Σαολινιές!!!!

Μια από τις καλοκαιρινές παιδικές μου αναμνήσεις είναι το θερινό σινεμά. Ήταν βεβαίως, κάπως παρακμιακό, σπάνια έπαιζε ταινίες της ίδιας χρονιάς, αλλά είχε ένα μοναδικό πλεονέκτημα. Ήταν το μοναδικό στη περιοχή.

Κάθε καλοκαιρινή τρίτη, το πρόγραμμα είχε "Καράτε", δηλαδή μια ταινία θέμα σχετικό με το Kung fu. Το συγκεκριμένο είδος άνθισε στη δεκαετία του 70 , μετά τις επιτυχίες του αξεπέραστου Bruce Lee. Δεκάδες ταινίες, γυρισμένες σε στούντιο της ασίας, εξιστορούσαν τις περιπέτειες ηρωϊκών μαχητών, οι οποίοι κάνοντας κινήσεις που αψηφούσαν τους νόμους της φυσικής, αντιμετώπιζαν υπεράριθμούς και συχνά οπλισμένους αντιπάλους, μόνο με την ικανότητά τους στο ξύλο! Παρακολουθούσαμε τις ταινίες αυτές με θαυμασμό για τους ήρωες, επιχειρώντας μετά να μιμηθούμε τις κινήσεις τους, και πιστεύαμε πως η γνώση μιας πολεμικής τέχνης ήταν κάτι το θεϊκο.

Ένα από τα από τις παρενέργειες του να μεγαλώνεις, είναι ότι βλέπεις με διαφορετική ματιά, πράγματα, που ως παιδί τα θαύμαζες. Στην εφηβεία πλέον, όταν με το ηρωϊκό φορητό video του Γιώργου (νυν κουμπάρος μου), μαζί με την παρέα παρακολουθούσαμε άπειρες ταινίες, και αυτές με θέμα το kung fu ήταν από αυτές που προτιμούσαμε, ειδικά αυτές με θέμα τους μοναχούς σαολίν. Όχι όμως για να θαυμάσουμε τα κατορθώματά τους αλλά για να γελάσουμε.

Οι μοναχοί αυτοί δημιούργησαν το kung fu, για να υπερασπιστούν τις μονές τους. Πρόκειται ένα εντυπωσιακό είδος πολεμικής τέχνης, το οποίο όταν το εξασκούν οι συνεχιστές των μοναχών σε αφήνει άφωνο. Όμως οι σχετικές ταινίες είναι άλλο πράγμα...

Τα σενάρια τους ακολουθούν πάντα το μοτίβο: ο καλός (ή σπανιώτερα οι καλοί) τρώνε το ξύλο του σατανά από τους κακούς, οι δάσκαλοί τους (σεβάσμιοι γέροντες που παλέυουν σαν εικοσάχρονοι με φρυδάρες ως το πάτωμα) δολοφονούνται από τους κακούς, τους κλέβουν τις ταμπέλες ,και για να εκδικηθούν προπονούνται με πάντα περιέργους τρόπους, για να σπάσουν στο τέλος, τα παϊδια των κακών.

Οι διάλογοι είναι υποτυπώδεις (π.χ.Ερ:χτύπησαν το δάσκαλο στο βουνό,πάμε; Απ: πάμε), τα ηχητικά εφέ ξεκαρδιστικά, οι σκηνές μάχης δεν ακολουθούν τους νόμους της φυσικής (και την κοινή λογική εν γένει) και οι μέθοδοι προπόνησης παραπέμπουν σε ψυχοπαθείς. Εκεί όμως που οι ταινίες δίνουν ρέστα είναι ο τρόπος που μάχονται οι κακοί: μεταμφιεσμένοι σε χαλιά, κάνοντας εμετό, απομυζώντας παρθένες και ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Επιτομή των ανωτέρω αποτελεί η δημιουργία "Νίντζα ο κυνηγός" με ήρωες βέβαια σαολίν και κακούς τους νίντζα (και ένα τύπο με φρυδάρες). Αξίζει να το δείτε....

Κλείνω με ένα ποίημα της εποχής εκείνης:

Ανατολίτες άρρωστοι, και 'σεις τρελοί κινέζοι,
άλλη ταινία Σαολίν το σινεμά δεν παίζει.
Η σαολίν παραγωγή δεν έχει ποια τα φόντα.
Γι' αυτό και οι ιδιοκτήτες τους, το γύρισαν στην τσόντα!