Το πατρικό μου σπίτι είναι ένα διαμέρισμα στα Κάτω Πατήσια, σε μια μάλλον μικρή πολυκατοικία, η οποία βρίσκεται σε ένα κάθετο μικρό δρόμο της οδού Αχαρνών. Δεν έχει τίποτα που να τον ξεχωρίζει από τους άλλους δρόμους της περιοχής, καθώς περιβάλλεται από απρόσωπες πολυκατοικίες, που χαρακτηρίζουν την περιοχή, κτισμένες στα τέλη της δεκετίας του εξήντα, αλλά και μονοκατοικίες, στη πλειονότητά τους αφημένες στο έλεος του χρόνου.
Με το πέρασμα του χρόνου, οι πλέον εύποροι κάτοικοι, έφυγαν για πιο ανθρώπινες περιοχές, και η σταδιακή απομείωση της εμπορικής αξίας των ακινήτων, οδήγησε στην περιοχή χιλιάδες μετανάστες, από όλα τα μέρη του κόσμου, οι οποίοι έλπιζαν σε μια καλύτερη μοίρα στη χώρα μας. Η περιοχή ανήκει πλέον στην κατηγορία των υποβαθμισμένων…
Ο δρόμος που μεγάλωσα,είναι άλλο ένα θύμα της μεταπολεμικής πολιτικής της αστυφιλίας, που σακάτεψε την χώρα, ερημόνοντας τα χωριά και έθαψε σε τσιμεντένιο τάφο τις πόλεις μας. Και το χειρότερο: αυτή η κατάσταση πλέον είναι μη αναστρέψιμη.
Μπορεί το δρόμο που μεγάλωσα να μην το αγάπησα, αλλά δεν μπορώ παρά να στεναχωριέμαι για τον αργό θάνατό του, και κατ’ επέκταση της Αθήνας αλλά και του συνόλου της χώρας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου