Ελλαδιτών βαρύνεται με την ευθύνη. Αναμφισβήτητα, η χούντα του Ιωαννίδη έχει το μεγαλύτερο μερίδιο, αφού το υποκινούμενο πραξικόπημα έδωσε στους Τούρκους την αφορμή που ζητούσαν . Είναι όμως σφάλμα να θεωρήσουμε ως μόνους υπαίτιους τους πραξικοπηματίες, καθώς θεωρώ πως από την συνθήκη της Ζυρίχης και μετά, έγιναν πολλά σφάλματα, τα οποία για να μην επαναληφθούν, πρέπει να μελετηθούν.

35 χρόνια μετά, μάθαμε κάτι από την τραγωδία; Η απάντηση μου είναι κατηγορηματική: δεν μάθαμε τίποτα. Ξεκάθαρη και σταθερή εξωτερική πολιτική δεν υπάρχει, η πολιτική ηγεσία αναλώνεται σε κομματικές αψιμαχίες, ενώ ο λαός είναι ένας απαθής τηλεθεατής. Η διχόνοια και ένας καταστροφικός τοπικισμός βασιλεύουν, προετοιμάζοντας τον ελληνισμό για άλλον ένα ακρωτηριασμό.

35 χρόνια πέρασαν και ενώ δεν έχουμε τιμήσει τους ήρωες, κάνουμε δεξιώσεις τη μέρα αυτή για την παλινόρθωση της δημοκρατίας. Λες και δεν μπορούσαν να διαλέξουν μια άλλη μέρα για τη δεξίωση, εκτός αν θέλουν να επιβεβαιώσουν το κύριο Ντερβίς Έρογλου που δηλώνει:«η δημοκρατία, την οποία απολαμβάνουν σήμερα Κύπρος και Ελλάδα υπήρξε εφικτή λόγω της έγκαιρης επέμβασης της Τουρκίας στο νησί το 1974»

Καμικάζι

Οι καλοκαιρινές διακοπές μου, πάντα μου παρέχουν την ευκαρία για διάβασμα, έστω και αν αυτές διαρκούν μόλις μια εβδομάδα.

Από μικρό παιδί με ενδιαφέρει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, και η σχετική θεματολογία είναι από τις αγαπημένες μου. Ένα από τα καλύτερα βιβλία, πάντα κατά την άποψή μου, είναι το "Καμικάζι" του Σέφταλ.

Το βιβλίο μας μεταφέρει στην Ιαπωνία, των τελευταίων μηνών του πολέμου. Έχοντας υποστεί συντριπτικές απώλειες, η χώρα ετοιμάζεται να αντισταθεί, και να αποφύγει την συνθηκολόγηση άνευ όρων. Τότε σχηματίζονται και στους τρεις κλάδους των ενόπλων δυνάμεων, μονάδες αυτοκτονίας που έμειναν στην ιστορία ως Καμικάζι. Παρά την αυτοθυσία τους, τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά, κάνοντας το χαμό τόσων νέων ανθώπων ακόμα πιο τραγικό.Το βιβλίο αποτελείται από μια σειρά αφηγήσεων, τόσο από μέλη των μονάδων αυτών που επέζησαν, συγγενείς τους ή απλά ανθρώπων που βρέθηκαν κοντά τους πριν από την τελευταία αποστολή τους.

Ποιοι ήταν οι καμικάζι; Σύμφωνα πάντα με το συγγραφέα, ήταν νέοι άνθρωποι, που θυσιάστηκαν, πιστεύοντας ότι θα σώσουν την οικογένειά τους και τη πατρίδα τους από το "βάρβαρο" εισβολέα. Προέρχονταν από όλες τις τάξεις της ιαπωνικής κοινωνίας, από όλα τα μορφωτικά επίπεδα και από όλες τις ηλικίες που υπηρετούσαν στις ένοπλες δυνάμεις (οι μικρότεροι ήταν μόλις 17 ετών).

