Ο δρόμος που μεγάλωσα…

Το πατρικό μου σπίτι είναι ένα διαμέρισμα στα Κάτω Πατήσια, σε μια μάλλον μικρή πολυκατοικία, η οποία βρίσκεται σε ένα κάθετο μικρό δρόμο της οδού Αχαρνών. Δεν έχει τίποτα που να τον ξεχωρίζει από τους άλλους δρόμους της περιοχής, καθώς περιβάλλεται από απρόσωπες πολυκατοικίες, που χαρακτηρίζουν την περιοχή, κτισμένες στα τέλη της δεκετίας του εξήντα, αλλά και μονοκατοικίες, στη πλειονότητά τους αφημένες στο έλεος του χρόνου.

Δεν τον αγάπησα ποτέ το δρόμο αυτό: δεν έπαιξα εκεί ως παιδί, καθώς δεν προσφέρονταν (κατηφορικός με σχετικά συχνή κίνηση) αλλά δεν είχα και παρέα εκεί. Δεν σύχναζα εκεί ως έφηβος, και ουσιατικά έφυγα όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, ανηφορίζοντας στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος των σπουδών μου, γύρισα και περέμεινα εκεί, μέχρι που παντρεύτηκα το 2004, οπότε έφυγα. Οι αγαπημένες μου αναμνήσεις είναι μακριά του: τα καλοκαίρια στην Ιστιαία, η φοιτητική ζωή στη Θεσσαλονίκη, οι δύωροι αγώνες μπάσκετ στο παλαιό γυμνάσιο κ.α.

Κάθε φορά που βρίσκομαι στην περιοχή που μεγάλωσα, παρατηρώ το σταδιακό θάνατο του. Ο δρόμος γερνά άσχημα, αφυκτιόντας από αυτοκίνητα και σκουπίδια, με τις παλιές μονοκατοικίες να είναι εγκαταλελειμένες και τις πολυκατοικίες του απεριποίητες.

Και όμως αυτός ο δρόμος λέει μια ιστορία. Στα τέλη του εξήντα, τα Πατήσια ήταν, ακόμα, μια από τις καλές περιοχές, με τα τότε κριτίρια.Η ανάγκη όμως να στεγάστουν τα κύμματα των εσωτερικών μεταναστών, προκάλλεσε την πυκνή οικοδόμηση της περιοχής χωρίς να μείνει ίχνος πράσινου ή ελευθέρου χώρου.

Με το πέρασμα του χρόνου, οι πλέον εύποροι κάτοικοι, έφυγαν για πιο ανθρώπινες περιοχές, και η σταδιακή απομείωση της εμπορικής αξίας των ακινήτων, οδήγησε στην περιοχή χιλιάδες μετανάστες, από όλα τα μέρη του κόσμου, οι οποίοι έλπιζαν σε μια καλύτερη μοίρα στη χώρα μας. Η περιοχή ανήκει πλέον στην κατηγορία των υποβαθμισμένων…

Ο δρόμος που μεγάλωσα,είναι άλλο ένα θύμα της μεταπολεμικής πολιτικής της αστυφιλίας, που σακάτεψε την χώρα, ερημόνοντας τα χωριά και έθαψε σε τσιμεντένιο τάφο τις πόλεις μας. Και το χειρότερο: αυτή η κατάσταση πλέον είναι μη αναστρέψιμη.

Μπορεί το δρόμο που μεγάλωσα να μην το αγάπησα, αλλά δεν μπορώ παρά να στεναχωριέμαι για τον αργό θάνατό του, και κατ’ επέκταση της Αθήνας αλλά και του συνόλου της χώρας μας.