Somewhere in time 30 χρόνια πριν...

Πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του Somewhere In Time των αγαπημένων μου Iron Maiden. Ήταν το πρώτο album του αγαπημένου μου συγκροτήματος που αποκτήσαμε (με τον αδελφό μου). Δεν είναι το πρώτο βινύλιο. Είχαμε πάει με τον πατέρα μας σε ένα δισκάδικο στην Αθηνάς, για να το αγοράσουμε, η τιμή του κρίθηκε ακριβή (όχι από εμάς) και αντ' αυτού πήραμε το πολύ καλό, Creatures of the Night των Kiss που υπήρχε σε προσφορά!

Θα περίμενε κανείς ότι θα είχα ένα ειδικό δεσμό με αυτό το album. Και όμως, ποτέ δεν το αγάπησα. Είχε την ατυχία να είναι διάδοχος του κολλοσιαίου Powerslave και να σηματοδοτεί το τέλος της ολόχρυσης εποχής των Maiden. Αν και μουσικά άπειρος όταν το πρωτο-άκουσα κατάλαβα ότι δεν συγκρίνεται με τα προηγούμενα...

Ο συγκεκριμένος δίσκος έχει το καλύτερο εξώφυλο στην ιστορία του συγκροτήματος και ίσως στην ιστορία του Heavy Metal. Μπορεί κανείς να περάσει ώρες, ψάχνοντας τις λεπτομέρειές του και τα μυστικά του. Επίσης, όταν πρωτοκυκλοφόρισε, είχε γραμμένους τους τίτλους των τραγουδιών στα... ελληνικά (π.χ. Κοτ Σαμεγουερ ιν ταϊμ!).

Το συγκεκριμένο βινύλιο υπάρχει ακόμα, αν και ψιλοκαταστράφηκε από το άθλιο πικάπ που είχαμε. Εννοείται ότι το ξανα-αγοράσαμε, ενώ έχουμε το συγκεκριμένο εξώφυλο υπογεγραμμένο από τον μεγάλο ηγέτη του group, τον Steve τον Harris! Πως έγινε αυτό, θα το διηγηθώ κάποια άλλη στιγμή.

Από αυτό το album, δυο τραγούδια αγαπώ, το Stranger in a Strange Land και το Waysted Years, τα οποία έγιναν και κορυφαία singles (λόγω b-sides). To Waysted Years μάλιστα το αγαπώ όσο περνούν τα χρόνια και περισσότερο, λόγω των στίχων του... Δεν χάνετε τίποτα να το ακούσετε.

23 Σεπτεμβρίου 1999

Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, στον πρώτο θάλαμο της Ίλης Διοικήσεως της 26 ΕΜΑ και κοιτώ το ρολόι μου, περιμένοντας. Τα τέσσερα ψηφία μηδενίζουν, σηματοδοτώντας την έλευση της ημέρας που περίμενα για 18 μήνες. Την ημέρα που έμοιαζε τόσο μακρινή και που προσπαθούσα να την φανταστώ. Ξημέρωνε η μέρα που απολυόμουν από το Στρατό.

Χαμογέλασα και έκλεισα τα μάτια μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ μετά από πόση ώρα τελικά κοιμήθηκα ή ποιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου.Κάποιες σειρές μου το πανηγύριζαν, ταρακουνώντας τα κρεβάτια. Από κοντά, και κάποιοι νεότεροι. Μάλιστα ένα παιδάκι 6μήνες νεότερος, ταρακούνησε και το δικό μου! Και ας ήμουν ο παλαιότερος έφεδρος οπλίτης εκείνη τη στιγμή στη μονάδα. Εννοείται πως δεν ασχολήθηκα.

Το πρωί, ανάμεσα στους στρατιώτες που προετοιμάζονταν για την αναφορά, ήταν και μερικοί που φορούσαμε πολιτικά. "Κοιτάξτε τους νέους!" φώναξε μια σειρά γελώντας! Στη γραμμή της αναφοράς, κάθονταν προσοχή 3 στρατιώτες που παρουσιάζονταν στη μονάδα. Θα έπαιρναν τη θέση μας...

Λίγο αργότερα ανηφορίσαμε στο Διοικητήριο. Χαιρετίσαμε το Διοικητή της Μονάδας αλλά και τους Διοικητές των Ιλών. Πήραμε στα χέρια μας τις αστυνομικές ταυτότητές μας και το απολυτήριο. Από εκείνη τη στιγμή, ήμουν ξανά πολίτης.

Ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού και για τους απολυόμενους. Για περισσότερο από ένα χρόνο, ήμασταν μαζί, κάναμε υπηρεσίες, βγαίναμε εξοδούχοι, μαλώναμε, κάναμε πλάκες, τα πίναμε μαζί. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, οι δρόμοι μας ξαναχώρισαν οριστικά για τους περισσότερους.

Πέρασα μια τελευταία βόλτα, από τον Όρχο των Οχημάτων και Φυλάκιο, για να χαιρετίσω όσους μόνιμους και εφέδρους βρήκα. Μετά από λίγο, πήρα το δρόμο για τελευταία φορά που οδηγούσε στη πύλη του στρατοπέδου.

Χωρίς πανηγυρισμούς και γλέντια, έκλεισε ένα κεφάλαιο της ζωής μου και ξεκίνησε το επόμενο...