Δυστυχώς, αυτοί οι άνθρωποι θυσιάστηκαν άδικα.Ίσως να είχαν προσφέρει περισσότερα στο τόπο τους αλλά και στους δικούς τους ανθρώπους αν επιβίωναν από το πόλεμο. Πορσωπικά, θαυμάζω τον αλτρουϊσμό τους, που φαντάζει στην εποχή μας απόκοσμος, όπου βασιλεύει ο φιλοτομαρισμός και η ιδιοτέλεια....

Προτείνω το βιβλίο σε όποιο φίλο/φίλη ενδιαφέρεται για το Β'ΠΠ.

Η συντέλεια

Κάποιο όμορφο καλοκαιρινό βραδάκι, στις αρχές της δεκαετίας του 80, η παιδική μου παρέα μετά από μια μέρα γεμάτη παιχνίδι, έχει αράξει στις γνωστές μαρμάρινες σκάλες, και η συζήτηση είναι...τρομακτική. Ιστορίες με βρυκόλακες, φαντάσματα, και εξωγηϊνους, η μια πιο τρομακρική από την άλλη, με τους αφηγητές να συναγωνίζονται για το ποιος θα τρομάξει την παρέα περισσότερο. Και εκεί το άκουσα για πρώτη φορά, από ένα φίλο που για τη περίσταση, είχε το πιο σοβαρό ύφος του κόσμου: Το 1999, θα έρθει η συντέλεια του κόσμου! Τρομοκρατημένος, ρώτησα με αγωνία: είναι σίγουρο; Και έλαβα την καταδικαστική απάντηση: οι επιστήμονες έχουν καταλλήξει στο συμπέρασμα αυτό!

Μπαίνοντας στην εφηβική μου ηλικία, διάβασα το πασίγνωστο βιβλίο του Μπέρλιτζ (1999: Η συντέλεια), που πραγματεύονταν με σοβαρότητα ανάλογη εκείνης του φίλου μου, το επερχόμενο τέλος του κόσμου! Ανακατεύοντας μυθολογία, λίγο από επιστήμη και μπόλικο Νοστράδομο, κατέλληγε στο συμπέρασμα ότι την 7η Ιουλίου του 1999 , ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε, είτε θα καταστρέφονταν, είτε θα άλλαζε ριζικά. Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα πως το συγκεκριμένο βιβλίο, όπως και πολλά με ανάλογο περιεχόμενο, δεν ήταν και τόσο... αξιόπιστα.

Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε εκείνη η μέρα. Το πρωϊ της με βρήκε στο Λιτόχωρο, με την Ίλη Διοικήσεως της 26ης ΕΜΑ, στο στοίβο μηχανοδηγήσεως, να παρακολουθώ τους νέους συναδέλφους να μαθαίνουν να οδηγούν Steyer και τζιπάκια. Καθώς δεν ήμουν ο μόνος που ήξερε για την προφητεία, έγινε η σχετική κουβεντούλα, την οποία σταματήσαμε σύντομα, καθώς διαπιστώσαμε πως η συντέλεια τελικά δεν έγινε.

Το τελευταίο καιρό έχει προκύψει άλλη μια ημερομηνία ορόσημο, το 2012. Όλο και περισσότερα ντοκυμαντέρ, εκπομπές αλλά και σχετικές κινηματογραφικές ταινίες εμφανίζονται με θέμα την επερχόμενη συντέλεια, προσπαθούν εξετάζοντας το θέμα να κερδίσουν θεατές και κάποια ευρώ. Και καθώς διάγουμε την εποχή της έλειψης καλών σεναρίων , ελπίζω να προκύψει κάτι καλό, που θα αξίζει τις δύο ώρες στο σινεμά.

Εννοείται πως δεν πιστεύω πως όντως ο κόσμος μας θα καταστραφεί το 2012, αν στη ζωή ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ!