Αντίχριστος είναι εδώ!!!

Σας κάνω απόψε μια συγκλονηστική αποκάληψη! Ο Αντίχριστος έχει κάνει την εμφάνισή του στην Ελλάδα και συγκεκριμένα σε στρατόπεδο τεθωρακισμένων!!! Αυτό τουλάχιστον υποστήριξε αυτόπτης μάρτυρας που υπηρετήσαμε μαζί.

Ας τα πάρουμε από την αρχή: Μια νύχτα, κατά την διάρκεια της θητεία μου, ήμουν δεκανέας αλλαγής, δηλαδή ο τύπος που παίρνει χέρι-χέρι τους σκοπούς και τους πηγαίνει στη σκοπιά τους. Έπρεπε λοιπόν, να ξυπνώ ανά δύο ώρες για να κάνω το δρομολόγιο.

Ενώ λοιπόν κοιμόμουν με ξυπνά, λίγο πριν την καθορισμένη ώρα ο θαλαμοφύλακας (αυτός που προσέχει τους θαλάμους όσο οι υπόλοιποι κοιμούνται. Ξύπνα Βαγγέλη, ο Γιάννης Τ. είναι στην Ίλη (έτσι λένε το λόχο στα Τεθωρακισμένα). Εννοείται πως ο φύλος μας έπρεπε να είναι στη σκοπιά του. Για να γλυτώσουμε από μπελάδες, ετοιμάζομαι στα γρήγορα, ξυπνώ τους σκοπούς, ώστε να γίνει η αλλαγή.

Καθώς είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, μας σταματά ο Γιάννης, λέγοντας στο θαλαμοφύλακα (ο οποίος ήταν σειρά του): "Κώστα, πίσω από το standard, είναι ο Ματραγιάν! Μην του κάνεις το σταυρό, το φορά στο λαιμό του. Πες του ότι είσαι από την Τριανδρία!" Πριν προλάβω να ζητήσω εξηγήσεις, ο Κώστας μου κάνει νοήμα και καταλαβαίνω ότι ο Γιάννης είναι ελαφρώς..."φτιαγμένος".

Τελικά η αλλαγή (των σκοπών) έγινε χωρίς άλλα παρατράγουδα και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Και κατά τη διάρκειά της κατάλαβα τι είχε γίνει: ο Γιάννης είχε υπηρεσία στον όρχο που γίνοντας η συντήρηση των αρμάτων, όπου εκεί ήταν παρκαρισμένο το άρμα περισυλλογής (Leopard 1 standard). Πριν τη σκοπιά του είχε διαβάσει σε ένα περιοδικό (Max ή Nitro) για το Μετρέγια, που για πολλούς είναι ο Αντίχριστος. Εκεί, υπήρχε μια εικόνα του να φορά σταυρό...

Την επόμενη μέρα, ο Γιάννης δεν ήθελε να πει τίποτα για το περιστατικό, μάλιστα κάθισε και ξαναδιάβασε το άρθρο προσεκτικότερα. Και έτσι δεν διαλευκάνθηκε όλο το μυστήριο: γιατί να φοβηθεί ο Μετρέγια την Τριανδρία!

Ωδή στο Mp3 player μου

Θεωρώ τη μουσική κάτι αρκετά σημαντικό στη ζωή μου, όμως για διάφορους λόγους, δεν ακούω όση θα ήθελα. Όμως ένα gadgetακι που αγόρασα το Φεβρουάριο βοηθά αρκετά την κατάσταση: μιλάμε για ένα mp3 player της Samsung με ένα Gb μνήμη (λίγη νομίζω). Με αυτό το μαραφέτι:

• έχω μουσική υπόκρουση το πρωϊ όταν πηγαίνω στο γραφείο (συνηθώς κάτι δυνατό για να ξυπνάνε τα αίματα π.χ. Reign in Blood των Slayer, αυτή την εποχή)
  
• έχω παρέα στη δουλειά (μετά τις 18:00),
  
• ηρεμώ στο δρόμο της επιστροφής (είτε ακούγοντας κάτι ακραίο όπως Motorhead, είτε κάτι ασυνήθιστο όπως το soundrack του Vampyros Lesbos*)
  
• και με νανουρίζει όταν πάω να κοιμηθώ (συνήθως ακούω podcasts)

Είναι να μην λατρεύεις την τεχνολογία!**

*Γερμανική soft πορνό ταινία των αρχών του 70
**Όχι στο σύνολό της, υπάρχουν και τα μηχανήματα του διαβόλου, όπως το ηλεκτρικό σκουπάκι της γυναίκας μου!

Writer's Block!

Ξεκίνησα το blog αυτό με τη φιλοδοξία να το ενημερώνω τακτικά. Το τελευταίο μήνα, όμως έχω στερέψει από έμπνευση (αυτό που συγgραφείς αποκαλούν writer's block). Φοβάμαι πως δεν έχω να πω τίποτα να γράψω, ίσως επειδή η ζωή μου είναι πολύ βαρετή. Περιμένω λοιπόν, την έμπνευση!

Ζωάκια

Ανέβασα μερικές φωτογραφίες, με θέμα τα γατάκια και τα σκυλάκια που έχουν οι γονείς μου στην Εύβοια.

Όταν έχεις έμπνευση...

Είμαι ορθολογιστής, τουλάχιστον αυτό πιστεύω. Προσπαθώ οι επιλογές μου να γίνονται ύστερα από λογικές διεργασίες και να μην επιρρεάζονται στο μέτρο του δυνατού από συναισθηματισμό. Μερικές φορές όμως έχω προσθήματα, που καμιά φορά, επαληθεύονται.

Είμαι οπαδός του Ολυμπιακού και ως γνωστό η ομάδα μου δεν είχε πετύχει εκτός έδρας νίκη στο Champions League, κάτι που πέτυχε την προηγούμενη Τετάρτη (3/10/2007). Το πρωϊ εκείνο είχα προαίσθημα ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε. Συζητώντας το με ένα συνάδελφο, το Στέλιο, αποφασίαμε να το παίξουμε στο στοίχημα (στοιχηματίζω σπανίως, περίπου μια φορά το χρόνο), "επενδύοντας" από 10€. Δεν θελήσαμε να το παίξουμε μόνο του και εγώ είχα άλλο ένα προαίσθημα για Χ στον αγώνα Λάτσιο - Ρεάλ. Ο συνάδελφος διαφωνούσε και επέμενε στο διπλό της Σαχτάρ. Τελικά επιλέξαμε μια "λογική" λύση: το διπλό της Μίλαν.

Το βραδάκι της Τετάρτης, ο Θρύλος νίκησε για πρώτη φορά εκτός κάνοντας εμάς τους γαύρους ευτυχισμένους. Τα άλλα αποτελέσματα όμως...

Η Ρεάλ έφερε το Χ, όπως και η Σαχτάρ το διπλό. Η Μίλαν όμως έχασε...

Τελικά όταν έχει εμπνευση δεν πρέπει να ακούς κανένα: άκουσα το Στέλιο και δεν έπαιξα το Χ της Ρεάλ, με άκουσε ο Στέλιος και δεν παίξαμε τη Σαχτάρ. Αποτέλεσμα: 0!

Ποτέ λοιπόν μην αγνοείς τις εμπνεύσεις σου!

Σαολινιές!!!!

Μια από τις καλοκαιρινές παιδικές μου αναμνήσεις είναι το θερινό σινεμά. Ήταν βεβαίως, κάπως παρακμιακό, σπάνια έπαιζε ταινίες της ίδιας χρονιάς, αλλά είχε ένα μοναδικό πλεονέκτημα. Ήταν το μοναδικό στη περιοχή.

Κάθε καλοκαιρινή τρίτη, το πρόγραμμα είχε "Καράτε", δηλαδή μια ταινία θέμα σχετικό με το Kung fu. Το συγκεκριμένο είδος άνθισε στη δεκαετία του 70 , μετά τις επιτυχίες του αξεπέραστου Bruce Lee. Δεκάδες ταινίες, γυρισμένες σε στούντιο της ασίας, εξιστορούσαν τις περιπέτειες ηρωϊκών μαχητών, οι οποίοι κάνοντας κινήσεις που αψηφούσαν τους νόμους της φυσικής, αντιμετώπιζαν υπεράριθμούς και συχνά οπλισμένους αντιπάλους, μόνο με την ικανότητά τους στο ξύλο! Παρακολουθούσαμε τις ταινίες αυτές με θαυμασμό για τους ήρωες, επιχειρώντας μετά να μιμηθούμε τις κινήσεις τους, και πιστεύαμε πως η γνώση μιας πολεμικής τέχνης ήταν κάτι το θεϊκο.

Ένα από τα από τις παρενέργειες του να μεγαλώνεις, είναι ότι βλέπεις με διαφορετική ματιά, πράγματα, που ως παιδί τα θαύμαζες. Στην εφηβεία πλέον, όταν με το ηρωϊκό φορητό video του Γιώργου (νυν κουμπάρος μου), μαζί με την παρέα παρακολουθούσαμε άπειρες ταινίες, και αυτές με θέμα το kung fu ήταν από αυτές που προτιμούσαμε, ειδικά αυτές με θέμα τους μοναχούς σαολίν. Όχι όμως για να θαυμάσουμε τα κατορθώματά τους αλλά για να γελάσουμε.

Οι μοναχοί αυτοί δημιούργησαν το kung fu, για να υπερασπιστούν τις μονές τους. Πρόκειται ένα εντυπωσιακό είδος πολεμικής τέχνης, το οποίο όταν το εξασκούν οι συνεχιστές των μοναχών σε αφήνει άφωνο. Όμως οι σχετικές ταινίες είναι άλλο πράγμα...

Τα σενάρια τους ακολουθούν πάντα το μοτίβο: ο καλός (ή σπανιώτερα οι καλοί) τρώνε το ξύλο του σατανά από τους κακούς, οι δάσκαλοί τους (σεβάσμιοι γέροντες που παλέυουν σαν εικοσάχρονοι με φρυδάρες ως το πάτωμα) δολοφονούνται από τους κακούς, τους κλέβουν τις ταμπέλες ,και για να εκδικηθούν προπονούνται με πάντα περιέργους τρόπους, για να σπάσουν στο τέλος, τα παϊδια των κακών.

Οι διάλογοι είναι υποτυπώδεις (π.χ.Ερ:χτύπησαν το δάσκαλο στο βουνό,πάμε; Απ: πάμε), τα ηχητικά εφέ ξεκαρδιστικά, οι σκηνές μάχης δεν ακολουθούν τους νόμους της φυσικής (και την κοινή λογική εν γένει) και οι μέθοδοι προπόνησης παραπέμπουν σε ψυχοπαθείς. Εκεί όμως που οι ταινίες δίνουν ρέστα είναι ο τρόπος που μάχονται οι κακοί: μεταμφιεσμένοι σε χαλιά, κάνοντας εμετό, απομυζώντας παρθένες και ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Επιτομή των ανωτέρω αποτελεί η δημιουργία "Νίντζα ο κυνηγός" με ήρωες βέβαια σαολίν και κακούς τους νίντζα (και ένα τύπο με φρυδάρες). Αξίζει να το δείτε....

Κλείνω με ένα ποίημα της εποχής εκείνης:

Ανατολίτες άρρωστοι, και 'σεις τρελοί κινέζοι,
άλλη ταινία Σαολίν το σινεμά δεν παίζει.
Η σαολίν παραγωγή δεν έχει ποια τα φόντα.
Γι' αυτό και οι ιδιοκτήτες τους, το γύρισαν στην τσόντα!