Nobody's fault but mine

Υπάρχουν στιγμές που η διάθεσή μου σκοτεινιάζει. Σκέπτομαι τους στόχους που δεν πέτυχα, αυτά που δεν απέκτησα και όλα αυτά που δεν κατάφερα να γίνω. Οι αιτίες πίσω από αυτές τις αποτυχίες; Διάφορες: οι συνθήκες μπορεί να μην ήταν κατάλληλες, κάποιοι μπορεί να μην με εκτίμησαν σωστά, ή απλά με αδίκησαν. Πολλές φορές ήμουν απλά άτυχος. Υπάρχουν πάρα πολλοί αστάθμητοι παράγοντες, που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει.

Πίσω όμως από κάθε αποτυχία ή ατυχία, υπάρχει πάντα η προσωπική ευθύνη. Δεν μπορεί κανείς να ελέγξει όλους τους εξωγενείς παράγοντες αλλά η αυτοκριτική μπορεί να αποφέρει χρήσιμα συμπεράσματα για την αποφυγή μελλοντικών ατυχιών και να σε βελτιώσει ως άτομο. Για αυτό και εγώ επικεντρώνομαι στα δικά μου λάθη.

Οι Led Zeppelin ήταν ένα συγκρότημα μύθος με κυρίαρχη θέση στο μουσικό στερέωμα κατά τη δεκαετία του 70. Τέσσερις απίστευτα ταλαντούχοι μουσικοί και ισχυρές προσωπικότητες, δημιούργησαν αριστουργήματα παίζοντας ένα εκρηκτικό μείγμα, από Hard Rock/Heavy Metal με έντονες blues επιρροές και folk στοιχεία.Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να τους "μελετώ" και να τους κατανοώ βαθύτερα, εξερευνώντας τη δισκογραφία τους και ανακαλύπτοντας περισσότερα κομμάτια τους, πέρα από τα πιο γνωστά τους (Stairway to Heaven, Rock n Roll, Black Dog κ.α.).

Όταν λοιπόν, κάνω την ανασκόπηση της ζωής μου, και σκέφτομαι τί πήγε στραβά, και που έκανα λάθος, στο μυαλό μου έρχεται το "Nobody's fault but mine" (από το Presence). To εκπληκτικό μπάσο του Jones, η κιθάρα του Page, τα εκκωφαντικά drums του Bonham και η χαρακτηριστική φωνή του Plant, μπορεί να μην μου δίνουν λύση στα προβλήματα αλλά σίγουρα με κάνουν να χαμογελάσω, έστω και αμυδρά...

Ένα μουσικό χαμόγελο από το παρελθόν

Κάποια τραγούδια και μελωδίες είναι η μουσική επένδυση της ζωής μου. Δεν τα διάλεξα εγώ ή κάποιος άλλος. Ο τόπος, η ώρα και οι συνθήκες που τα πρωτοάκουσα, τα εντύπωσαν στο μυαλό μου και πάντα θα μου θυμίζουν κάτι, σημαντικό ή ασήμαντο, χαρούμενο ή λυπημένο

.

Γυρνάω και πάλι νοητά στην παιδική μου ηλικία. Πολλές φορές, κατά το σούρουπο ακούγονταν μια μελωδία από ραδιόφωνο, που πάντα με έκανε να μελαγχολώ. Από μικρό παιδί, η μουσική είχε τη δυνατότητα να αλλάζει τη διάθεσή μου, είτε να την φωτίζει είτε να τη σκοτεινιάζει. Η μελωδία αυτή ήταν το μουσικό σήμα κάποιας εκπομπής και για αυτό την άκουγα πάντα την ίδια.

Τα χρόνια πέρασαν, τα μουσικά μου γούστα αγρίεψαν ιδιαίτερα και παρά την πέμπτη δεκαετία της ζωής μου, δεν λένε να ημερέψουν. Η μελωδία εκείνη παρέμενε στο μυαλό και στην καρδιά μου, χωρίς να γνωρίζω το όνομά της.

Πολλά χρόνια αργότερα ανακάλυψα, ότι ήταν "Το όταν έρχονται τα σύννεφα", το πρώτο τραγούδι του εκπληκτικού άλμπουμ "Το Χαμόγελο της Τζοκόντας" του μέγιστου Μάνου Χατζιδάκη. Η εταιρία (Μινος ΕΜΙ) που έχει τα πνευματικά δικαιώματά του, το έχει ανεβάσει και στο Youtube, δίνοντάς μου την ευκαιρία να "ντύσω" το ιστολόγιο μου, με αυτό το αριστούργημα.

Ταξιδέψτε μαζί του...

Μεταβατικός μήνας...

Αυτό που με ενοχλούσε πάντα με το Σεπτέμβριο, ήταν η ομοιότητά του με τον Ιούνιο. Οι ημέρες του είναι λουσμένες στο καλοκαιρινό φως, και ο καιρός ιδιαίτερα ευχάριστος. Αλλά ο Σεπτέμβρης μας φέρνει τον Οκτώβριο και μετά το Νοέμβριο, ενώ ο Ιούνιος...

Είναι μεταβατικός μήνας και μοιραία είναι ιδιαίτερος. Και τώρα που το σκέφτομαι, ο μήνας αυτός έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Την τελευταία μέρα του (1991), ξεκίνησε η φοιτητική μου ζωή στη Θεσσαλονίκη. Τέσσερα χρόνια αργότερα, έδωσα το τελευταίο μάθημα και πήρα το πτυχίο μου. Σεπτέμβριο απολύθηκα από το Στρατό. Ενώ τον ίδιο μήνα, γνώρισα τη σύζυγό μου και ταυτόχρονα ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου στον όμιλο που συνεχίζω να εργάζομαι.

Ας μην είμαι άδικος με το μήνα αυτό και ας προσπαθήσω να τον δω θετικά...

Καλό φθινόπωρο να έχουμε!