23 Σεπτεμβρίου 1999

Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, στον πρώτο θάλαμο της Ίλης Διοικήσεως της 26 ΕΜΑ και κοιτώ το ρολόι μου, περιμένοντας. Τα τέσσερα ψηφία μηδενίζουν, σηματοδοτώντας την έλευση της ημέρας που περίμενα για 18 μήνες. Την ημέρα που έμοιαζε τόσο μακρινή και που προσπαθούσα να την φανταστώ. Ξημέρωνε η μέρα που απολυόμουν από το Στρατό.

Χαμογέλασα και έκλεισα τα μάτια μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ μετά από πόση ώρα τελικά κοιμήθηκα ή ποιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου.Κάποιες σειρές μου το πανηγύριζαν, ταρακουνώντας τα κρεβάτια. Από κοντά, και κάποιοι νεότεροι. Μάλιστα ένα παιδάκι 6μήνες νεότερος, ταρακούνησε και το δικό μου! Και ας ήμουν ο παλαιότερος έφεδρος οπλίτης εκείνη τη στιγμή στη μονάδα. Εννοείται πως δεν ασχολήθηκα.

Το πρωί, ανάμεσα στους στρατιώτες που προετοιμάζονταν για την αναφορά, ήταν και μερικοί που φορούσαμε πολιτικά. "Κοιτάξτε τους νέους!" φώναξε μια σειρά γελώντας! Στη γραμμή της αναφοράς, κάθονταν προσοχή 3 στρατιώτες που παρουσιάζονταν στη μονάδα. Θα έπαιρναν τη θέση μας...

Λίγο αργότερα ανηφορίσαμε στο Διοικητήριο. Χαιρετίσαμε το Διοικητή της Μονάδας αλλά και τους Διοικητές των Ιλών. Πήραμε στα χέρια μας τις αστυνομικές ταυτότητές μας και το απολυτήριο. Από εκείνη τη στιγμή, ήμουν ξανά πολίτης.

Ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού και για τους απολυόμενους. Για περισσότερο από ένα χρόνο, ήμασταν μαζί, κάναμε υπηρεσίες, βγαίναμε εξοδούχοι, μαλώναμε, κάναμε πλάκες, τα πίναμε μαζί. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, οι δρόμοι μας ξαναχώρισαν οριστικά για τους περισσότερους.

Πέρασα μια τελευταία βόλτα, από τον Όρχο των Οχημάτων και Φυλάκιο, για να χαιρετίσω όσους μόνιμους και εφέδρους βρήκα. Μετά από λίγο, πήρα το δρόμο για τελευταία φορά που οδηγούσε στη πύλη του στρατοπέδου.

Χωρίς πανηγυρισμούς και γλέντια, έκλεισε ένα κεφάλαιο της ζωής μου και ξεκίνησε το επόμενο...