Η σύντομη ιστορία μιας κασέτας

Πότε άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική; Κάποια στιγμή το φθινόπωρο του 1984, τους πρώτους μου μήνες ως μαθητής της Α Γυμνασίου. Τι πυροδότησε το ενδιαφέρον μου; Μάλλον η ύπαρξη μιας πληθώρας αρκετά καλογραμμένων pop-rock singles, τα οποία μεσουράνησαν εκείνη την περίοδο και οι εγχώριες τα συγκέντρωναν σε ετερόκλητες συλλογές (Χρυσός Διπλός, Top 85 κ.α.)

Σίγουρα επηρεάστηκα και από τους μάγκες της τάξης, ξέρετε εκείνους που όλα τα υπόλοιπα αγόρια είτε ζήλευαν, είτε θαύμαζαν.Εννοείται CD και πόσο μάλλον mp3 δεν υπήρχαν τότε. Οπότε ένας έφηβος για να θεωρείται in, έπρεπε εμφανισιακά να μοιάζει και συμπεριφέρεται σαν το Γαρδέλη να διαθέτει κασετόφωνο και κασέτες με τα τελευταία χιτς.

Υπήρχε και ένα ενδιαφέρον τελετουργικό. Όταν πηγαίναμε με λεωφορείο σχολικές εκδρομές, από την γαλαρία κάποιος μάγκας πήγαινε στον οδηγό μια κασέτα που περιείχε ότι τραγούδι ήταν επιτυχία εκείνη την εποχή. Οπότε η διαδρομή προς και η επιστροφή ήταν κάτι σαν μουσική εκπομπή.

Εκεί γύρω στα Χριστούγεννα του 1984 αποφάσισα ότι ήρθε ο καιρός να αποκτήσω και εγώ τη δική μου μουσική συλλογή.Σκέφτηκα αρχικά να ζητήσω από τον πατέρα μου, κάποια από τις προαναφερθείσες συλλογές. Τη λύση την έδωσε ένας φίλος ( ο Νίκος;). Διέθετε στερεοφωνικό, και τους κατάλληλους δίσκους ( τις συλλογές τουρλού εννοώ). Μου έφτιαξε τη δική μου κασέτα!

Η κασέτα μου ήταν μια maxwell 60, σκούρο μπλε, και είχε τα πάντα! Big in Japan και Sounds Like Melody από Alphaville, Stay The Night από Chicago, Lost In The Night του Χαριτοδιπλωμένου αλλά και τραγούδια των Duran - Duran και Wham! Ήταν πληρέστατη, και ήμουν πραγματικά υπερήφανος για αυτή. Αρκούσε αυτή και το μονοφωνικό μου κασετοφωνάκι, και όλες μου οι μουσικές ανάγκες ήταν καλυμμένες!

Όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή. Γυρνάμε από σχολική εκδρομή, και ο μελλοντικός μου κολλητός φίλος πλησιάζει τον οδηγό με κασέτα, αν και δεν ήταν μέλος της ελίτ. Ξεκινά το πρώτο τραγούδι και διαπιστώνω με ευχαρίστηση ότι υπάρχει στην κασέτα μου! Ξαφνικά γκρεμίζονται όλα! Ακούω τη γνωστή φωνή, του ειδικού από τη γαλαρία. "Ρε παιδιά, αυτά είναι παλιά τραγούδια! Ας αλλάξουμε κασέτα!" Βλέπετε οι επιτυχίες τότε, είχαν χρόνο ζωής κάτω του μήνα... Κατάλαβα λοιπόν, πως η αξία της πολύτιμης κασέτας μου είχε μηδενιστεί...

Λίγους μήνες μετά, αποφάσισα ότι θα ακούω metal, οπότε δεν ξανά είχα θέμα με την ημερομηνία λήξης των τραγουδιών. Το αστείο είναι, ότι τα τραγούδια εκείνης της κασέτας θεωρούνται κλασικά και ξανά ανακαλύφθηκαν τα τελευταία χρόνια. Τελικά είχα μια πραγματικά δυνατή κασέτα!

Υ.Γ. Θεωρώ το κειμενάκι ως ένα είδος φόρου τιμής στον George Michael. Η φωνή του υπήρχε στην κασέτα, ως μέλους των Wham. Τα γούστα μου διαφοροποιήθηκαν δραματικά από τότε. Μπορεί να μην μου άρεσαν οι δουλειές του, αλλά θα ήμουν εντελώς άσχετος αν δεν αναγνώριζα την αξία του, αλλά και την εκτίμηση που του έχουν εκατομμύρια άνθρωποι. Θα ζει και αυτός για πάντα, μέσα από τη μουσική του...

Χριστουγεννιάτικη ιστορία: ο πρώτος μου υπολογιστής

Η πρώτη μου επαφή με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ήταν στο σπίτι του κολλητού μου φίλου (γεια σου Σπύρο). Ήταν Σεπτέμβριος του 1988, όταν μου έδειξε το απόκτημά του, έναν Sinclair Spectrum 128K. Βέβαια δεν τον είδα ως υπολογιστή, αλλά ως παιχνιδομηχανή. 

Γυρνώντας σπίτι, ανέφερα το γεγονός στους γονείς μου. Εκείνοι κατάλαβαν πως ζήλεψα και ήθελα να αποκτήσω ένα δικό μου Spectrum, αν και δεν το ζήτησα ευθέως. Βλέπετε η οικονομική μας κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολή... Οι γονείς μου δεν δίστασαν να μου υποσχεθούν ότι τα Χριστούγεννα θα μου έκαναν την επιθυμία πραγματικότητα...

