Μια αφιέρωση από το παρελθόν...

Στέκομαι μπροστά από τη παλιά βιβλιοθήκη στο πατρικό μου σπίτι. Περιεργάζομαι με το βλέμμα μου, το μωσαϊκό που δημιουργούν οι ράχες των βιβλίων. Απλώνω το χέρι μου, και βγάζω ένα από αυτά.Δεν είναι τυχαία η επιλογή μου.

Το βιβλίο είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, αν και οι σελίδες του έχουν κιτρινίσει από την πολυκαιρία. Το είχα λάβει ως δώρο για τη γιορτή μου, σχεδόν 25 χρόνια πριν. Στη δεύτερη σελίδα, γραμμένη με όμορφα κοριτσίστικα γράμματα είναι η αφιέρωση: "Εύχομαι να σε βοηθήσει να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό."

Χαμογελώ και νοιώθω ότι θέλω να απαντήσω με παιχνιδιάρικη διάθεση στην αφιέρωση. Υπάρχει ο πραγματικός μας εαυτός; Είναι κάτι σταθερό ή κάτι ρευστό που μεταβάλλεται και μεταμορφώνεται αενάως; Δεν είμαι ίδιος με τον 23χρονο φοιτητή. Στην πραγματικότητα δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πέρυσι, ίσως ούτε καν με τον χθεσινό μου εαυτό.

Είμαι κάτι ρευστό: με αλλάζουν οι εμπειρίες που κουβαλούν τα χρόνια που περνούν. Δεν αντιμετωπίζω τους ίδιους φόβους και ανασφάλειες, καθώς κάποιες τις υπερνικώ, ενώ άλλες εισβάλουν στην ύπαρξή μου. Η κοσμοθεωρία μου μεταβάλετε προσπαθώντας να ερμηνεύσει ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει στα μάτια μου.Δεν άγομαι μόνο, αλλά προσπαθώ να με διαπαιδαγωγήσω για να γίνω καλύτερος, ότι και αν σημαίνει αυτό...

Χαμογελώντας έκλεισα το βιβλίο και το έβαλα προσεκτικά στη θέση του, μαζί με πολλές όμορφες αν και ξεθωριασμένες αναμνήσεις...

Ο πίνακας με τις επιθυμίες

Σε κάποιο μυστικό μέρος της ψυχής μας, φαντάζομαι ότι κρύβεται μια αίθουσα στην οποία δεσπόζουν κάποιοι μεγάλοι μαυροπίνακες, σαν αυτούς που υπάρχουν στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων. Εκεί, γράφουμε και σβήνουμε τις μικρές και μεγάλες μας επιθυμίες.

Φαντάζομαι τον εαυτό μου παιδί, να γράφει άτσαλα και αστοίχιστα τις επιθυμίες μου. Κάποιο παιχνίδι, μια ακόμα επίσκεψη στο χωρίο και άλλα που μου φάνταζαν τότε πολύτιμα. Αργότερα ως έφηβος, πήρα το σφουγγάρι, έσβησα τις περισσότερες και έγραψα άλλες. Ως νεαρός, αναθεώρησα τη λίστα, πιστεύοντας πως αυτή περιείχε ότι ήταν σημαντικότερο στη ζωή μου. Όσο περνούσα τα χρόνια, κατάλαβα πως η λίστα έπρεπε πάντα να αναθεωρείται.

Στην πορεία, κάποιες επιθυμίες γίνονταν πραγματικότητα γεμίζοντάς με πρόσκαιρη ευτυχία, τις περισσότερες φορές. Άλλες παρέμεναν ανεκπλήρωτες, αφήνοντας αμυχές στην ψυχή. Και μερικές, γίνονταν πραγματικότητα αφού είχαν σβηστεί από το μαυροπίνακα, λες και το ζωή ήθελε να κάνει ένα κάνει ένα μάλλον άκαρδο αστείο.

Πρωτοχρονιά και reset...

Όταν ήμουν νεότερος πίστευα σε μια μεταφυσική διάσταση της Πρωτοχρονιάς. Ίσως πίστευα, πως η έλευση του νέου χρόνου, θα λειτουργούσε σαν το reset στους υπολογιστές. Η επανεκκίνηση θα έλυνε τα προβλήματα και ο νέος χρόνος θα έφερνε όσα μου στέρησε ο προηγούμενος.

Βλέπετε, 30 και βάλε χρόνια στον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών, έμαθα τουλάχιστον ένα πράγμα: το reset λύνει τα περισσότερα προβλήματα, τόσο στα ταπεινά Pc ή Laptops που έχουμε στο σπίτι, όσο και σε πανίσχυρους servers. 

Πλέον στα 45 είμαι πιο ρεαλιστής και πιο κυνικός. Έπαψα να πιστεύω στα θαύματα... Όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του. Εκσυγχρονίζοντας τον σκοτεινό φιλόσοφο, θα παρομοιάσω τον χαρακτήρα με το λειτουργικό του υπολογιστή (Windows 10, Ubuntu κ.α.). Η επανεκκίνηση, θα "διορθώσει" ένα παροδικό πρόβλημα, αλλά δεν θα βελτιώσει ή χαλάσει το εγκατεστημένο λειτουργικό.

Σας/μας  εύχομαι ο χρόνος που μόλις ξεκίνησε να φέρει ευτυχία και εκπλήρωση όλων των προσδοκιών. Μπορεί να δηλώνω και να νοιώθω κυνικότερος του Διογένη, αλλά στην πραγματικότητα ο δεκάχρονος μέσα μου, πιστεύει ακόμα στα θαύματα...

Χρόνια πολλά & ευτυχισμένο το 2017!