Nobody's fault but mine

Υπάρχουν στιγμές που η διάθεσή μου σκοτεινιάζει. Σκέπτομαι τους στόχους που δεν πέτυχα, αυτά που δεν απέκτησα και όλα αυτά που δεν κατάφερα να γίνω. Οι αιτίες πίσω από αυτές τις αποτυχίες; Διάφορες: οι συνθήκες μπορεί να μην ήταν κατάλληλες, κάποιοι μπορεί να μην με εκτίμησαν σωστά, ή απλά με αδίκησαν. Πολλές φορές ήμουν απλά άτυχος. Υπάρχουν πάρα πολλοί αστάθμητοι παράγοντες, που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει.

Πίσω όμως από κάθε αποτυχία ή ατυχία, υπάρχει πάντα η προσωπική ευθύνη. Δεν μπορεί κανείς να ελέγξει όλους τους εξωγενείς παράγοντες αλλά η αυτοκριτική μπορεί να αποφέρει χρήσιμα συμπεράσματα για την αποφυγή μελλοντικών ατυχιών και να σε βελτιώσει ως άτομο. Για αυτό και εγώ επικεντρώνομαι στα δικά μου λάθη.

Οι Led Zeppelin ήταν ένα συγκρότημα μύθος με κυρίαρχη θέση στο μουσικό στερέωμα κατά τη δεκαετία του 70. Τέσσερις απίστευτα ταλαντούχοι μουσικοί και ισχυρές προσωπικότητες, δημιούργησαν αριστουργήματα παίζοντας ένα εκρηκτικό μείγμα, από Hard Rock/Heavy Metal με έντονες blues επιρροές και folk στοιχεία.Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να τους "μελετώ" και να τους κατανοώ βαθύτερα, εξερευνώντας τη δισκογραφία τους και ανακαλύπτοντας περισσότερα κομμάτια τους, πέρα από τα πιο γνωστά τους (Stairway to Heaven, Rock n Roll, Black Dog κ.α.).

Όταν λοιπόν, κάνω την ανασκόπηση της ζωής μου, και σκέφτομαι τί πήγε στραβά, και που έκανα λάθος, στο μυαλό μου έρχεται το "Nobody's fault but mine" (από το Presence). To εκπληκτικό μπάσο του Jones, η κιθάρα του Page, τα εκκωφαντικά drums του Bonham και η χαρακτηριστική φωνή του Plant, μπορεί να μην μου δίνουν λύση στα προβλήματα αλλά σίγουρα με κάνουν να χαμογελάσω, έστω και αμυδρά...