Έλα ντε, που εκείνο το σχολικό τρίμηνο ήταν το χειρότερο μου ως μαθητής. Όταν οι δικοί μου πήραν τον έλεγχό μου στα χέρια τους, σοκαρίστηκαν! Σε όλη μου τη μαθητική ζωή, "έβγαζα" μέσο όρο λίγο παραπάνω από το 16. Ο αντίστοιχος μέσος όρος του πρώτου τριμήνου της Β Λυκείου, ήταν μετά βίας πάνω από 13. Και αυτό, γιατί οι καθηγητές μου ήταν υπερβολικά επιεικείς μαζί μου. Τουλάχιστον, ο αντίστοιχος έλεγχος του μικρού μου αδελφού, δεν τους επιφύλασσε ανάλογη έκπληξη. Ο Δημήτρης παρέμενε σταθερά καλύτερος μαθητής από εμένα!

Παρ' όλα αυτά, ένα απόγευμα του Δεκέμβρη, εγώ και πατέρας μου βρεθήκαμε σε ένα κατάστημα με Η/Υ. Βγήκαμε από αυτό με το δικό μου πολυπόθητο Spectrum! Με τη βοήθεια του Σπύρου (που μου χάρισε και την κασέτα με το Dam Busters), το μαύρο παράξενο κουτάκι συνδέθηκε με την τηλεόραση και μια σχέση ζωής ξεκίνησε...

Δεν το κρύβω πως ο λόγος που ήθελα να αποκτήσω Η/Υ ήταν τα παιχνίδια. Αυτό το πρωτόγονο μηχανάκι, όμως με έβαλε στο κόλπο. Και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στις σπουδές μου και ακόμα περισσότερο στην καριέρα μου. Δεν νομίζω ότι οι γονείς μου είχαν φανταστεί κάτι τέτοιο... Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που τους ευγνωμονώ. Εννοείται παραμένω ερωτευμένος με εκείνο το Sinclair Spectrum 128K....

Υ.Γ. Το επόμενο τρίμηνο, οι βαθμοί μου επέστρεψαν στα συνηθισμένα επίπεδα, ενώ χάρη στο 3ο τρίμηνο και τις εξετάσεις, το απολυτήριο της Β Λυκείου είχε καλό βαθμό. Ήμουν και παραμένω, φιλότιμο παιδί...

Άντε, αμπλάβε, αγκλάβε, μαγκλάβε, καρεκλέ!

Οι πρώτες ώρες του 1992 με βρήκαν στο πατρικό μου, παρέα με τους φίλους μου. Δεν ήταν κάτι προσχεδιασμένο, απλά ήμουν αρκετά τυχερός να αλλάξω τη χρονιά μαζί με τα περισσότερα μέλη της εφηβικής μου παρέας...

 Πως περάσαμε τις πρώτες ώρες εκείνης της Πρωτοχρονιάς; Παίζοντας κουμ-κάν, κάτι που συνηθίζαμε να κάνουμε. Μπορεί να μην παίζαμε με χρήματα και το διακύβευμα να ήταν απλά και μόνο η νίκη, αλλά οι παρτίδες είχαν ένταση και αρκετό ενδιαφέρον.

Κατά τις τέσσερις το πρωϊ, η παρτίδα είχε κριθεί. Λίγο η κούραση από το παιχνίδι, το προχωρημένο της ώρας αλλά και το αλκοόλ (βότκα ή μπύρα) με είχαν φέρει σε μια κατάσταση ευχάριστης χαλάρωσης... Και εκεί ήταν που το πρωτο-άκουσα.

Δεν θυμάμαι πως το έφερε η συζήτηση, αλλά ο Χρήστος άρχισε να διηγείται την εμπειρία του που είχε με κάποιους πλανόδιους πωλητές καρπουζιών. "Εκεί που κοίταζα τα καρπούζια, ήταν ωραία καρπούζια, ακούω την πωλήτρια να απευθύνεται στον άνδρα της και να του λέει: Άντε, αμπλάβε, αγκλάβε, μαγκλάβε, καρεκλέ!". 

Οι τελευταίες λέξεις κατά πάσα πιθανότητα δεν σημαίνουν τίποτα σε καμία διάλεκτο του κόσμου. Απλά ο Χρήστος δεν ήξερε τη διάλεκτο των Ρομά και έτσι απέδωσε αυτό που άκουσε. Εμένα πάντως μου φάνηκε τρομερά αστείο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω για τουλάχιστον 10 λεπτά, πέφτοντας από την καρέκλα μου.

Από τότε, χρησιμοποιώ τις συγκεκριμένες λέξεις όταν θεωρώ ότι κάποιος μου λέει ασυναρτησίες. Με αυτό τον τρόπο διατηρείται και στη μνήμη μου εκείνη η Πρωτοχρονιά. Ήταν βλέπετε, μια από τις τελευταίες φορές που θα συναντιόμασταν ως παρέα με σχετική απαρτία...

Είμαι από αυτούς που μελαγχολούν κατά την περίοδο των εορτών. Δεν γνωρίζω γιατί μου συμβαίνει αυτό. Η ανάμνηση του συγκεκριμένου περιστατικού μου έφτιαξε τη διάθεσή και είπα να το μοιραστώ.