Πρωταθλητές στο Μπάσκετ, 15 χρόνια μετά...

Μάιος του 1998 αν δεν κάνω λάθος, είμαι στο παγκάκι μπροστά από την 2 Ίλη νεοσυλλέκτων στο ΚΕΤΘ. Ακούω από ραδιοφωνάκι την περιγραφή του 5 αγώνα της σειράς Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ, μαζί με μια σειρά μου, ΠΑΟΚτζή. Ακόμα θυμάμαι πως ένοιωσα όταν από το τρίποντο του Στογιάκοβιτς αποκλειστήκαμε από τους τελικούς. Από εκείνο το σουτ ξεκίνησε ο κατήφορος... 

 

Το 2004, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι αναλαμβάνουν το τμήμα. Έβαλαν πολλά λεφτά, έφεραν παικταράδες, αλλά το πρωτάθλημα δεν έρχονταν. Παρά τα πανάκριβα ρόστερ, οι τίτλοι χάνονταν, με την συνδρομή πολλές φορές της δημιουργική διαιτησίας.

Το καλοκαίρι του 2011, φαίνεται ότι εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Οι παίκτες με τα ακριβά συμβόλαια αποχωρούν και το budget είναι σημαντικά μειωμένο. Μένει ο Ίβκοβιτς και ο Σπανούλης. Όπως και οι περισσότεροι, πίστεψα ότι ο Θρύλος γυρίζει στις εποχές του Παπαστράτειου.

Η νέα ομάδα χτίστηκε γύρω από το Σπανούλη, και βασίστηκε στους νέους παίκτες. Από τα πρώτα φιλικά, είδα ότι η ομάδα δεν θα είναι τόσο κακή... Παρά κάποιες αποτυχίες στην Ευρωλίγκα, σταδιακά άρχισε να μου αρέσει ΠΟΛΥ. Παρά την έλλειψη αστεριών, η ομάδα έπαιζε όμορφο μπάσκετ, επιδεικνύοντας τρομερό πάθος.

Το πείραμα με τους νεαρούς Αμερικανούς, απέτυχε και στις θέση τους ήρθαν οι Acie Law και Joey Dorsey. Γνώριζα την ποιότητα του πρώτου, χλεύασα τον δεύτερο. Έλα ντε που ο Joey αποδείχθηκε ένας από τους καλύτερους αμυντικούς που έχω δει στην Ευρώπη και έδεσε την άμυνα.

Η ομάδα πέρασε στο Top16 και όλοι μίλησαν για υπέρβαση. Πέρασε στα play off της Ευρωλίγκας. Πέρασε στο final four. Πέρασε στον τελικό, και σε ένα ματς που αποκλείεται να ξεχάσω όσο ζω, σήκωσε το τρόπαιο...

Στην Ελλάδα όμως ήταν η μητέρα των μαχών, απέναντι στον ΠΑΟ που είναι είτε μας αρέσει είτε όχι η πιο επιτυχημένη ομάδα στην Ευρώπη της τελευταίας δεκαετίας. Με πλεονέκτημα έδρας μεν, το οποίο δεν είχαμε εκμεταλλευτεί στο παρελθόν δε... Έρχεται η πρώτη νίκη, με το Θρύλο να παρουσιάζεται σαφώς καλύτερος από τον ΠΑΟ. Χάνουμε το δεύτερο ματς στις λεπτομέρειες έχοντας επιστρέψει από το -16, από λάθος των παικτών μας, αλλά και τις δημιουργικής διαιτησίας. Άνετη νίκη στο τρίτο, ενώ η ομάδα χάνει το τέταρτο, κάνοντας ένα κακό τελευταίο 10λεπτό.

Στο πέμπτο αγώνα ο Ολυμπιακός έπαιξε όπως έπρεπε, αν και είχε ένα κενό στο τρίτο δεκάλεπτο, ενώ στις αρχές του τέταρτου οι κύριοι με τα γκρι σφύριξαν 5 φάουλ σε 3 λεπτά. Η επικράτηση του Θρύλου ήταν δίκαιη, καθώς ήταν καλύτερος από τον ΠΑΟ, σε μια όμορφη σειρά τελικών.

Ο κύκλος που άνοιξε με το σουτ του Πέτζα έκλεισε. Ελπίζω να ανοίγει ένας νέος με μεγαλύτερες επιτυχίες για την ομάδα μου. Η ομάδα που ονειρευόμουν δημιουργήθηκε. Πλέον η ομάδα αυτή πρέπει να διατηρηθεί.

Ως μπασκετικός οπαδός του Ολυμπιακού, θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια των Αγγελόπουλων, για το ήθος τους, και τη μεγάλη προσφορά τους στην ομάδα, αλλά και στο δύσμοιρο ελληνικό μπάσκετ.