Εικόνα Καλοκαιριού

Εθνική Ελλάδος και η «αγαπημένη» μας συνήθεια

Τελικά, η Εθνική μας δεν τα κατάφερε, και χάνοντας από την Ρωσία, αποκλείστηκε, και δεν θα συνεχίσει στο ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Αν και τα θαύματα, συμβαίνουν μόνο μια φορά και δεν επαναλαμβάνονται σχεδόν ποτέ, όλοι οι έλληνες, έλπιζαν σε μια καλή πορεία, η οποία τελικά δεν ήρθε.Ως συνήθως, μετά την αποτυχία, η ομάδα και ο προπονητής, που τόσο εξυμνήθηκαν, πριν τέσσερα χρόνια, θα κατακεραυνωθούν από ειδικούς και μη.

Η ιστορία της ομάδας αυτής, με κάνει να πιστεύω πως μας αρέσει πάρα πολύ να γκρεμίζουμε τους ήρωές μας. Ίσως να προτιμούμε το στάδιο της πτώσης των ηρώων μας, παρά αυτό της ανόδου. Γενικά, σε όλη τις περιόδους της ιστορία μας, πάντα φθονούσαμε, όσους συμπατριώτες μας ξεχώριζαν.

Η ποδοσφαιρικά ανύπαρκτη Ελλάδα, με μόλις μια συμμετοχή σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και μάλιστα χωρίς ούτε μια νίκη σε αυτό, κάνει μια τρομερή υπέρβαση, τρελαίνοντας τη χώρα και την υφήλιο, κατακτά το τρόπαιο το 2004. Δεν καταφέρνει να δώσει το παρών στο μουντιάλ, αλλά εξασφαλίζει με θεαματικό τρόπο τη συμμετοχής της στο επόμενο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, μια επιτυχία χωρίς προηγούμενο για το ποδόσφαιρό μας. Με λίγα λόγια η προσφορά ομάδας αυτής στον αθλητισμό της χώρας είναι απλά τεράστια, και δεν μπορεί να μειωθεί από την πρόσφατη «αποτυχία».

Πάντα κατά την άποψή μου, αντί να βάζουμε στο στόχαστρο τον προπονητή και τους παίκτες, καλό είναι να εξετάσουμε, αν οι υπευθυνοι του ποδοσφαίρου μας, εκμεταλεύτηκαν την επιτυχία του 2004, για να θέσουν τα θεμέλια για νέες επιτυχίες. Αν ακολούθησαν το παράδειγμα του μπάσκετ, που η επιτυχία του 1987, επαναλήφθηκε αλλά και ξεπεράστηκε. Πολύ φοβάμαι πως κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Ας αναλογιστούμε την τύχη μας, που ζήσαμε το μαγικό καλοκαίρι του 2004, και ας αφήσουμε την ομάδα στην ηρεμία της.

Ο δρόμος που μεγάλωσα…

Το πατρικό μου σπίτι είναι ένα διαμέρισμα στα Κάτω Πατήσια, σε μια μάλλον μικρή πολυκατοικία, η οποία βρίσκεται σε ένα κάθετο μικρό δρόμο της οδού Αχαρνών. Δεν έχει τίποτα που να τον ξεχωρίζει από τους άλλους δρόμους της περιοχής, καθώς περιβάλλεται από απρόσωπες πολυκατοικίες, που χαρακτηρίζουν την περιοχή, κτισμένες στα τέλη της δεκετίας του εξήντα, αλλά και μονοκατοικίες, στη πλειονότητά τους αφημένες στο έλεος του χρόνου.

Δεν τον αγάπησα ποτέ το δρόμο αυτό: δεν έπαιξα εκεί ως παιδί, καθώς δεν προσφέρονταν (κατηφορικός με σχετικά συχνή κίνηση) αλλά δεν είχα και παρέα εκεί. Δεν σύχναζα εκεί ως έφηβος, και ουσιατικά έφυγα όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, ανηφορίζοντας στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος των σπουδών μου, γύρισα και περέμεινα εκεί, μέχρι που παντρεύτηκα το 2004, οπότε έφυγα. Οι αγαπημένες μου αναμνήσεις είναι μακριά του: τα καλοκαίρια στην Ιστιαία, η φοιτητική ζωή στη Θεσσαλονίκη, οι δύωροι αγώνες μπάσκετ στο παλαιό γυμνάσιο κ.α.

Κάθε φορά που βρίσκομαι στην περιοχή που μεγάλωσα, παρατηρώ το σταδιακό θάνατο του. Ο δρόμος γερνά άσχημα, αφυκτιόντας από αυτοκίνητα και σκουπίδια, με τις παλιές μονοκατοικίες να είναι εγκαταλελειμένες και τις πολυκατοικίες του απεριποίητες.

Και όμως αυτός ο δρόμος λέει μια ιστορία. Στα τέλη του εξήντα, τα Πατήσια ήταν, ακόμα, μια από τις καλές περιοχές, με τα τότε κριτίρια.Η ανάγκη όμως να στεγάστουν τα κύμματα των εσωτερικών μεταναστών, προκάλλεσε την πυκνή οικοδόμηση της περιοχής χωρίς να μείνει ίχνος πράσινου ή ελευθέρου χώρου.

Με το πέρασμα του χρόνου, οι πλέον εύποροι κάτοικοι, έφυγαν για πιο ανθρώπινες περιοχές, και η σταδιακή απομείωση της εμπορικής αξίας των ακινήτων, οδήγησε στην περιοχή χιλιάδες μετανάστες, από όλα τα μέρη του κόσμου, οι οποίοι έλπιζαν σε μια καλύτερη μοίρα στη χώρα μας. Η περιοχή ανήκει πλέον στην κατηγορία των υποβαθμισμένων…

Ο δρόμος που μεγάλωσα,είναι άλλο ένα θύμα της μεταπολεμικής πολιτικής της αστυφιλίας, που σακάτεψε την χώρα, ερημόνοντας τα χωριά και έθαψε σε τσιμεντένιο τάφο τις πόλεις μας. Και το χειρότερο: αυτή η κατάσταση πλέον είναι μη αναστρέψιμη.

Μπορεί το δρόμο που μεγάλωσα να μην το αγάπησα, αλλά δεν μπορώ παρά να στεναχωριέμαι για τον αργό θάνατό του, και κατ’ επέκταση της Αθήνας αλλά και του συνόλου της χώρας μας.

ΣΕΙΣΜΟΣ!!!!!!!!!

Πριν από λίγο έγινε ένα μεγάλος σεισμός, εγώ το έμαθα από την TV. Επειδή γνωρίζω, ότι το διαδίκτυο είναι χρήσιμο εργαλείο στους δημοσιογράφους, το έψαξα μόνος και βρήκα αυτό το site και αυτό

για να έχω ενημέρωση από πρώτο χέρι.

Ψυχραιμία, και όλα θα πάνε καλά.

UFO

Χθες το βράδυ, είδα αποσπάσματα από τις «Πύλες του Ανεξήγητου», τη γνωστή εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλα. Το θέμα της εκπομπής, ήταν η θέαση ενός ΑΤΙΑ (UFO) στο Γύθειο, το οποίο άφησε μάλιστα σημάδια σε ένα χωράφι.

Το συγκεκριμένο θέμα, πάντα με γοήτευε. Θυμάμαι, τα καλοκαίρια στην Ιστιαία, μετά τη δύση του ηλίου, αφού τελειώναμε το παιχνίδι, μαζεύονταν όλη η παρέα και λέγαμε ιστορίες για φαντάσματα, εξωγηϊνους και άλλα τέτοια τρομακτικά. Ως παιδιά τρομάζαμε, αλλά και διασκεδάζαμε, καθώς η περιέργειά μας, κεντρίζονταν από αυτά τα μυστήρια θέματα.

Τα συγκεκριμένα θέματα, συνέχισαν να με απασχολούν και στην εφηβεία. Όμως σιγά, σιγά άρχισα να γίνομαι σκεπτικιστής. Με λίγο ψάξιμο και με ψύχραιμη ματιά, μπορεί κανείς να διαπιστώσει, ότι το μεγαλύτερο μέρος από όλες αυτές τις ιστορίες, είτε είναι απάτες/φάρσες είτε έχουν μια λογική απάντηση. Έπαψα και εγώ να ασχολούμε...

Βέβαια, στο θέμα των ΑΤΙΑ, έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είχαν κάποια προσωπική εμπειρία, κυρίως κάποιο φωτεινό αντικείμενο, στο νυχτερινό ουρανό. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι όλοι τους λένε αλήθεια, είναι πολύ εύκολο, βλέποντας ένα αεροπλάνο, ένα δορυφόρο ή κάτι τέτοιο, να το μπερδέψεις με κάτι που δεν ανήκει στον κόσμο αυτό.

Δεν πιστεύω πια στα ΑΤΙΑ, όμως δεν έπαψα ποτέ να ελπίζω πως θα μου συμβεί κάτι που θα το αλλάξει αυτό, βάζοντας ξανά το μυστήριο στη ζωή μου, κάνοντάς την πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

Θα κάψουν και ανθρώπους

Γα άλλη μια φορά οι γνωστοί άγνωστοι, έκαψαν το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Γεωργιάδη αλλά και αυτό τον εκδόσεων Πελασγός, όπου τραυμάτισαν και τον ιδιοκτήτη του κο Γιαννάκενα.

Ο κάθε ένας από εμάς, έχει δικαίωμα να μη γουστάρει τον κο Γεωργιάδη και το ΛΑ.Ο.Σ. και να διαφωνεί μαζί τους. Μπορεί να αντιπαραθέτει επιχειρήματα, να τους σατυρίζει ή ακόμα και να τους αγνοεί.

Δεν έχει όμως δικαίωμα να βιαιοπραγεί και να καταστρέφει. Όταν κάποιος καίει βιβλία, λειτουργεί όπως οι Ναζί στη προπολεμική Γερμανία, απλά έχει σημαίες άλλου χρώματος και διαφορετικά συνθηματα. Και η συνέχεια θα είναι ανάλογη, θα κάψουν ανθρώπους.

Όσοι επικροτούν και χαίρονται, καλό είναι να σκεφτούν, πως τα καλόπαιδα αυτά, ίσως μια μέρα τσαντιστούν μαζί τους...

Λίγη προσοχή ρε παιδιά!

Θεωρώ τους πιλότους της Πολεμικής μας Αεροπορίας ήρωες, που ενω αμοίβονται πενιχρά, υπερασπίζονται την τιμή και την ασφάλεια του τόπου μας, δίνοντας σε πολλές περιπτώσεις τη ζωή τους.

Σήμερα, δύο τέτοιοι ήρωες ήταν τυχεροί μέσα στην ατυχία τους, καθώς το RF 4 τους, κατά την προσγείωση, έφυγε από το διάδρομο και τελικά πήρε φωτιά. Ευτυχώς, όμως, το εγκατέλειψαν εγκαίρως, γλυτώνοντας τα χειρότερα.

Βέβαια, δεν γλύτωσαν από τους δημοσιαγράφους γνωστού ελληνικού site, όπου το σχετικό άρθρο "κοσμούσε" φωτογραφία ενός ...τουρκικού F-4. Άκομψο δεν συμφωνείτε; Θα τουλμούσαν, για παράδειγμα, σε ανάλογο άρθρο, που θα αναφέρονταν σε μια από τις λαϊκές μούσες, να έβαζαν φωτογραφία μιας αντιζήλου; Και για να το γενικεύσω όπου τραγουδίστρια βάλτε, πολιτικός, επιχειρηματίας, μοντέλο κ.α. Δεν αξίξουν προσοχή αυτοί που δίνουν και τη ζωή τους για μας;

Τουλάχιστον, η απροσεξία αυτή διορθώθηκε...

Για την Αμαλία Καλυβινού

Η ιστορία της Αμαλίας είναι λίγο - πολύ γνωστή σε όσους έλληνες ασχολούνται με το διαδίκτυο. Μια νέα κοπέλα, η οποία έσβησε από καρκίνο, ο οποίος θα μπορούσε να ιαθεί, αν είχε γίνει σωστή και έγκαιρη διάγνωση, παρά το γεγονός πως είχε επανηλειμένα επισκευθεί γιατρούς, από τα πρώτα συμπτώματα.

Θα ήταν άλλη μια ιστορία ενός ανθρώπου που χάθηκε άδικα, αν η Αμαλία δεν είχε δημιουργήσει το blog της, μια συγκλονιστική καταγραφή της πορεία προς το μοιραίο, δίνοντάς μας την ευκαιρία να την ακούσουμε, και να προβληματιστούμε.

Οι έλληνες blogers όρισαν την 1 Ιουνίου ως ημέρα της Αμαλίας, και γίνεται συντονισμένη διαδικτυακή προσπάθεια, ώστε να μην έχουμε επανάληψη του δράματος αυτού. Το "θετικό" της ιστορίας αυτής, είναι η ανάδειξη της δυνατότητας που παρέχει το Internet σε όλους μας, ώστε να ακουστούμε, αν και τις περισσότερες φορές, η φωνή μας χάνεται ανάμεσα στις εκατομμύρια άλλες.

Συμμετέχω και εγώ, με τα ανορθόγραφα κείμενά μου, σε αυτή τη προσπάθεια, χωρίς όμως να έχω ψευδαισθήσεις: η συγκεκριμένη τραγική ιστορία φωτίζει μια μόνο πτυχή από την κατάρα της ανθρωπότητας. Και αυτή δεν είναι άλλη, από την λατρεία του κέρδους, όπου ακόμα και η ανθρώπινη ζωή αποτιμάται είτε σε ευρώ είτε σε συνάλλαγμα. Αυτή η μόλυνση υπάρχει στις ψυχές μας, σε διαφορετικό βαθμό βέβαια, από άνθρωπο σε άνθρωπο, μας κατατρώει και μας στερεί την ανθρωπιά μας. Πραγματικός και ουσιαστικός φόρος τιμής στην Αμαλία, είναι και η ενδοσκόπιση μας, ώστε ξεκινόντας από τους ίδιους τους εαυτούς μας, να αλλάξουμε την ανθρωπότητα