Χαμένες ώρες...

Χαμένες ώρες, που γίνονται χαμένες μέρες και με τη σειρά τους χαμένα χρόνια. Χρόνος που περνάει, υπερπολύτιμος και αναντικατάστατος... 

Δεν μπορώ να συγχωρήσω στον εαυτό μου για το χαμένο χρόνο...

Το λάθος

Το μεγαλύτερο λάθος και η πιο βαριά μου αμαρτία είναι η σπατάλη. Ξόδεψα, χάρισα έδωσα την ενέργειά μου, το πάθος μου, και πάνω από όλα το χρόνο μου πιστεύοντας ότι διέθετα ανεξάντλητα αποθέματα. Το έκανα με μια αφελή ιδιοτέλεια, ότι όλα όσα πρόσφερα θα μου γύρισουν πίσω, ότι κάποιος κοσμικός μηχανισμός θα μου αποδώσει όλα όσα θεωρούσα ότι δικαιώμουν. 

Με το πέρασμα των χρόνων, έφτασε η στιγμή που διαπίστωσα ότι ο χρόνος μου καθώς και όλα τα υπόλοιπα που άκριτα χάριζα αρχίζουν να τελειώνουν. Πολλά από αυτά που ζήτησα, αφιερώνοντας τον εαυτό μου δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα.

Η απογοήτευση πλέον άρχισε να κακοφορμίζει και να γίνεται μια έντονη πίκρα που μολύνει το σύνολο της ύπαρξης μου. Και η συσσωρευμένη πίκρα οδηγεί ίσως στη μεγαλύτερη απώλεια από όλες: αυτή του εαυτού μου.