Ο πίνακας με τις επιθυμίες

Σε κάποιο μυστικό μέρος της ψυχής μας, φαντάζομαι ότι κρύβεται μια αίθουσα στην οποία δεσπόζουν κάποιοι μεγάλοι μαυροπίνακες, σαν αυτούς που υπάρχουν στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων. Εκεί, γράφουμε και σβήνουμε τις μικρές και μεγάλες μας επιθυμίες.

Φαντάζομαι τον εαυτό μου παιδί, να γράφει άτσαλα και αστοίχιστα τις επιθυμίες μου. Κάποιο παιχνίδι, μια ακόμα επίσκεψη στο χωρίο και άλλα που μου φάνταζαν τότε πολύτιμα. Αργότερα ως έφηβος, πήρα το σφουγγάρι, έσβησα τις περισσότερες και έγραψα άλλες. Ως νεαρός, αναθεώρησα τη λίστα, πιστεύοντας πως αυτή περιείχε ότι ήταν σημαντικότερο στη ζωή μου. Όσο περνούσα τα χρόνια, κατάλαβα πως η λίστα έπρεπε πάντα να αναθεωρείται.

Στην πορεία, κάποιες επιθυμίες γίνονταν πραγματικότητα γεμίζοντάς με πρόσκαιρη ευτυχία, τις περισσότερες φορές. Άλλες παρέμεναν ανεκπλήρωτες, αφήνοντας αμυχές στην ψυχή. Και μερικές, γίνονταν πραγματικότητα αφού είχαν σβηστεί από το μαυροπίνακα, λες και το ζωή ήθελε να κάνει ένα κάνει ένα μάλλον άκαρδο αστείο.