Μια αφιέρωση από το παρελθόν...

Στέκομαι μπροστά από τη παλιά βιβλιοθήκη στο πατρικό μου σπίτι. Περιεργάζομαι με το βλέμμα μου, το μωσαϊκό που δημιουργούν οι ράχες των βιβλίων. Απλώνω το χέρι μου, και βγάζω ένα από αυτά.Δεν είναι τυχαία η επιλογή μου.

Το βιβλίο είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, αν και οι σελίδες του έχουν κιτρινίσει από την πολυκαιρία. Το είχα λάβει ως δώρο για τη γιορτή μου, σχεδόν 25 χρόνια πριν. Στη δεύτερη σελίδα, γραμμένη με όμορφα κοριτσίστικα γράμματα είναι η αφιέρωση: "Εύχομαι να σε βοηθήσει να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό."

Χαμογελώ και νοιώθω ότι θέλω να απαντήσω με παιχνιδιάρικη διάθεση στην αφιέρωση. Υπάρχει ο πραγματικός μας εαυτός; Είναι κάτι σταθερό ή κάτι ρευστό που μεταβάλλεται και μεταμορφώνεται αενάως; Δεν είμαι ίδιος με τον 23χρονο φοιτητή. Στην πραγματικότητα δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πέρυσι, ίσως ούτε καν με τον χθεσινό μου εαυτό.

Είμαι κάτι ρευστό: με αλλάζουν οι εμπειρίες που κουβαλούν τα χρόνια που περνούν. Δεν αντιμετωπίζω τους ίδιους φόβους και ανασφάλειες, καθώς κάποιες τις υπερνικώ, ενώ άλλες εισβάλουν στην ύπαρξή μου. Η κοσμοθεωρία μου μεταβάλετε προσπαθώντας να ερμηνεύσει ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει στα μάτια μου.Δεν άγομαι μόνο, αλλά προσπαθώ να με διαπαιδαγωγήσω για να γίνω καλύτερος, ότι και αν σημαίνει αυτό...

Χαμογελώντας έκλεισα το βιβλίο και το έβαλα προσεκτικά στη θέση του, μαζί με πολλές όμορφες αν και ξεθωριασμένες αναμνήσεις...