Οι πρώτες ώρες του 1992 με βρήκαν στο πατρικό μου, παρέα με τους φίλους μου. Δεν ήταν κάτι προσχεδιασμένο, απλά ήμουν αρκετά τυχερός να αλλάξω τη χρονιά μαζί με τα περισσότερα μέλη της εφηβικής μου παρέας...
Πως περάσαμε τις πρώτες ώρες εκείνης της Πρωτοχρονιάς; Παίζοντας κουμ-κάν, κάτι που συνηθίζαμε να κάνουμε. Μπορεί να μην παίζαμε με χρήματα και το διακύβευμα να ήταν απλά και μόνο η νίκη, αλλά οι παρτίδες είχαν ένταση και αρκετό ενδιαφέρον.
Κατά τις τέσσερις το πρωϊ, η παρτίδα είχε κριθεί. Λίγο η κούραση από το παιχνίδι, το προχωρημένο της ώρας αλλά και το αλκοόλ (βότκα ή μπύρα) με είχαν φέρει σε μια κατάσταση ευχάριστης χαλάρωσης... Και εκεί ήταν που το πρωτο-άκουσα.
Δεν θυμάμαι πως το έφερε η συζήτηση, αλλά ο Χρήστος άρχισε να διηγείται την εμπειρία του που είχε με κάποιους πλανόδιους πωλητές καρπουζιών. "Εκεί που κοίταζα τα καρπούζια, ήταν ωραία καρπούζια, ακούω την πωλήτρια να απευθύνεται στον άνδρα της και να του λέει: Άντε, αμπλάβε, αγκλάβε, μαγκλάβε, καρεκλέ!".
Οι τελευταίες λέξεις κατά πάσα πιθανότητα δεν σημαίνουν τίποτα σε καμία διάλεκτο του κόσμου. Απλά ο Χρήστος δεν ήξερε τη διάλεκτο των Ρομά και έτσι απέδωσε αυτό που άκουσε. Εμένα πάντως μου φάνηκε τρομερά αστείο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω για τουλάχιστον 10 λεπτά, πέφτοντας από την καρέκλα μου.
Από τότε, χρησιμοποιώ τις συγκεκριμένες λέξεις όταν θεωρώ ότι κάποιος μου λέει ασυναρτησίες. Με αυτό τον τρόπο διατηρείται και στη μνήμη μου εκείνη η Πρωτοχρονιά. Ήταν βλέπετε, μια από τις τελευταίες φορές που θα συναντιόμασταν ως παρέα με σχετική απαρτία...
Είμαι από αυτούς που μελαγχολούν κατά την περίοδο των εορτών. Δεν γνωρίζω γιατί μου συμβαίνει αυτό. Η ανάμνηση του συγκεκριμένου περιστατικού μου έφτιαξε τη διάθεσή και είπα να το μοιραστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου